พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 114

เมื่อหลิ่วเซิงเซิงรู้สึกสับสน หนานลั่วเฉินก็พูดต่อด้วยรอยยิ้ม "ไม่คิดว่าผู้หญิงอย่างเจ้าจะเลี้ยงงู นี่เป็นงูชนิดไหน?"

วันนี้หลิ่วเซิงเซิงได้เปลี่ยนหน้ากาก เสื้อผ้า และทรงผมใหม่ ไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้จำเธอได้อย่างไร

เธอดึงแขนเสื้อลงเพื่อบังงู "ไม่มีพิษ"

หนานลั่วเฉินยิ้มและพูดว่า "กล้าหาญมาก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ กลับเลี้ยงงู เจ้าให้ข้าดูหน่อยได้ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงกำลังจะปฏิเสธ แต่ทันใดนั้นงูในมือของเธอก็พุ่งออกมา จากนั้นก็กัดข้อมือของหนานลั่วเฉิน

"เจ็บเจ็บเจ็บ..."

หนานลั่วเฉินถูกกัดตะโกนขึ้นมาทันที ผู้คนรอบ ๆ พอเห็นงูก็หนีไปอย่างหวาดกลัวทันที

หนานลั่วเฉินโบกมืออย่างตื่นเต้น "ยัยสาวน้อย รีบเอางูตัวนี้ออกไปจากเร็ว ๆ..."

หนานเทียนที่อยู่ด้านข้างทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย "น้องรอง อายุเท่าไหร่แล้ว ทำไมถึงยังเล่นกับงู?"

"ไม่ใช่ ข้าถูกกัดนะ! ช่วยข้าเอางูตัวนี้ออกไปเร็ว!"

หนานลั่วเฉินเขย่างูด้วยความตื่นเต้นสองครั้ง และในที่สุดก็สลัดงูออกไป

แต่หลังจากสลัดมันออกแล้ว งูก็ไม่ล่วงลงกับพื้น แต่ถูกโยนไปที่หนานเทียน แล้วกัดเขาที่ก้น...

"ฉึก…"

หนานเทียนหายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวด

สีหน้าหนานลั่วเฉินเปลี่ยนไปอย่างมาก "ท่านพี่!"

เห็นแต่หนานเทียนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน "ทำไมยังไม่รีบเอามันไปสับเป็นชิ้น ๆ!"

เมื่อมองไปที่หนานเทียนที่สายตาสังหาร หนานลั่วเฉินก็ดึงดาบของเขาออกมาและกำลังจะลงมือ แต่เห็นงูปล่อยปากของมันแล้วล่วงลงกับพื้น

หนานลั่วเฉินพูดไม่ออก "สาวน้อย เจ้าทำเกินไปแล้ว ข้าแค่อยากจะดูมัน แต่เจ้ากลับควบคุมมันให้กัดเรา!"

"ไม่ใช่ข้าควบคุมมัน ข้าไม่รู้วิธีควบคุมงูเลย!"

ขณะที่เขาทำอะไรไม่ถูก งูบนพื้นก็คลานไปที่ขาของหลิ่วเซิงเซิงอีกครั้ง จากนั้นก็ขดตัวอย่างเชื่อฟัง

หลิ่วเซิงเซิง "..."

เอาล่ะ ไม่สามารถโต้แย้งได้อีกต่อไป

หนานเทียนโกรธมาก "ยังยืนนิ่งอยู่ทำไม? สับงูตัวนี้แล้วไปทำซุป!"

เมื่อเห็นว่าหลิ่วเซิงเซิงไม่ตอบสนอง หนานเทียนจึงพูดโดยตรง "สับผู้หญิงคนนี้เป็นชิ้น ๆ ด้วย"

เปลือกตาของหลิ่วเซิงเซิงกระตุก ตอนนี้ปัญหาใหญ่แล้ว...

คิดว่าตัวเองต้องหนีแล้ว แต่หนานลั่วเฉินยืนขึ้นแล้วพูดว่า "พี่ชาย มีคนอยู่ทุกหนทุกแห่งที่นี่..."

เมื่อเห็นว่ามีคนอยู่รอบตัวเขา หนานเทียนยังไม่กล้าที่จะดำเนินการโดยตรง และเขากลัวว่าตัวตนของเขาจะถูกเปิดเผย ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่จ้องมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงด้วยความโกรธ ยกแขนเสื้อขึ้นแล้วจากไป

หนานลั่วเฉินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และพูดอย่างจริงจัง "งูของเจ้าไม่มีพิษจริงๆ นะ?"

"อืม…"

"แค่นั้นแหละ วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป อย่าเอามันมาอีกในอนาคต"

หลังจากพูดอย่างนั้น หนานลั่วเฉินก็ตามหนานเทียนไป และหายตัวไปบนถนนหลังจากนั้นไม่นาน

ผู้คนในโรงเตี๊ยมยังคงมองไปที่หลิ่วเซิงเซิง เมื่อพวกเขาเห็นหลิ่วเซิงเซิงเดินเข้าไปข้างใน ผู้คนที่นั่งอยู่รอบ ๆ ก็ยืนขึ้นเคลื่อนตัวออกไปให้พ้นทาง ดูหวาดกลัวและวิตกกังวล

แม้แต่เสี่ยวเอ้อที่กระตือรือร้นก็ไม่กล้าออกมาทักทายในขณะนี้และได้แต่มองดูเธอขึ้นไปชั้นบน

ชั้นสอง

ทันทีที่เธอเข้าไปในห้อง หลิ่วเซิงเซิงพูดว่า "ชิงชิง เจ้าจับงูตัวนี้มาจากที่ไหน? มันวุ่นวายมาก"

มู่ชิงชิงกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงโดยจัดของบางอย่าง เมื่อเธอเห็นหลิ่วเซิงเซิงเข้ามา เธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "งูอะไร?"