พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 111

เมื่อหลิ่วเซิงเซิงพูดจบ เสี่ยวเหลียนก็วิ่งไปไกลพร้อมร้องไห้ฟูมฟาย วิ่งไปพลางตะโกนไปหาหมอไปพลาง ทําท่าทางเหมือนตัวเองกําลังจะตาย

เจ้านายหนีไปแล้วพวกอันธพาลที่อยู่รอบ ๆ ก็ไม่กล้าอยู่ สักพักพวกเขาก็แยกย้ายกันไป

หลิ่วเซิงเซิงยื่นมือออกไปเพื่อถอดงูที่ขาของเธอ แต่งูก็ขดตัวรอบแขนของเธออีกครั้งและซ่อนตัวในแขนเสื้อของเธอ

เธอทำอะไรไม่ถูก "ถ้าเจ้าทำแบบนี้ ข้าก็ไม่อยากข้าเจ้าจริง ๆ..."

เมื่อกลับถึงจวนอ๋องชางก็มืดสนิท

เสี่ยวถังคุ้นเคยกับการที่เธอไปเช้ากลับค่ำแล้ว ดังนั้นจึงไม่ถามคำถามใด ๆ หลังจากที่รอเธออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็เตรียมอาหารเย็นให้เธออย่างเชื่อฟัง

ในขณะที่กำลังกินข้าว จู่ ๆ เสี่ยวถังก็วิ่งเข้ามาหาเธออย่างเร่งรีบ "พระชายา ท่านอ๋องมาแล้ว! ท่านอ๋องมาพบท่านแล้ว!"

ดูการตื่นเต้นของเธอไม่ต้องพูดถึงว่าเธอมีความสุขแค่ไหน

หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึงเล็กน้อย ทำไมหนานมู่เจ๋อถึงมาหาตัวเอง?

เขาเกลียดตัวเองขนาดนั้น ไม่มีทางที่จะมาดูตัวเองได้ คงไม่ได้พบอะไรใช่ไหม?

ขณะที่รู้สึกผิด หนานมู่เจ๋อก็เดินเข้าไปในลานจวนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์และถามเธอจากระยะไกล

"วันนั้นตอนมู่เหยียนซีตาย บนตัวเขามีเสวี่ยหลิงหลงไหม?"

ปรากฏว่ามาที่นี่เพื่อถามอะไรบางอย่าง แต่ไม่ได้พบอะไรเลย...

หลิ่วเซิงเซิงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนที่จะถามว่า "เสวี่ยหลิงหลงคืออะไร?"

"อัญมณีที่เหมือนหยก"

หนานมู่เจ๋อยืนอยู่ไม่ไกล ไม่อยากเข้าใกล้ ด้วยแสงจันทร์และตะเกียงด้านข้าง เขามองเห็นเพียงเงาดำเท่านั้น

หลิ่วเซิงเซิงไม่สนใจที่จะมองเขาและกินต่อไป "ข้าไม่ได้สังเกตุ"

เมื่อได้ยินสิ่งที่หลิ่วเซิงเซิงพูด หนานมู่เจ๋อก็หันหลังกลับและจากไปโดยไม่ถามคำถามใด ๆ อีก

เมื่อเทียบกับความสงบของพวกเขาทั้งสอง เสี่ยวถังและเสี่ยวเจียงดูประหลาดใจเล็กน้อย

พระชายาสงบมากขนาดนี้เลย?

ทันทีที่หนานมู่เจ๋อจากไป เสี่ยวถังก็พูดอย่างตื่นเต้น "พระชายา ท่านสงบขนาดนี้ได้ยังไง? วันนี้ท่านอ๋องถึงกลับได้ริเริ่มที่จะมาพบท่าน!"

ถ้านี่เปลี่ยนเป็นปกติ เธอไม่ควรตื่นเต้นไปนานแล้วเหรอ?

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ "หรือว่าต้องไปกระโจนใส่เขาเหรอ? เขาคงตบข้าข้ากระเด็น?"

เสี่ยวถังพูดอย่างเชื่องช้า "ไม่ใช่ต้องกระโจน แต่ข้าน้อยรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ ท่านไม่ควรตอบสนองเช่นนี้... "

หลิ่วเซิงเซิงวางชามและตะเกียบลง "แล้วข้าควรจะตอบสนองอย่างไร? พวกเองทุกคนบอกข้าว่าเขาเกลียดข้ามากแค่ไหน แม้ว่าข้าจะไม่ฟัง แต่ทัศนคติของท่านอ๋องที่มีต่อข้านั้นแย่มาก เองเห็นไหมว่าข้าไม่สนใจเขา เขาก็จะไม่ลงโทษข้า นี่ไม่ใช่เรื่องดีเหรอ?"

เสี่ยวถังเงียบ "ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่ข้าน้อยมักจะรู้สึกว่าท่านไม่ชอบท่านอ๋องอีกต่อไปแล้ว... "

"ไม่ใช่เองรู้สึก นี่คือความจริง เพียงแต่เองไม่เชื่อมาตลอดเท่านั้น"

หลังจากพูดอย่างนั้นหลิ่วเซิงเซิงก็ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้อง "ยังไงก็ตามที่ข้าบอกว่าข้าต้องการหย่าก็ไม่มีใครเชื่อข้า ข้าทำได้เพียงรอต่อไป รอวันไหนพวกเองทุกคนเชื่อแล้ว ข้าก็จะจากไปจริง ๆ"

เมื่อฟังคำพูดของหลิ่วเซิงเซิง เสี่ยวถังก็รู้สึกงุนงงไปหมด

"เอ่อ คุณหนู จริง ๆ แล้วยังมีอีกเรื่องหนึ่ง…"

หลิ่วเซิงเซิงหยุดและพูดว่า "ว่ามา"