พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 101

เมื่อมองไปที่มู่หงที่ตื่นตระหนกต่อหน้าเขา มู่เหยียนซี หายใจออกอย่างสงบและพูดว่า: "แผนการของหลิ่วเซิงเซิงไม่ใช่เจ้ากับข้าจะเทียบได้ ตอนนี้หนานมู่เจ๋อรู้ตัวตนของข้าแล้ว อีกไม่นานเขาจะส่งคนมาจับข้า เจ้าจะหนีไปกับข้าไหม?"

"ตัวตนอะไรของเจ้า ทําไมข้าไม่เข้าใจ? ข้าแค่อยากให้เจ้าฆ่าหลิ่วเซิงเซิง ก่อนหน้านี้เจ้าก็ไม่ได้ลงมือทํา หนานมู่เจ๋อจะจับเจ้าทําไม?" มู่หงพูดอย่างกังวล

มู่เหยียนซีมองดูเธอ "เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังจะแกล้งโง่อีกเหรอ? ความสัมพันธ์ของข้ากับแก๊งอู่ชิว เจ้าไม่รู้จริง ๆ เหรอ?"

"แก๊งอู่ชิว?"

มู่หงตะลึง "เจ้าเป็นคนของแก๊งอู่ชิว? ไม่ใช่ เรื่องแบบนี้เจ้าไม่เคยบอกข้ามาก่อน ข้าจะรู้ได้อย่างไร? ตอนนี้แก๊งอู่ชิวถูกล้อมและปราบปรามทั่วประเทศ เจ้าอย่าบอกข้าว่าเจ้ามีส่วนร่วมในการลอบสังหารท่านพี่เจ๋อมาก่อน..."

"ใช่..."

มู่เหยียนซีกล่าวว่า: "ข้าเป็นคนทําทุกอย่าง แต่ข้าล้มเหลว ลูกน้องของข้าถูกทําลายไปนับไม่ถ้วนแล้ว ตอนนี้เหลืออีกไม่ถึงร้อยคน ข้าไม่สามารถต้านทานจวนอ๋องชางได้ ตอนนี้ข้าต้องหนีไปแล้ว มีแต่หนีไปเท่านั้น จึงจะกลับมาเข้มแข็งได้อีกครั้ง เจ้ายอมหนีไปกับข้าไหม?"

เสียง "เพี๊ยะ" มู่หงตบเขาโดยตรง

"เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทําไมเจ้าถึงมาบอกข้าตอนนี้? เจ้าบอกว่าชอบข้า จะหลอกข้าแบบนี้ได้ยังไง?"

มู่หงจ้องมองเขาด้วยความโกรธ "ดังนั้นในตอนแรก เจ้าถึงกลับส่งคนมาลอบสังหารท่านพ่อของข้า? ทําไมเจ้าถึงทําแบบนี้? ทําไมเจ้าถึงฆ่าท่านพ่อของข้า เขายังเป็นคนที่รับเลี้ยงเจ้า เจ้าลืมไปแล้วเหรอ? ทําไมเจ้าถึงไร้หัวใจได้ขนาดนี้ เจ้ารู้ว่าข้าชอบท่านพี่เจ๋อ เจ้าทําได้อย่างไร..."

"เรื่องสกปรกที่บ้านของเจ้าทำต้องให้ข้าพูดให้เจ้าฟังทีละคําจริง ๆ เหรอ? ทําไมหนานมู่เจ๋อถึงได้รับความชอบจากเจ้า? พ่อของเจ้าควรตกนรกตั้งนานแล้ว พวกเขาหักหลังทรยศ ยังขัดขวางข้าครั้งแล้วครั้งเล่า ทําไมข้าถึงฆ่าพวกเขาไม่ได้?"

เป็นครั้งแรกที่มู่เหยียนซีพูดกับเธอด้วยความโกรธเช่นนี้ เกือบทุกคําก็ดังออกมา

ร่างกายของมู่หงทรุดลง และเธอก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ อย่างตัวสั่น

"เจ้าเป็นแบบนี้ได้ยังไง? เจ้าเป็นแบบนี้ได้ยังไง เจ้าทำร้ายข้า! ถ้าเจ้าถูกจับ ทุกคนจะคิดว่าข้าสมคบคิดกับแก๊งอู่ชิว! นี่คือเจ้าชอบข้าเหรอ? เจ้ากำลังพยายามที่จะฆ่าข้า!"

มู่หงกอดหัวตัวเองด้วยความเจ็บปวด "ไปให้พ้น ไปให้พ้นจากหน้าข้า!"

เธอสับสนมากจนสูญเสียความรู้สึกไปโดยสิ้นเชิง

มู่เหยียนซีหายใจออก "ดังนั้นข้าจึงมาพาเจ้าหนีไปด้วยกัน"

"เจ้าไปคนเดียวเเถอะ ข้าไม่อยากไปกับเจ้า เจ้ามันคือปีศาจ เจ้าไปให้พ้น!"

น้ำเสียงรังเกียจทำให้มู่เหยียนซีรู้สึกขมขื่นในใจ "ในเมื่อเกลียดข้าขนาดนี้ ทําไมตอนนั้นถึงดูแลข้านานขนาดนั้น..."

"ไม่ใช่ข้าที่ดูแลเจ้าสักหน่อย เจ้าไปพามู่ชิงชิงหนีไปสิ เธอต่างหากที่เป็นคนดูแลเจ้าตลอดเวลา!"

ด้วยความโกรธมู่หงจึงตะโกนความจริงออกมา

มู่เหยียนซีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง "เจ้ารําคาญข้าขนาดนี้เลยเหรอ? แทบรอไม่ไหวที่จะตัดความสัมพันธ์กับข้า?"

ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบจี้หยกครึ่งหนึ่งออกมาจากแขนของเขา "หรือว่าเจ้าลืมจริง ๆ ว่าเจ้าแสดงความรู้สึกต่อข้าในตอนนั้นอย่างไร?"

มู่หงแย่งจี้หยกแล้วโยนมันลงบนพื้น "เจ้าฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ? ข้าบอกให้เจ้าไปให้พ้น!"

เมื่อเห็นจี้หยกถูกทุบเป็นชิ้น ๆ มู่เหยียนซีก็รู้สึกว่าโลกทั้งโลกพังทลายลง

เขาก้าวถอยหลังด้วยความเจ็บปวด "เจ้ากลัวว่าข้าจะลากเจ้าเข้าไปเกี่ยวข้องใช่ไหม?"

"แล้วแต่เจ้าจะคิด ข้าขอให้เจ้ารีบไปให้พ้น อย่าทําร้ายข้าที่นี่! ถ้าเจ้าถูกจับได้ ก็อย่าเอ่ยชื่อข้าด้วย!"

ตอนนี้แก๊งอู่ชิวเป็นสิ่งที่ใคร ๆ ก็อยากกำจัด แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังออกคำสั่งให้ตามล่าและฆ่าทุกคนที่เกี่ยวข้องกับแก๊งอู่ชิว

ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังลอบสังหารอ๋องชางอย่างกล้าหาญ หากมีใครค้นพบสิ่งนี้ ตัวเองต้องหัวขาดแน่

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้มู่หงก็อารมณ์เสียมากจนลุกขึ้นและผลักมู่เหยียนซีออกจากประตู...

การกระทำของเธอทำร้ายจิตใจของมู่เหยียนซีอย่างสุดซึ้งและเขาก็ยิ้มอย่างขมขื่น "นั่นคือสาเหตุที่ข้าเกลียดทุกคนในบ้านของเจ้า เจ้าจอมปลอมจนทําให้ข้าขยะแขยง! ข้าคิดว่าเจ้าแตกต่าง ข้าคิดว่าเจ้าเป็นแสงสว่างในชีวิตของข้า..."