พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 135

หนานมู่เจ๋อยังคงเงียบและไม่โต้ตอบใด ๆ เลย

หลิ่วเซิงเซิงโบกมือไปในอากาศ "ถามเจ้าอยู่นะ? มีเรื่องอะไรเราออกไปได้แล้วค่อยคุยกัน?"

"ถ้าเจ้าชอบคนนั้นจริง ๆ ข้าก็จะไม่บังคับเจ้า"

หลังจากนั้นเป็นเวลานาน หนานมู่เจ๋อก็เปิดปากของเขาในที่สุด

ทันใดนั้นเขาก็คว้ามือของหลิ่วเซิงเซิงแล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน ก่อนที่เธอจะโต้ตอบ เขาก็กระโดดกลับขึ้นไปที่พื้นด้วยการกระโดดเบา ๆ

ด้วยแสงคบเพลิงสลัว ในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็มองเห็นได้อีกครั้ง

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก "โชคดีที่พวกโจรเหล่านั้นไม่ได้ใส่ใบมีดหรือไม้เข้าไปในรูนี้ ไม่เช่นนั้นเราคงจะตายกันไปแล้ว"

หนานมู่เจ๋อเพียงแค่มองเธออย่างเงียบ ๆ "คำพูดของเจ้าเมื่อกี้จริงจังหรือเปล่า?"

"อะไร?"

"ถ้าข้าหย่ากับเมีย เจ้าจะยอมแต่งงานกับข้าไหม?"

"แม่นาง พวกเจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

ทันใดนั้นก็มีเสียงหงหลิงดังออกมาจากถ้ำ เห็นเธอและหญิงสาวหลายคนรีบวิ่งออกมาจากถ้ำ "ข้าลืมบอกไป ในถ้ำนี้มีกับดักมากมาย ข้าเคยมาที่นี่มาก่อน สามารถหลบได้ พวกเจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัวมองดูกลุ่มหญิงสาวที่เชื่อฟังอยู่ข้างหลังเธอ แค่พูดว่า "ไม่เป็นไร ออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ"

หงหลิงพยักหน้าและพูดกับหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังเธอ "แม่นางคนนี้ช่วยพวกเราไว้ เมื่อเราออกไปได้แล้ว เราต้องขอบคุณแม่นางคนนี้"

พวกหญิงสาวก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะซาบซึ้งหรือกลัว ดวงตาของทุกคนเป็นสีแดง ไปขอบคุณหลิ่วเซิงเซิง แล้วเดินอ้อมกับดักนั้นและเดินตามพวกเขาออกไป

หลิ่วเซิงเซิงต้องการเร่งความเร็ว แต่หนานมู่เจ๋อก็จับมือเธอไว้ "เจ้ายังไม่ได้ตอบข้าเลย"

"สัญญาการแต่งงานระหว่างเจ้ากับพระชายาของเจ้าได้รับประทานจากฮ่องเต้ เจ้าจะหย่าได้อย่างไร? ข้าแค่พูดไปอย่างงั้น เจ้าอย่าใส่ใจ แม้ว่าเจ้าจะหย่ากับเมียของเจ้าจริง ๆ ข้าก็จะไม่แต่งงานกับเจ้า เราสองคนเป็นคนละโลก และถ้าเจ้ารู้ใบหน้าที่แท้จริงของข้า..."

"ทําไมเจ้าต้องกลัวสิ่งที่ไม่รู้เหล่านั้น? หรือเจ้าไม่เชื่อใจข้า?"

"ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อ แต่ข้า..."

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ควรเชื่อข้า"

หนานมู่เจ๋อจับมือเธอไว้แน่น "หรือว่าเจ้าจะปล่อยเขาไปไม่ได้จริง ๆ?"

หลิ่วเซิงเซิง "..."

ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว ยิ่งปกปิดยิ่งมืดมน

หลังจากออกจากถ้ำ ภาพภายนอกถ้ำทำให้กลุ่มหญิงสาวหวาดกลัวและกรีดร้อง พวกหญิงสาวตัวสั่น แต่หงหลิงยังคงปลอบใจพวกเธอ

เห็นคนอีกกลุ่มโผล่หัวออกมาจากป่ากะทันหัน

"ระหว่างทางมีศพอยู่เต็มไปหมด พวกเขาต้องอยู่ที่นี่ เร็ว!"

นี่ดูเหมือนจะเป็นเสียงของมู่ชิงชิงเหรอ?

เป็นไปตามคาด ไม่นานมู่ชิงชิงก็พาคนกลุ่มหนึ่งวิ่งออกจากป่ามา พอวิ่งออกมาก็เห็นศพอยู่บนพื้น เธอตกใจจนหน้าขาวไปหมด...

ข้างหลังเธอ หนานลั่วเฉินก็ดูกังวลเช่นกัน

จนกระทั่งเขาเห็นว่าหลิ่วเซิงเซิงปลอดภัย เขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อเห็นหนานมู่เจ๋อจับมือของหลิ่วเซิงเซิง ดูเหมือนเขาจะเข้าใจอะไรบางอย่าง และสีหน้าของเขาก็อึดอัดเล็กน้อย

"เสด็จอา ไม่คิดว่าท่านจะอยู่ที่นี่ด้วย"

คนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาก็ตกใจเมื่อเห็นฉากนี้ แต่พวกเขายังคงโค้งคำนับหนานมู่เจ๋อด้วยความเคารพและกล่าวทักทาย

มู่ชิงชิงรีบวิ่งไปหาหลิ่วเซิงเซิง

"เซินเอ๋อ ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่? ข้าให้เจ้ารอข้าอยู่ที่นั่นเพื่อไปหาคนมาช่วยไม่ใช่เหรอ? การหายตัวไปอย่างกะทันหันของเจ้าทำให้ข้าตกใจแทบตาย!"