พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 35

เพียงแค่นั้น

มีเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาในห้องจากระยะไกล

ต่อมา พวกเขาได้ยินเสียงของเจสัน ดอยล์ขณะที่เขาถามอย่างเป็นทางการว่า “คุณเรย์นครับ ผมขอทราบได้ไหมว่าเจ้านายอยู่ที่นี่รึเปล่าครับ?”

เบียงก้ามองไปทางประตู เธอหายใจไม่ค่อยออก

"พ่อครับ?" นั่นคือเสียงของบลองช์

พอได้ยินว่าคุณบีไม่สบาย เด็กชายก็มาเยี่ยมเธออย่างรวดเร็ว เขายืนอยู่ที่ประตูห้องและรู้สึกหมดหวังที่จะเข้าไป เพราะเจสันหยุดเขาไว้

“ทำไมพ่อไม่ให้ผมเข้าไป?”

“ชู่ว…” เจสันเอานิ้วจิ้มริมฝีปากบอกนายน้อยของเขาให้เงียบไว้

เจสันยืนห่างออกไปสองเมตร ดูเป็นมืออาชีพอย่างสมบูรณ์แบบ เขากังวลว่ามีบางอย่างที่น่าอึดอัดเกิดขึ้นด้านใน และในฐานะลูกน้อง เขาไม่ต้องการที่จะเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นด้วย

"พ่อครับ?" บลองช์กระพริบตาและยกมือเล็ก ๆ ขึ้นเพื่อเคาะประตู

ทันใดนั้น ประตูเลื่อนเปิดจากด้านใน และพ่อของเขามองลงมาที่เขาด้วยดวงตาที่เย็นราวกับน้ำแข็ง

พ่อใจร้ายมากที่มาเยี่ยมคุณบีโดยไม่เรียกเขามาด้วย! บลองช์ไม่สนใจพ่อของเขาและใช้กำลังทั้งหมดลากตะกร้าผลไม้ขนาดใหญ่และตุ๊กตาเข้ามาในห้อง จากนั้นเขาก็โผเข้ากอดเบียงก้า ขณะที่กอดเธอเอาไว้ เด็กชายก็เอ่ยถามว่า “ผมได้ยินมาว่าคุณบีไม่สบาย ตอนนี้คุณรู้สึกดีขึ้นรึยังครับ?”

ท่าทีของเบียงก้าแข็งทื่อเล็กน้อย ด้วยเศษเสี่ยวของความเร่าร้อนยังคงหลงเหลืออยู่บนใบหน้าของเธอ

เจสันได้รับสัญญาณจากเจ้านายของเขาและพยักหน้าก่อนออกจากห้องไป

จากนั้นลุคก็หันกลับมามองลูกชายของเขาที่กำลังถูกเบียงก้าขยี้หัวอยู่ เขาตะคอกใส่ลูกว่า “หยุดกอดคุณบีแบบนี้สักที เธอต้องการพักผ่อน”

บลองช์รีบปล่อยมือเมื่อได้ยินอย่างนั้น

“คุณควรนอนพักผ่อนนะครับ คุณบี…”

บลองช์ฮึกฮักรู้สึกโกรธมากและมองไปที่ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยตั้งใจจะปล่อยให้เธอพักผ่อน

ลุคขมวดคิ้วอย่างหล่อเหล่า ไม่มีการแสดงออกใด ๆ อย่างชัดเจน และเบียงก้าเห็นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูข้างหลังเขา เมื่อพิจารณาจากสิ่งที่เธอได้ยิน เขาได้เปิดเครื่องระบายอากาศด้านใน จากนั้นก็มีเสียงจุดไฟแช็กดังขึ้น

“คุณบี คุณคิดว่าพ่อฉันสูบบุหรี่ไหมครับ?”

เบียงก้าส่ายหัวของเธอ

“เป็นไข้รึเปล่าครับ คุณบี?” เด็กชายวางตุ๊กตาบนมือลงเพื่อปล่อยให้มือน้อย ๆ มีอิสระ จากนั้นเขาก็แตะหน้าผากของเบียงก้าด้วยมือข้างหนึ่งและอีกข้างแตะที่หน้าผากของตัวเอง การกระทำของเขาดูน่าทึ่งมากเลยทีเดียว “อืม ของคุณบีรู้สึกจะร้อนกว่าปกตินิดหน่อย”

เบียงก้าพยักหน้า "จ่ะ"

เธอไม่สามารถบอกเขาได้ว่าเธออยู่ที่นี่ในโรงพยาบาลเพราะเธอโดน 'ยาปลุกกำหนัด' ได้ใช่ไหม?

บลองช์หมอบลงอีกครั้งและ ผลักทุกอย่างบนพื้นเข้าหาเธอแล้วพูดว่า “ดูสิครับ คุณบี นี่คือผลไม้ที่ผมซื้อให้คุณ มีตุ๊กตาตัวนี้ด้วย เพราะเรนนี่บอกว่าผู้หญิงจะหายเร็วขึ้นถ้ามีตุ๊กตาอยู่ด้วย”

"ขอบคุณนะจ๊ะ หนูเป็นเด็กน้อยที่ใจดีจริง ๆ เลย” เบียงก้าไม่สามารถต้านทานการชี้ชวนให้บีบใบหน้าเล็ก ๆ ของบลองช์ได้

เมื่อเธอรู้จักทั้งสอง เบียงก้าก็ตระหนักว่าพ่อและลูกชายมีบุคลิกที่แตกต่างกันมาก

คนหนึ่งใจดีและรอบคอบ

อีกคนเห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจ

ถ้าบลองช์เติบโตมากับพ่อ มันจะส่งผลเสียต่อพัฒนาการของเขารึเปล่านะ…?

บลองช์มองดูเบียงก้าด้วยดวงตาสีดำขนาดใหญ่และเห็นความกังวลบนใบหน้าของเธอ เด็กชายหันมองไปทางห้องน้ำ ไม่ยากสำหรับเขาที่จะเดาว่าพ่อของเขาคือคนที่ทำให้คุณบีไม่พอใจ

“คุณบีครับ ที่จริงแล้วพ่อของผมเป็นคนดีจริง ๆ นะ” เด็กน้อยขมวดคิ้ว และพยายามยกย่องพ่อของเขาให้ดีที่สุด เขาพูดว่า “แน่นอน พ่อดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ แถมยังเป็นคนเจ้าอารมณ์นิดหน่อยและเป็นคนไม่ชอบยุ่งกับใคร พ่อหมกมุ่นอยู่กับความคิดที่วิจิตรพิสดารในใจเขา พ่อเป็นคนจู้จี้จุกจิกแม้แต่เรื่องกินและก็ไม่เคยยอมรับใครเลยจริง ๆ เลย แต่โดยรวมแล้วพ่อยังเป็นคนดีอยู่นะครับ”

ชายผู้สูบบุหรี่ในห้องน้ำขมวดคิ้วอย่างหนัก เขาไม่พอใจอย่างยิ่งที่ได้ยินลูกชายยกย่องเขาแบบนั้น...

…

เบียงก้าวางตะกร้าผลไม้ไว้ข้างกายแล้วไปที่ตู้เย็นขนาดเล็กในห้องพักเพื่อหาเครื่องดื่มให้เด็กชายดื่ม เขาดูกระหายน้ำมาก

เมื่อเธอเปิดตู้เย็น เธอกลับพบว่ามันแทบจะว่างเปล่าจริง ๆ

และสิ่งที่ทำให้เบียงก้ารู้สึกเขินอายเป็นพิเศษก็คือชุดชั้นในนั้นถูกคลุมด้วย… อะไรที่ค่อนข้าง…

เบียงก้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอหลังจากที่ยาปลุกกำหนัดออกฤทธิ์

แค่มองดูคราบขาวที่หลงเหลืออยู่บนกางเกงในของเธอ เธอมั่นใจได้เลยว่า…ลุคต้องเห็นมันแล้ว

เบียงก้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เธอผลักประตูห้องน้ำเปิดออกโดยไม่รอคำตอบอีกต่อไป

สายตาที่เร่าร้อนและเต็มไปด้วยความปรารถนาของลุคจ้องเขม็งมายังเบียงก้าและตะคอกใส่เธอด้วยเสียงต่ำว่า “ออกไป!”

"ขอโทษค่ะ! ฉะ-ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ” เบียงก้าหลับตาลงและรีบถอยออกพร้อมปิดประตูตามหลังเธออย่างตาลีตาเหลือก

เด็กชายถือดินสออยู่ในมือ เมื่อถึงจุดหนึ่ง เขาเริ่มทำการบ้าน เมื่อเบียงก้าวิ่งออกจากห้องน้ำ เขาหันไปมองเธอแล้วถามว่า “พ่อของผมฉี่อยู่รึเปล่าครับ?”

เบียงก้าไม่ได้พูดอะไรเลย

ใบหน้าของเธอแดงก่ำ

ฉากที่เธอได้เห็นก่อนหน้านี้คือชายหนุ่มยืนอยู่หน้าโถส้วม เข็มขัดของเขาถูกปลดและซิปกางเกงของเขาถูกรูปลง บุหรี่ยังคงไหม้อยู่ที่ริมฝีปากของเขา

อย่างไรก็ตาม เขากำลัง…

คือเขา… ช่วยตัวเอ…

คืนนี้เธอควรทำอย่างไร จะนอนหลับได้อย่างไร!

ผลกระทบจากภาพที่เห็นนั้น…ค่อนข้างมีบางอย่างที่…

“ผู้หญิงจะมองผู้ชายฉี่ไม่ได้นะครับ หน้าไม่อาย…” บลองช์ทำหน้าบึ้งใส่เบียงก้า

เบียงก้าแค่อยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปเสียตอนนี้ เธอไม่คาดคิดว่าวันหนึ่ง เธอจะถูกเรียกว่าคนหน้าไม่อายจากเด็กที่ไม่รู้ว่าโลกของผู้ใหญ่มันเป็นเช่นไร

เข่าของเธอสั่นระรัว ร่างกายของเธอสั่นสะท้านขณะที่เธอนั่งฟุบอยู่นอกห้องน้ำ ที่ไหนสักแห่งที่อยู่ไกลจากประตูห้องน้ำ...