พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 143

ผู้หญิงในรถไม่เรียบร้อย หลิ่วเซิงเซิงก็ไม่ได้จ้องมองเธออีกต่อไป กลับลดม่านรถลงแล้วรอให้เธอแต่งตัวแล้วออกมา

ศพนอนอยู่รอบ ๆ รถม้า ชายวัยกลางคนที่อยู่บนพื้นสาปแช่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ตายไปและบริเวณโดยรอบก็เงียบสนิทในที่สุด

ผู้หญิงคนนั้นเห็นเหตุการณ์เช่นนี้เมื่อเธอลงจากรถ

ผู้หญิงที่เหมือนนางฟ้ายืนเงียบ ๆ และที่เท้าของเธอก็มีกลุ่มโจรที่ต้องการจะรังแกเธอเมื่อกี้นี้...

ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะทำสิ่งนี้ได้จริงหรือ?

ผู้หญิงที่อ่อนแอเช่นนี้กลับสามารถเอาชนะโจรได้มากมาย...

"ไม่เป็นไรแล้วก็กลับไปเถอะ แม่นางมาทำอะไรในถิ่นทุรกันดารนี้?"

เมื่อได้ยินเสียงของหลิ่วเซิงเซิง ผู้หญิงคนนั้นก็กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง จากนั้นจึงคุกเข่าลงกับพื้นพร้อม

"ขอบคุณแม่นางที่ช่วยชีวิตข้า ขอบคุณ!"

หลิ่วเซิงเซิงถอนหายใจด้วยความรู้สึกที่หลากหลายในใจ บางทีมู่ชิงชิงอาจจะพูดถูก

หลังจากปิดมานานหลายปี หัวใจก็เย็นชา หากได้ลงมือทำตั้งแต่เนิ่น ๆ อาจจะสามารถรักษาบางสิ่งบางอย่างไว้ได้

แต่จู่ ๆ หญิงสาวที่อยู่บนพื้นก็เริ่มร้องไห้ "บุญคุณอันใหญ่หลวงของแม่นาง ข้าไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร ยอมที่จะเป็นช้างม้ารับใช้แม่นาง แต่..."

"แต่ข้าไม่ได้ตั้งใจจะมาที่ภูเขาที่แห้งแล้งนี้จริง ๆ ข้าถูกโจรภูเขากลุ่มนี้จับมาสี่ห้าวันแล้ว ช่วงนี้ได้รับความทุกข์ทรมานมากมาย วันนี้พวกเขายังอยากขายข้าในซ่องด้วย ระหว่างทางข้าก็ตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่นอกจากจะถูกทุบตีและดุมากขึ้นแล้ว ก็ไม่มีใครช่วยเหลือเลย แม่นางยอมที่จะช่วยเหลือ ข้าโชคดีมากจริง ๆ ขอบคุณแม่นางมาก!"

หลิ่วเซิงเซิงก้มลงและช่วยเธอลุกขึ้น "ไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนั้น เพื่อนของข้าต่างหากที่ช่วยเจ้า"

เธอกำลังพูดความจริง ถ้ามู่ชิงชิงไม่รีบออกไป เธอคงไม่เสี่ยง

แต่ผู้หญิงคนนั้นยังคงรู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก "แม่นางหยุดล้อเล่นได้แล้ว คุณอยู่ที่นี่คนเดียว ถ้าแม่นางไม่มาช่วยข้า ข้าคงตายคารถม้าไปแล้ว..."

"ในเมื่อไม่เป็นไรแล้วก็กลับไปเถอะ ข้าจะรอเพื่อนของข้าอยู่ที่นี่ ถ้าเจ้ากลัว เจ้าสามารถไปรอที่ป่ากับข้าได้ ที่นี่มีคนตายมากมาย ทําให้คนอื่นเห็นแล้ว จะทําให้เกิดปัญหาที่ไม่จําเป็นแน่นอน"

หญิงสาวพยักหน้าอย่างกังวลและกระซิบ "พวกเขาทั้งหมดเป็นโจรและโจรและสมควรตาย ผู้คนจะมีความสุขเท่านั้นที่มีคนฆ่าพวกเขาและไม่มีใครกลัว อย่างไรก็ตาม ฐานทัพของโจรเหล่านี้อยู่ไม่ไกลจากนี่ แค่กลัวว่าพรรคพวกเขาจะมา..."

"งั้นก็ซ่อนตัวก่อน"

ขณะที่หลิ่วเซิงเซิงพูดสิ่งนี้ เธอกำลังจะเดินเข้าไปในป่า แต่จู่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็จับมือเธอไว้

"แม่นาง ข้า..."

"อืม?"

"แม่นางมีทักษะด้านศิลปะการต่อสู้มาก ข้าเห็นว่าโจรภูเขาเหล่านี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแม่นาง สามารถขอความช่วยเหลือจากแม่นางได้อีกหรือไม่ ข้ายินดีที่จะเป็นช้างเป็นม้าตลอดชีวิตเพื่อรับใช้ท่าน..."

"รับใช้ไม่จำเป็น เจ้ามีอะไรก็พูดตรง ๆ เถอะ"

"เอ่อ ข้าชื่อหงหลิง ยังไม่รู้ว่าแม่นางชื่ออะไรเลย?"

"เรียกข้าว่าเซินเอ๋อก็พอ ถ้าเจ้าไม่มีอะไรอยากจะพูด เราออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ"

หงหลิงจับมือหลิ่วเซิงเซิงไว้แน่น "เซินเอ๋อ จริง ๆ แล้วตอนที่ข้าถูกจับ น้องสาวของข้าก็ถูกจับด้วย ตอนนั้นเราสองพี่น้องกำลังเดินตลาดอยู่ เดินไปที่ซอยที่ไม่มีคนอยู่ก็ถูกจับไปด้วยกัน ตอนนี้น้องสาวของข้ายังอยู่ในมือของโจรภูเขากลุ่มนั้น เธอยังเด็กมาก ข้ากลัว..."

"ขอโทษที ข้าเกรงว่าข้าจะช่วยเจ้าเรื่องนี้ไม่ได้"

ก่อนที่เธอจะพูดจบ หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างไม่แสดงออก