พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 1

กลางดึกคืนหนึ่ง รถยนต์ลินคอล์น เอสยูวีสีดำคันหนึ่งกำลังขับตรงไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ดีไซน์หรูหรา ในย่านชานเมืองอันมั่งคั่งที่สุดของเมือง

ภายในคฤหาสน์หลังนั้น

ผ้าไหมผืนหนึ่งปกปิดดวงตาของเบียงก้า เรย์นอยู่

ชายหนุ่มคนนั้นไม่ต้องให้เธอรู้ว่าเขาเป็นใคร

“อย่ากลัวไปเลยนะ หายใจเข้าลึก ๆ ”

“เธอทำได้ เบียงก้า ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการปลูกถ่ายตับเพื่อให้คุณพ่อมีชีวิตอยู่ไปได้ ถือว่าเป็นการเสียสละเล็กน้อยเพื่อพ่อก็ได้นะ”

เสียงรถเคลื่อนตัวเข้าใกล้คฤหาสน์มากยิ่งขึ้น สิ่งนี้ทำให้เธออยู่สุขแม้แต่วินาทีเดียว

เมื่อถึงจุดนี้แล้ว สิ่งที่เธอสามารถทำได้คือการพูดกับตนเอง ให้กำลังใจและปลอบประโลบไปพร้อมกัน

ทันทีที่ลุค ครอว์ฟอร์ดปรากฏกายตรงหน้า ชายหนุ่มคนนั้นช่างสูงสง่า เขาพลันชายตามองเบียงก้าซึ่งกำลังเดินเข้ามาในห้องของเขา เธอยังเป็นเพียงหญิงสาว และเหมือนเพิ่งจะแตกเนื้อสาว

“สวัส…สวัสดีค่ะ…” เธอสัมผัสได้ว่าร่างกายของชายหนุ่มย่าวก้าวเข้ามาเธอทีละน้อย แม้ว่าทัศนวิสัยของเธอจะมืดมิด แต่เธอก็ก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ เสียงทักทายของเธอตะกุกตะกักอย่างเด่นชัด

เธอตระหนักได้ว่าช่วงสองถึงสามวันที่ผ่านมา เธอได้เตรียมใจและละทิ้งทุกความสับสนไปหมดแล้ว ดังนั้นความเขินอายของเธอมลายหายไปสิ้น ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึงเสียที ทว่า เธอกลับกดความรู้สึกหวาดกลัวไปไม่ได้ ช่างน่าสมเพชเหลือเกิน

เธอต้องการหายไปจากตรงนี้เหลือเกิน

ลุคไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำในคืนนี้นั้นถูกต้องรึเปล่า ทว่า เขารู้ดีว่าก่อนที่จะถึงวันเกิดปีหน้า เขาจำเป็นต้องหาคู่ครองและมีลูกสักคน เพราะนั่นคือสิ่งที่ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดเรียกร้อง

ลุคมองลงมายังร่างเล็ก ๆ และบอบบางของเด็กสาว "เธอกลัวอะไรอย่างนั้นเหรอ?"

น้ำเสียงของชายผู้นั้น ฟังดูอ่อนหวาน ทุ้ม และชวนฝัน

เบียงก้าตกใจเล็กน้อย ‘ทำไมน้ำเสียงของเขายังดูหนุ่มและน่าฟังขนาดนี้ล่ะ? ชายวัยกลางคนจะมีเสียงอันน่าหลงใหลแบบนี้ได้ยังไงกัน?’

“ฉันไม่ได้เป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ และก็ไม่ได้เป็นโรคอย่างพวกเห็นหุ่นผู้หญิงแล้วเกิดอารมณ์ขนาดนั้นด้วย” น้ำเสียงของชายหนุ่มนั้นทุ้มและนิ่มนวล ดูเหมือนเขาตั้งใจจะปลอบโยนเธอ

เขามั่นใจว่าเธอไม่ได้เขินอายแต่อย่างใด ไม่สิ เธอหวาดกลัวเขาต่างหาก

ก่อนที่เธอจะเรียกสติกลับมาได้ เสียงของชายคนนั้นก็ดังขึ้นต่อ “เอาล่ะ เริ่มกันเถอะ”

ชายคนนั้นเอ่ยอย่างไร้ความอบอุ่น ราวกับว่าเขากำลังกล่าวประกาศเริ่มต้นการประชุม น้ำเสียงช่างเอาจริงเอาจังอย่างน่าประหลาด

วินาทีถัดมา อ้อมแขนของเขาพลันเข้ามาอุ้มเธอขึ้น!

….

นี่เป็นครั้งแรกที่เบียงก้าถูกผู้ชายอุ้มเช่นนี้ หัวใจของเธอก็แทบจะหยุดเต้น

“ถ้าเจ็บ ก็ช่วยบอกให้ผมช้าลงกว่านี้นะ!” ลุคเอ่ยอีกครั้ง เขาคิดว่าการกล่าวเตือนเธอก่อนจะทำให้เขาดูอ่อนโยนกับเธอมากยิ่งขึ้น

แต่เบียงก้ากลับตื่นกลัวมากกว่าเดิม

เขาเอื้อมมือไปคว้าตัวเธอ

เธอถอยออกห่างจากตัวเขา

“อย่าหนีสิ!” ชายคนนั้นตะเบงรุนแรงมากเสียจนลูกกระเดือกของเขาเด่นชัดออกมา เขาพลันคว้าข้อมืออันเรียวงามและดึงเธอเข้ามาสวมกอด และกล่าวเตือนออกไปด้วยน้ำเสียงทุ้ม “อย่าหันหลังกลับไปเลยนะ”

เบียงก้าไม่กล้าแสดงกิริยาดื้อดึงอีก นั่นเป็นเพราะว่าคำพูดของเขาทำให้ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงระเรื่อ

ณ ขณะนั้น หากเขาเป็นชายหนุ่มสุดหล่อเหลาและร่ำรวย ทำไมเขาถึงต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูให้เด็ก

และผู้หญิงธรรมดา ๆ อย่างเธอด้วย?

เป็นไปได้ไหมว่าจริง ๆ แล้ว…เขาอาจจะอัปลักษณ์?

"ฉันมีคำถามหนึ่งคำถามค่ะ"

"ว่ามา" เสียงของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยความร้อนรน และมืออันอบอุ่นของเขาก็ปลดเสื้อผ้า

ของเธอออกด้วยความเร่งรีบ

“มันควรที่จะเป็นไปตามกระบวนการทำเด็กหลอดแก้วสิคะ แล้วทำไม… จู่ ๆ คุณถึงอยากทำในแบบธรรมชาติละคะ?” นั่นเป็นคำถามที่กวนใจของเธอเป็นอย่างมาก

ลมหายใจอันอบอุ่นของชายคนนั้น เป่าเข้ามาที่หน้าผากของเธอ

ทันทีทีเอ่ยถามเช่นนั้นออกไป เธอพลันตื่นตกใจกับลมหายใจของเขา

เสียงครางเล็กแหลมของเธอแปรเปลี่ยนอารมณ์บางอย่างในน้ำเสียงของลุคไป เขาตอบกลับ “ฉันไม่อยากสูญเสียโครโมโซมไปแม้แต่ตัวเดียว ดังนั้นถ้าเราตัดเรื่องคนกลางออกไป มันคงจะดีกว่ามากเลยแหละ เธอยอมรับเหตุผลแบบนี้ได้รึเปล่าล่ะ?”

วินาทีถัดมา เขาใช้มืออันใหญ่โตของเขาบีบเธอแน่น!

"โอ๊ย…"