พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 9

ในตอนนี้เรนนี่ตัวน้อยมีความสุขอย่างน่าเหลือเชื่อ เธอได้แอบกินไก่ทอดลับหลังพ่อ

ระหว่างทางกลับห้องเรนนี่ ยังคงเกาะติดเบียงก้ากอดขาเธอราวกับเป็นโคอาล่าเกาะต้นไม้

มันค่อนข้างยากสำหรับเบียงก้าที่จะเดินโดยมีเด็กน้อยเกาะอยู่ที่ขาของเธอ

เธอต้องเดินกะเผลกไปตลอดทางจนกลับชั้นบน

“นี่ก็ดึกมากแล้วนะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งพวกหนูเข้านอนที่ห้องนะจ๊ะ ” หญิงสาวกับเด็กทั้งสองนั่งดูการ์ตูนในห้องสักพัก ก่อนที่เบียงก้าจะหันไปหาทั้งคู่

พี่ชายเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วพูดว่า “พวกเราไม่มีคีย์การ์ดเข้าห้องพักหรอกครับ”

เรนนี่กอดเบียงก้าด้วยมือที่อวบอ้วนของเธอ ดวงตาของเธอปิดสนิท ตอนนี้เธอเกือบจะ

หลับสนิทแล้ว

ถึงกระนั้น พวกเขาจะกลับเข้าห้องโดยไม่มีคีย์การ์ดได้อย่างไร?

เบียงก้ารู้สึกงุนงงไม่น้อย

เธอไม่รู้ว่าในวันนี้ ท่านประธานจะทำงานเสร็จเมื่อไหร่และกลับไปที่โรงแรมตอนไหน

“ไปเรียกคุณดอยล์สิครับ” เบียงก้ามองไปที่เรนนี่ซึ่งหลับไปแล้ว เธอขยับตัวไม่ได้ เธอจึงต้อง

ขอให้ลานี่หยิบโทรศัพท์ของเธอมาให้หน่อย

ลานี่หยิบโทรศัพท์และส่งให้เบียงก้า

เบียงก้าโทรหาเพื่อนร่วมงานและขอหมายเลขโทรศัพท์ของเจสัน ดอยล์

เจสันรับสายเร็วพอสมควร แต่เขากลับพูดขึ้น “ผมขอโทษครับที่ทำให้คุณลำบากใจครับ คุณเรย์น แต่คุณครอว์ฟอร์ดกำลังรับประทานอาหารกับผู้นำจังหวัดสองสามคน ผมคิดว่าเขายังกลับไปตอนนี้ไม่ได้ มีอะไรรึเปล่าครับ? ให้เด็กสองคนนอนกับคุณสักคืนได้ไหม? "

เบียงก้า “…”

เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว เบียงก้ากล่อมเด็กน้อยให้เข้านอน

ลานี่นอนด้านซ้ายของเตียงขนาดมหึมา ขณะที่เรนนี่นอนชิดข้างขวา

เด็กน้อยทั้งสองนอนหลับเร็วมาก

เบียงก้าทำความสะอาดห้องน้ำอย่างเงียบเชียบเท่าที่จะทำได้ จากนั้นเธอก็พับเสื้อผ้าเด็กและวางไว้บนโซฟาอย่างเป็นระเบียบ ในที่สุด เธออุ้มเรนนี่เข้าไป ก่อนที่จะก้าวขึ้นเตียงอย่างระมัดระวัง

ขอบคุณพระเจ้าที่เตียงกว้างมากพอ

มีพื้นที่มากมายสำหรับผู้ใหญ่หนึ่งคนและเด็กสองคนจะนอนหลับอย่างสบาย

เพียงห้านาทีหลังเอนกายลงบนที่นอน เบียงก้าแทบจะหลับสนิท

…

ช่วงตีหนึ่ง

โทรศัพท์ของเบียงก้าสั่นอยู่ใต้หมอน

เธอง่วงนอนมากจนปวดตา และต้องฝืนลืมตามา ค่อย ๆ ขยับตัวเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์

มีหมายเลขที่ไม่รู้จักแสดงขึ้น บนหน้าจอ

139-0909-9999

อาจเป็นพวกโทรมาก่อกวนตอนกลางดึกก็เป็นได้ แต่ตัวเลขนั้นค่อนข้างสวยเลยทีเดียว!

เบียงก้าหยิบขึ้นมา พูดตรง ๆ และค่อนข้างหยาบคาย “นั่นใคร?”

“เปิดประตูหน่อย นี่ผมเอง” มันเป็นเสียงที่ลึกและแหบแห้ง ฟังดูชวนให้หลงใหลมากเป็นพิเศษในยามดึก

“เปิดประตูหน่อยงั้นหรอ? คุณเป็นใครกัน?”

เธอง่วงนอนมาก

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เงียบลง ทั้งหมดที่เธอได้ยินคือลมหายใจของเขา

เบียงก้าใช้เวลาสองสามวินาทีเพื่อเรียกสติกลับมา จากนั้นเธอก็เห็นเด็กสองคนนอนอยู่บนเตียงใต้แสงจันทร์ ลานี่ เรนนี่...

“คุณ… คุณครอว์ฟอร์ดเหรอคะ?” เธอรู้สึกหวิว

"เปิดประตู!" เสียงของชายคนนั้นเข้มขึ้น

เบียงก้าตกใจมากจนหัวใจเต้นผิดจังหวะ เธอรีบลุกออกจากเตียงและตรวจดูให้แน่ใจว่าชุดนอนดูเรียบร้อยดีก่อนที่ลุกไปเปิดประตู

แย่จริง! เจ้านายของเธอมาที่นี่เพื่อรับลูก ๆ ของเขากลับ แต่เธอผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว และปล่อยให้เขารอนานเสียได้

เบียงก้าก่นด่าตนเองด้วยความหงุดหงิด!

เด็กสองคนหลับสนิทอยู่บนเตียง พวกเขาไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย

เบียงก้าเปิดประตู

ลุคยืนอยู่ข้างนอกประตู เขาหลับตาอยู่ และมือข้างหนึ่งวางพิงกรอบประตู เขาถือเสื้อคลุมและโทรศัพท์สีดำที่เขาใช้โทรหาเธอด้วยมือข้างเดียว เห็นได้ชัดเลยว่า เขารออยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว

“คะ…คุณครอว์ฟอร์ดคะ…” เบียงก้าเรียกชื่อเขาและไม่กล้าเข้าใกล้

ลุคเงยหน้าขึ้นทันที สีหน้าเหนื่อยหน่ายพลางขมวดคิ้วใส่เธอ ชายหนุ่มคนนั้นยังคงท่อประกายแสงแห่งความมั่นใจและความโดดเด่นของตน แม้แต่สภาพแวดล้อมของเขาก็ยังไม่อาจขวางทางรัศมีแห่งความสูงศักดิ์ที่แผ่ซ่านออกมาจากส่วนลึกที่สุดของเขาได้เลย

ลุคจ้องมองเธอ ราวกับกับว่าสายตานั้นจะจับจ้องเธอตลอดไป

ทั้งคู่ไม่มีใครพูดอะไร

เบียงก้าเอียงตัวไปยืนหลบด้านข้างเพื่อให้เขาเข้าไปรับลูกทั้งสอง