ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 90

หลินเมิ่งหวันเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ มองหน้าหลินเป้ยเหยาด้วยความตื่นตะลึงกล่าวว่า“ชุ่ยหงบอกว่าเครื่องเทศเหล่านั้นที่หลี่อี๋เหนียงส่งให้นาง ท่านเป็นคนปรุงเองกับมือ หรือว่าท่านรู้นานแล้วว่าเครื่องเทศมีพิษ ท่านร่วมมือกันกับหลี่อี๋เหนียงวางยาพิษท่านย่าหรือเจ้าคะ? !”

“หลินเป้ยเหยา นั่นคือท่านย่าของพวกเรานะ เหตุใดท่านถึงได้เหี้ยมโหดเช่นนี้!”

คำพูดเดียวของหลินเมิ่งหวันทำให้สั่นคลอนอย่างมาก และทำให้คนของจวนหลินนิ่งอึ้งตะลึงงัน

อะไรกันหรือ?

หรือเรื่องหลินฮูหยินใหญ่ถูกวางยาพิษนั้นหลี่อี๋เหนียงไม่ได้ทำคนเดียว คิดไม่ถึงว่าหลินเป้ยเหยก็ร่วมมือด้วยหรือ? !

ทุกคนเกร็งจนไม่กล้าหายใจแรง แต่ทว่ากลับงอนหูขึ้นเพื่อรอฟังคำตอบของหลินเป้ยเหยา

หลินเป้ยเหยาสีหน้าซีดเผือด จ้องเขม็งใส่หลินเมิ่งหวันด้วยความไม่พอใจ กล่าวว่า“เจ้าพูดจาเลอะเทอะอะไรกัน? ข้าวางยาท่านย่าตั้งแต่เมื่อไหร่? นั่นมันชัดเจนว่าท่านแม่ของข้าหาตำรับยาสมัยโบราณมา สั่งให้ข้าปรุงผสม ข้า……”

“อ้อ เป็นตำรับยาสมัยโบราณที่หลี่อี๋เหนียงหามา”หลินเมิ่งหวันกล่าวตัดบทหลินเป้ยเหยาอย่างเย็นชา ราวกับจะยิ้มก็ไม่ยิ้มมองนาง

หลินเป้ยเหยาใจ“สั่นสะท้าน”อยู่สักพักหนึ่ง ถึงได้รู้ว่าตนเองตกเข้าไปในหลุมพรางหลินเมิ่งหวันแล้ว

นางบอกกับปากตัวเองเลยว่าตำรับยาของเครื่องเทศหลี่อี๋เหนียงเป็นคนให้ บวกกับภายนอกแพร่สะพัดเรื่องหลี่อี๋เหนียงเชี่ยวชาญทางด้านการแพทย์กับเรื่องพิษ เช่นนั้นเรื่องที่หลี่อี๋เหนียงทำร้ายหลินฮูหยินใหญ่ ต่อให้กระโดดลงแม่น้ำหวงเหอก็ชะล้างไม่ออกแล้ว!

นางคิดไม่ถึงว่ากลับทำลายท่านแม่ของตัวเอง!

หลินเป้ยเหยาหน้าซีดเผือด จิตใจกระสับกระส่าย

นางอยากแก้ตัว แต่หลินเมิ่งหวันออกแรงสะบัดมือของนาง

หลินเมิ่งหวันมองหลินเป้ยเหยาแล้วถามว่า“หลี่อี๋เหนียงความคิดดีจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะหาตำรายาสมัยโบราณมาทำร้ายคน ! ในเมื่อพี่หญิงไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เช่นนั้นสิ่งของที่พี่หญิงให้ข้าเมื่อก่อน มีตำรายาที่หลี่อี๋เหนียงหามาให้ท่านมากน้อยแค่ไหนกัน?”

หลินเป้ยเหยามองหลินเมิ่งหวันด้วยความตื่นตะลึง แล้วรีบส่ายหน้าพัลวัน

หลินเมิ่งหวันไม่สนใจหลินเป้ยเหยา หันไปกล่าวกับเฝ่ยชุ่ยว่า“เฝ่ยชุ่ย เจ้าจัดการสวนแสงอรุณให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เอาสิ่งของที่หลี่อี๋เหนียงกับพี่หญิงให้มาทิ้งไปเสีย ข้าไม่อยากเป็นเหมือนท่านย่า ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ถูกคนวางยา!”

“เจ้าค่ะ!”เฝ่ยชุ่ยรีบตอบรับ พูดในใจว่าควรเป็นแบบนี้นานแล้ว

หลี่อี๋เหนียงกับหลินเป้ยเหยาส่ง“ขยะ”เหล่านั้นมา จากนั้นได้ล่อลวงเอาสิ่งของดีๆของหลินเมิ่งหวัน “ขยะ”เหล่านั้น เฝ่ยชุ่ยรู้สึกขวางหูขวางตานานแล้ว วันนี้ทิ้งไปก็ดี!

นางไม่เพียงแค่ต้องการทิ้งนะ นางยังต้องการทิ้งไปที่สวนดอกบัวด้วย!

หลินเมิ่งหวันมองหลินเป้ยเหยา แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า“ในเมื่อท่านไม่อยากไปเจอท่านย่า ข้าก็ไม่ฝืนแล้ว หวังว่าท่านจะไม่ทำเรื่องอะไรที่อำมหิตไร้ซึ่งคุณธรรมอีกนะเจ้าคะ”

หลินเมิ่งหวันทิ้งคำพูดไว้ และไม่สนใจหลินเป่ยเหยาอีก นางได้สาวเท้าก้าวยาวๆไปทางสวนสน

เจินจูตื่นเต้นเดินไปกับหลินเมิ่งหวัน อยากจะปรบมือโห่ร้องไชโยเหลือเกิน

“น้องเมิ่งหวัน ช้าก่อน!”หลินเป้ยเหยากล่าวด้วยความรีบร้อน ไม่สนใจขาที่เจ็บ เพราะอยากจะรั้งหลินเมิ่งหวันไว้เพื่ออธิบาย

แต่เฉินเซียงขวางด้านหน้าหลินเป้ยเหยาด้วยความว่องไว ทำให้หลินเป้ยเหยาไม่มีโอกาสเข้าใกล้หลินเมิ่งหวันแม้แต่น้อย และทำได้เพียงมองหลินเมิ่งหวันเดินจากไป

เหล่าคนรับใช้บริเวณโดยรอบเห็นหลินเมิ่งหวันไปแล้ว จึงได้พากันแยกย้ายกันออก

แต่จากนั้นก็ตามด้วยเหล่าคนใช้ได้กระจายตัวกันเป็นจุกๆ รวมตัวกันพูดเรื่องเมื่อเช้าที่ได้ฟังมา