พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 14

เมื่อมองดูหม้อต้มที่ถูกทุบ แม่ครัวที่ล้มลงกับพื้นก็โกรธและเป็นกังวล "พระชายา ท่านทำ..."

ก่อนที่เธอจะพูดจบ หลิ่วเซิงเซิงก็เตะเธออีกครั้ง

"หุบปาก! ก็แค่แม่ครัวคิดว่าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ข้าพูดแล้ว ถ้ามีครั้งหน้าอีก ใครก็อย่ามีชีวิตอยู่เลย!"

ออร่าอันทรงพลังนี้ทำให้ทุกคนกลัวและไม่กล้าพูด แม่ครัวตัวสั่นและซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง ในตอนนี้สูญเสียความเย่อหยิ่งไปโดยสิ้นเชิง...

"..."

ในเวลาเดียวกัน

ในห้องหนังสือ

ชายหนุ่มรูปงามกำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ใบหน้าที่สวยงามของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และเขาถือกระดาษที่ยับยู่ยี่อยู่ในมือ

"พี่เจ๋อ พระชายาของท่านเขียนดีมาก ถ้าข้าไม่หยิบมันขึ้นมาหลังจากถูกคนรับใช้โยนไปข้าง ๆ ข้าไม่คิดว่าผู้หญิงจะเขียนคำที่น่าขนลุกได้ขนาดนี้ ท่านดูสิ เธอเรียกท่านอ๋องทุกคำ ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างน่ารักเหลือเกิน!"

ชายหนุ่มยิ้มอย่างเหลาะแหละ มองดูหนานมู่เจ๋อที่ดูแข็งทื่ออยู่หน้าโต๊ะ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม:

"เต็มไปด้วยอารมณ์และไม่มีที่จะแสดงความรู้สึก จึงเขียนจดหมายรักสั้น ๆ ไม่ขอให้ท่านอ๋องมาพบ แต่ขอแค่ท่านอ๋องดูแลตัวเองดี ๆ ท่ามกลางความยุ่ง ข้ามีเวลาคิดถึงหม่อมฉันสักครู่หนึ่ง…"

ก่อนที่จะอ่านจบ พู่กันก็พุ่งมาอย่างแรง

ชายหนุ่มพลิกตัวกระโดดออกไปนอกหน้าต่างหลบอย่างหวุดหวิด

"ไม่นะพี่เจ๋อ? ข้าไม่ได้เป็นคนเขียนสักหน่อย ข้าแค่อ่านให้ท่านฟัง?"

"ไปให้พ้น!"

ฟังออกว่าน้ำเสียงของหนานมู่เจ๋อเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

ชายหนุ่มยักไหล่ "เอาล่ะ ไม่แกล้งท่านอีกแล้ว ไม่ใช่ได้ยินว่าท่านถูกพระชายาไร้ความสามารถคนนั้นวางยาพิษเหรอ ก็เลยมาดูเรื่องสนุก? แต่กลับไม่มีเรื่องสนุกให้ดู ได้ยินมาว่าท่านให้ยาแรงมาก ข้าคิดว่ามีเขียนจดหมายมาด่าท่าน เลยหยิบกระดาษขึ้นมาด้วยความอยากรู้..."

"ไปให้พ้น!"

"ตกลง"

ชายหนุ่มปิดปากทันที พลิกตัวไปนั่งข้างหน้าต่างแล้วพูดว่า: "แต่ว่าไปแล้ว พระชายาของท่านมีการศึกษาค่อนข้างดี..."

"ไปให้พ้น!"

หนานมู่เจ๋อเกือบจะชักดาบออกมาโจมตีเขา!

ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ทันทีที่เขาจากไป เสียงของเสี่ยวเจียงก็ดังมาจากด้านนอกประตู

"ท่านอ๋อง พระชายาก็พังห้องครัว..."

เสียง "เพี๊ยะ " พู่กันในมือของหนานมู่เจ๋อก็หักออกเป็นสองชิ้น หมึกทำให้เสื้อผ้าสีขาวของเขาดำคล้ำและใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาก็ทั้งดำทั้งเสีย

"หลิ่วเซิงเซิง! เพื่อดึงดูดให้ข้ามาพบเจ้า เจ้าทำได้ทุกอย่างจริง ๆ!"

เขาเดินออกไปด้วยความโกรธ "ไม่ได้บอกว่ากักบริเวณเธอเหรอ?"

เสี่ยวเจียงก้มหัวลงอย่างสั่น "ตอบท่านอ๋อง กักบริเวณ เพียงแต่ว่าพระชายาไม่ชอบห้องครัวที่ให้ข้าวเย็นแก่เธอ ดังนั้นเธอจึงรีบไปที่ห้องครัวโดยไม่คำนึงการขวางของคนรับใช้…"

หลังจากหยุดสักพัก เสี่ยวเจียงก็พูดต่อ: "บอกว่า ใช้ขวานฟันประตูห้องครัว แล้ว..."

หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว "แล้ว?"

"แล้วเขาก็ทุบหม้อใบใหญ่ ทำร้ายแม่ครัวบาดเจ็บสองคน และ..."

"และ?!"

หน้าผากของเสี่ยวเจียงมีเหงื่อหยด และเขาก็เดินตามหนานมู่เจ๋ออย่างรวดเร็วไปทางจวนชิงเฟิง

ขณะเดินไปก็ได้กลิ่นไหม้ เงยหน้าขึ้นก็เห็นเปลวไฟอยู่ไม่ไกล

คนรับใช้ตักน้ำแล้วมุ่งหน้าไปทางนั้นทีละคน เสี่ยวเจียงปาดเหงื่อจากหน้าผากของเขาแล้วมองไปที่หนานมู่เจ๋อ ซึ่งมีเส้นสีดำบนใบหน้าของเขา แล้วพูดต่อ: "และ และยังจุดไฟเผาห้องครัวด้วย..."

หนานมู่เจ๋อ: "..."

"ดับไฟ ดับไฟเร็ว ๆ!"

"แม่ครัวใหญ่ยังไม่ออกมา ช่วยคนก่อน!"

"..."

พวกเขาทั้งสองก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอยู่ไม่ไกลตลอด

เส้นเลือดบนหน้าผากของหนานมู่เจ๋อโผล่ออกมา และเขาก็จับมือของเขาไว้แน่น

"ยิ่งใหญ่มาก เธอคิดว่าข้าไม่กล้าข้าเธอเหรอ!"

เสี่ยวเจียงรีบพูดว่า: "ท่านอ๋องอย่าทรงโมโห ไฟเล็ก ๆ นี้สามารถดับได้ในเวลาไม่นาน พระชายาอยู่ในจวนเย็นมาหลายวันแล้ว เธอคงจะหิวมาก ดังนั้นเธอจึงทำสิ่งสุดโต่งเช่นนี้เพื่ออิ่มท้อง…"