พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 179

เมื่อความโกลาหลมาถึงจุดนี้ หนานมู่เจ๋อไม่ได้ดูความตื่นเต้นอีกต่อไป แต่พูดอย่างเฉยเมยว่า "คำพูดฮองเฮาง่ายเกินไป ฆาตกรตัวจริงยังไม่ถูกจับได้ และท่านใจร้อนมากที่จะฆ่าพวกเขา ท่านมีเจตนาอะไร?"

หลิวฟางเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความโกรธ "อ๋องชางเป็นอ๋องชางของทุกคน หรืออ๋องชางแห่งจวนอ๋องชาง? เจ้าเป็นเสด็จอาของพวกเขา! ในเวลาแบบนี้เจ้าไม่ควร..."

"ทุกสิ่งที่ข้าพูดนั้นเป็นกระบวนการ"

หนานมู่เจ๋อขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเธอ

หนานกงเฉิงโกรธมาก "ลูกทรยศ ข้าจะให้โอกาสเจ้าอธิบาย เจ้าพูด"

บางทีอาจเห็นว่าฮ่องเต้กำลังอารมณ์ไม่ดี ขันทีที่อยู่ข้าง ๆ ก็รีบหาเก้าอี้มาช่วยให้เขานั่งลง

หนานลั่วเฉินเพียงแค่คุกเข่าแทบเท้าของเขา

"เสด็จพ่อ เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะหม่อมฉันทั้งหมด แต่หม่อมฉันไม่ได้ฆ่าคนจริง ๆ แต่ก็ไม่สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองได้จริง ๆ ถ้าหม่อมฉันบอกท่านว่านักฆ่าเหล่านั้นซื้อโดยพี่ใหญ่เอง ท่านจะไม่เชื่อแน่นอน แต่ความจริงก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ตอนแรกพี่ใหญ่อยากให้คนเหล่านั้นฆ่าหม่อมฉัน เพราะตอนนั้นเสด็จอาหญิงกําลังจะปล้นคุก พี่ใหญ่ตั้งใจจะฆ่าข้าเพื่อใส่ร้ายเสด็จอาหญิง เป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว"

"แต่พวกนักฆ่าที่พี่ใหญ่ซื้อมา ไม่รู้ทําไมกลับไม่ฟังเขา ถึงขนาดกลับฆ่าเขา แล้วใส่ร้ายหม่อมฉัน หม่อมฉันคิดว่าต้องมีคนซ่อนหลังแอบจัดการข้ากับพี่ใหญ่ ตอนนี้เราสองคนแพ้ทั้งสองฝ่าย คนที่อยู่เบื้องหลังกลับยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว..."

"ไร้สาระ เจ้าพูดเรื่องไร้สาระมาก!"

หลิวฟางตะโกนอย่างตื่นเต้น สูญเสียความสง่างามของฮองเฮาไปโดยสิ้นเชิง

หนานลั่วเฉินเพิกเฉยต่อเธอเลย และพูดต่อ "หม่อมฉันรู้ว่าเรื่องนี้จะไม่มีใครเชื่อ ดังนั้นหม่อมฉันจึงไม่คิดจะอธิบายต่อ เพียงแต่เสด็จอาหญิงเป็นผู้บริสุทธิ์ ความคิดการปล้นคุกเกิดจากหม่อมฉัน เป็นหม่อมฉันที่ไม่สนใจเรื่องใหญ่ อยากดูความสนุกสนาน จึงดึงเสด็จอาหญิงมาอย่างแข็งขัน เสด็จอาหญิงเป็นห่วงสาวใช้คนสนิทของตัวเอง นี่ถึงถูกหม่อมฉันลากเข้าวังได้"

"ทุกอย่างทำโดยหม่อมฉัน โทษทั้งหมดก็ควรอยู่ที่หม่อมฉัน แม้ว่าเสด็จพ่อจะฆ่าหม่อมฉัน หม่อมฉันก็ไม่ได้บ่นแม้แต่น้อย แค่หวังว่าเสด็จพ่อจะไม่ทําร้ายเสด็จอาหญิงทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกับเสด็จอาหญิง!"

"ลูกทรยศ เจ้ามันคนทรยศจริง ๆ!"

หนานกงเฉิงโกรธมากจนพูดไม่ออก เขาชี้ไปที่เขาแล้วพูดทีละคำ "ข้าให้โอกาสเจ้าอธิบาย แต่เจ้าพูดเพื่อคนอื่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ้าอยากตายมากขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ?"

"หม่อมฉันจะอธิบายยังไงอีกล่ะ? นักฆ่าพวกนั้นตายหมดแล้ว หม่อมฉันจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ตัวเองได้อย่างไร?"

"รายงาน! รายงานท่านอ๋อง คนที่ท่านให้จับจับได้แล้ว!"

จู่ ๆ เสียงขององครักษ์ก็ดังมาไม่ไกล และในไม่ช้าองครักษ์ก็รีบวิ่งไปหาคนหลายคน

หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว "พาเข้ามา"

"ขอรับ!"

ไม่นาน ชายคนหนึ่งสวมชุดทหารก็ถูกจับขึ้นมา

หลายคนในที่เกิดเหตุสับสนเล็กน้อย หนานกงเฉิงกล่าวว่า "อ๋องชาง กำลังทำอะไรอยู่?"

"เหตุใดอ๋องชางจึงนำคนมาที่นี่? คิดว่าที่นี่ยังวุ่นวายไม่พออีกเหรอ?"

หลิวฟางพูดด้วยความโกรธ

หนานมู่เจ๋อมองทหารอย่างเย็นชา "นี่คือทหารเฝ้าประตูวัง ใครเข้าออกพระราชวังบ่อย ๆ น่าจะเคยเห็นมาก่อน แต่หลังจากการสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาท เขาก็หลบหนีไปทันที เสด็จพี่ไม่สงสัยว่าทำไมเขาถึงหนีเหรอ?"

ทหารคุกเข่าลงบนพื้นด้วยตัวสั่นไม่กล้าพูดอะไรสักคำ