พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 158

หลิ่วเซิงเซิง ไม่ได้พูดอะไร แต่เดินตามองค์หญิงเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ท่าทางที่ชำนาญนั้นดูเหมือนจะคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้มาก...

หลิ่วเซิงเซิงหรี่ตาลง ดูเหมือนว่าตัวเองจะเดาไม่ผิด องค์หญิงรู้จักหรงหรงมานานแล้ว...

เดินไม่กี่ก้าวก็เห็นร่างของหยูเหวินซื่อในลานบ้านแห่งหนึ่ง

เห็นแต่เขายืนอยู่ข้างเก้าอี้ด้วยสีหน้าเป็นกังวล ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ ใบหน้าของผู้หญิงมีจุดด่างดำ ตาตี่ ๆ ดูไม่ค่อยสวยจริง ๆ

"คุณชายสี่ ตอนนี้ท่านเป็นพระราชบุตรเขยขององค์หญิงแล้ว ไม่ควรมาพบข้าบ่อยนัก ถ้าองค์หญิงรู้เข้า จะต้องโกรธแน่นอน…"

หยูเหวินซื่อลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน "อย่าคิดมาก องค์หญิงไม่โกรธง่ายขนาดนั้น สิ่งที่เจ้าควรคิดตอนนี้คือตัวเจ้าเอง ข้ารู้ว่าเจ้าอารมณ์ไม่ดี แต่ก็ไม่สามารถล้อเล่นกับชีวิตของเจ้าเองได้"

หรงหรงหรี่ตาลง "ข้าแค่ไม่เข้าใจว่า เมื่อก่อนองค์หญิงยังเห็นข้าเป็นเพื่อนอย่างเห็นได้ชัด ทําไมตอนนี้กลับโกรธข้าขนาดนี้ ทุกครั้งที่นึกถึงองค์หญิง ใจข้าก็อึดอัดเป็นพิเศษ..."

"นั่นก็เพราะว่าใจเธอไม่กว้างพอ ยังทำตัวเป็นเด็กถึงแม้จะโตมากก็ตาม พูดยังไงก็ไร้ประโยชน์ เห้อ คงเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต เพื่อนของเจ้าเยอะแยะ ก็ไม่ได้มีเธอคนเดียว ไม่จำเป็นต้องอึดอัดเพื่อเธอขนาดนี้"

"..."

ทั้งสองนั่งคุยกันเหมือนไม่มีใครอยู่ในลานบ้าน ดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นการมาถึงของทุกคน

หนานซินจับมือแน่น "ข้าใจไม่กว้างพอ หรือเจ้าสองคนไม่บริสุทธิ์พอ?"

ทันใดนั้นเมื่อได้ยินเสียงขององค์หญิง คนทั้งสองที่อยู่ในลานบ้านก็หน้าซีดด้วยความตกใจ

หรงหรงคุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตุบ "ไม่ทราบว่าองค์หญิงจะเสด็จ หรงหรงเสียมารยาทแล้ว..."

หยูเหวินซื่อรีบช่วยพยุงเธอลุกขึ้น "นี่เจ้ากําลังทําอะไรอยู่? เจ้าเพิ่งฟื้นขึ้นมา นั่งดี ๆ ก็คือ องค์หญิงไม่โกรธหรอก"

หรงหรงซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเขาด้วยความกลัว ดูน่าสงสารมาก

หนานซินโกรธมากจนหัวเราะออกมาดัง ๆ "หรงหรง เจ้าช่างไร้ยางอายเช่นเคย ก่อนที่ข้าจะได้พบกับพระราชบุตรเขย ข้าถือว่าเจ้าเป็นเพื่อนคนเดียวของข้า ข้าเกือบจะได้คบกับคนรักของข้าแล้ว แต่เมื่อหันหลังกลับไปก็พบว่า เจ้าเคยนอนเตียงเดียวกับเขานานมาแล้ว ตอนนั้นข้าเคยโทษเจ้าหรือเปล่า?"

"คุณบอกว่าเขาตามหลอกคุณ เจ้าหญิงเบนเชื่อคุณแล้ว แต่ตอนนี้ล่ะ เจ้าหญิงเบนมีสามีคนใหม่และทิ้งขยะนั้นลงอย่างสมบูรณ์ แต่ทันใดนั้นเจ้าก็โผล่ออกมาบอกว่าเจ้าเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกันกับพระราชบุตรเขย? เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าสองคนเหรอ? พวกเจ้าเคยพบกันเพียงครั้งเดียวในวัยเด็ก เพื่อนที่โตมาด้วยกันที่ไหน?"องค์หญิง

ใบหน้าของหรงหรงซีดเผือด "องค์หญิงพูดแบบนั้นได้ยังไง? ข้าไม่เคยนอนเตียงเดียวกับผู้ชายคนไหนเลย ข้ารู้ว่าท่านเกลียดข้า แต่ผู้ชายพวกนั้นต่างหากที่รังควานตั้งแต่แรก…"

"แล้วตอนนี้ล่ะ? พระราชบุตรเขยรังความเจ้าอีกแล้วเหรอ? เจ้าหมายความว่ายังไงที่ส่งข้อความถึงเขาทุกวัน? ร้องจะฆ่าตัวตายและไม่ยอมให้พ่อแม่ดูแลเจ้า ให้พระราชบุตรเขยมาดูแลเจ้าทำไม? ข้าเป็นหนี้เจ้าในชาติที่แล้วเหรอ?"

หนานซินกัดฟันและพูดว่า "ตอนนั้นข้าตาบอดที่จะมาเป็นเพื่อนกับเจ้า ตั้งแต่เล็กจนโต ข้าไม่เคยรังเกียจตัวตนที่ต่ำต้อยของเจ้า เจ้าคิดว่าตัวเองด้อย ข้าก็สนับสนุนเจ้า เจ้าถูกคนอื่นรังแก ข้าก็สั่งสอนเพื่อน ๆ รอบตัวเจ้าทุกคน จนกระทั่งข้าทะเลาะกับเพื่อนทุกคนรอบตัวเจ้า เจ้าก็ดูสบายใจขึ้น"

"ต่อมาเจ้าชอบเลี้ยงสุนัข ข้าคิดว่าเจ้ามีจิตใจที่ดี ข้าจึงซื้อของขวัญเล็ก ๆ น้อยๆ มากมายให้กับสุนัขของเจ้า เมื่อใดก็ตามที่ข้าเห็นอะไรสนุกและน่าสนใจ ก็จะคิดถึงเจ้า และเจ้าจะติดตามข้าอย่างเงียบ ๆ เสมอ โดยข้าคิดว่าเจ้าถือว่าข้าเป็นเพื่อนจริง ๆ"

"จนกระทั่งต่อมาข้าจึงพบว่า สิ่งที่เธอเรียกว่าเงียบ ๆ นั้นเป็นแค่ผิวเผิน สถานที่ที่ข้าอยู่ เจ้าเชื่อฟังมาก แต่ที่ที่เจ้าข้าไม่อยู่ เจ้ากลับแอบล่อลวงผู้ชายทุกคนที่อยู่ข้างข้า ลับหลังข้าอยู่กับญาติและเพื่อน ๆ ของข้า!"

"แม้แต่ทุกคนที่ข้าชอบ เจ้าต้องล่อลวงไปขึ้นเตียง พระราชบุตรเขยเชื่อเจ้า ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก ข้าเชื่อเจ้ามาสิบปีแล้ว สิบปีที่ผ่านมา ข้าเป็นผู้หญิงบ้าในปากของทุกคน ทุกคนถือว่าข้าหยิ่งผยองและครอบงำ เพื่อนของข้าทั้งหมดกลายเป็นเพื่อนของเจ้า!"

"แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังคิดทบทวนตัวเองคิดว่าตัวเองทำเกินไปแล้วเสียเพื่อนไป แต่ผลคืออะไร? ทุกคนบอกว่าเจ้ากำลังแพร่ข่าวลือเกี่ยวกับข้าลับหลัง มิตรภาพหลายปีที่ผ่านมา ข้าได้ไว้ชีวิตเจ้า แต่เจ้ากลับแย่ลงเรื่อย ๆ และตอนนี้ยังมาล่อลวงพระราชบุตรเขยของข้า เจ้าสมควรตายจริง ๆ!"