พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 129

ในตอนนั้นเอง บรรยากาศในห้องนอนกดดันจนหนักอึ้ง และเธอก็ควานหาโทรศัพท์มือถือของเธอจนเจอ

หลังจากเปิดเครื่องด้วยความยากลำบาก การแจ้งเตือนทั้งหมดของเธอก็โผล่เข้ามาเต็มหน้าจอไปหมด

เบรย์เดนส่งข้อความหาว่า 'บี เลิกงานกี่โมงครับ? คืนนี้เราจะทานอาหารเย็นด้วยกันดีไหมครับ?'

เบียงก้ารีบกลับไปตอบเบรย์เดน

หลังจากตอบกลับไป เบียงก้าก็ไม่กล้ามองย้อนกลับไปที่ลุคที่นั่งอยู่ข้างเตียง เธอสูดหายใจเข้าเบา ๆขณะหมุนลูกบิดประตู แล้วเดินออกไปด้วยอาการหอบ

เธอปิดประตูห้องนอนอย่างระมัดระวัง เบียงก้ามองไปรอบ ๆ และตระหนักว่าตนเองอยู่ในคฤหาสน์ ซึ่งน่าจะเป็นคฤหาสน์ของซาเวียร์

เสียงแก้วกระทบกันดังมาจากชั้นล่าง ฟังดูเหมือนงานเลี้ยงสังสรรค์

เบียงก้ามองไปรอบ ๆ และดูเหมือนจะไม่มีทางออกอื่นนอกจากการลงไปชั้นล่างและใช้ทางเข้าหลักในการออกไปข้างนอก เธอเดินไปที่บันไดและไม่กล้าทำเสียงใด ๆ

“คุณเรย์นครับ?” ขณะที่เจสันเดินขึ้นไปชั้นบน เขาก็บังเอิญชนกับเบียงก้าที่กำลังมองลงมาจากบันไดชั้นสอง

ขณะที่ทั้งสองมองหน้ากัน เบียงก้าพูดอย่างเชื่องช้าว่า "สวัสดีค่ะ คุณดอยล์"

ในวินาทีนั้น ในที่สุด เจสันก็เข้าใจว่าทำไมเจ้านายถึงเอาแต่มองขึ้นไปข้างบน และทำไมเขาต้องลุกออกจากการรับประทานอาหารเย็นกลางคันและขึ้นไปชั้นบน แต่เจสันสงสัยว่าเหตุใดเบียงก้าจึงอยู่ชั้นบนของคฤหาสน์แทนเนอร์ได้

เจสันอ่านคนเก่ง ขณะที่เขาเดินไปรอบ ๆ ในงานเลี้ยงสังสรรค์ของตระกูลแทนเนอร์ เขาก็ได้ยินข่าวลือทั่วไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

ทุกคนต่างบอกว่า ในที่สุด ซาเวียร์ก็กลับตัวกลับใจเป็นคนดีเสียที และพาแฟนสาวมาพบทุกคนในคืนนั้น แต่ผู้หญิงคนนั้นมีสุขภาพไม่ดีและหมดสติเพราะลมแดด

ทันทีที่เขากลับถึงบ้าน เธอหมดสติและซาเวียร์พาเธอไปพักผ่อน

เห็นได้ชัดว่ามีหมอมาเพื่อรักษาเธอให้หายจากอาการลมแดดโดยการให้ยาทางหลอดเลือดเธอ

เมื่อเจสันก้มศีรษะลงและเหลือบมองที่มือของเบียงก้า เขาเห็นว่ามือซ้ายเธอมีร่องรอยของเข็มฉีดยาอยู่

เจสันไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปยุ่งหรือตั้งคำถามเกี่ยวกับความรู้สึกและเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย เขาเพียงแต่เงยศีรษะขึ้นและเตือนว่า “ผู้คนชั้นล่างส่วนใหญ่เป็นผู้มีอิทธิพล คุณเรย์น... ผมเกรงว่าตอนนี้คุณน่าจะยังออกไปไม่ได้นะครับ”

เบียงก้าอยากให้ตัวเองสามารถล่องหนหายไป แล้วออกไปในทันที แต่ถึงอย่างนั้น ความจริงก็คือความจริง เธอไม่สามารถทำให้เป็นจริงได้

“น้าบี?” บลองช์ถือเครื่องเล่นเกมไว้ในมือข้างหนึ่งและปรับหูฟังอันเล็กที่หูน้อย ๆ ด้วยมืออีกข้างหนึ่ง และพาน้องสาวเข้าหาพวกเขา

เด็กน้อยสองคนรีบขึ้นไปชั้นบน

แต่ก็ไม่ใช่เรื่องประหลาดอะไรที่ได้เห็นว่า เด็กน้อยทั้งสองกำลังกอดต้นขาของเบียงก้าอยู่

เมื่อน้าบีอยู่เบื้องหน้าพวกเขา แน่นอนว่าสองพี่น้องจะต้องเลือกเธอมากกว่าเครื่องเล่นเสมอ

"ผมจะลงไปข้างล่างนะครับ" หลังจากที่เจสันเห็นพวกเขา เจสันก็จากไปอย่างรวดเร็ว โดยทิ้งลูก ๆ ของเจ้านายและเบียงก้าไว้

“น้าบีคะ พ่ออยู่ไหน?” เรนนี่เงยหน้าขึ้นและถามขณะจับกระโปรงด้วยมือเล็ก ๆ

เธอไม่สามารถยืนอยู่ที่บันไดได้ตลอดไป ตอนนี้เด็กสองคนกำลังกอดขาเธอแน่น ดูเหมือนว่าสิ่งเดียวที่เธอจะทำได้คือส่งลูกสองคนไปหาพ่อ

เมื่อเธอเปิดประตู เบียงก้าก็เห็นลุคยืนอยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่ มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋าเสื้อ และอีกมือหนึ่งกดอยู่บริเวณระหว่างคิ้วที่ขมวดเป็นปมอยู่

เมื่อเห็นเธอเข้ามาพร้อมกับเด็กสองคน ลุคก็วางมือลงและจ้องมาที่เธอ

“ฉันมีอย่างอื่นที่ต้องทำนะจ๊ะ ตอนนี้อยู่กับพ่อของหนูก่อนนะ” หลังจากที่เธอพาเด็กสองคนเข้าไปในห้องแล้ว เธอก้มลงและพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขา ซึ่งนั่นหมายความว่าเธอกำลังจะจากไป

ถึงอย่างนั้น เด็กน้อยทั้งสองก็ฉลาดมากเช่นกัน และไม่ยอมลงจากน้าบีเพราะนั่นเทียบเท่ากับว่าน้าบีจะทอดทิ้งทั้งสองอีกครั้ง!

“หนูอยากอยู่กับน้าบีค่ะ” เรนนี่ทำหน้าบึ้งแบบเด็ก ๆ ขณะที่แขนเล็ก ๆ ของเธอโอบรอบคอของเบียงก้าเอาไว้ เธอเอาหน้าถูกับผิวของเธอไปมา

หัวใจของเบียงก้าอ่อนลงเมื่อขนตาหนาและยาวของเรนนี่กะพริบราวกับแปรงเล็ก ๆ ปัดลงบนผิวที่เรียบเนียนของเธอ

ลุคไม่สนใจที่จะช่วยเธอให้หลุดจากเงื้อมมือแห่งความขี้อ้อนของเรนนี่ แต่ปล่อยให้เด็กเกาะติดกับเธอมากขึ้นแทน