พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 192

เหอเชียนชิวโกรธมาก "เจ้ามากเกินไปแล้ว! ตบน้องชายข้าแล้ว ยังกล้าตบข้ากลางถนน! เจ้ามันนางร้ายจริง ๆ!"

"เห้อ พูดแบบนั้นไม่ได้นะ! ทุกคนดูให้ดี หน้าคุณหนูเหอไม่มีรอยเลย อย่างมากก็มีเพียงรอยตบลึก ๆ นี่ต่างหากที่จ้าตบ ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่! แรงของข้าจะน้อยขนาดนั้นได้อย่างไร? ตบคนแล้วเหลือรอยเล็บแค่นิดเดียวเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มเบา ๆ และกล่าวเสริม "นอกจากนี้ใบหน้าของคุณหนูเหอก็ไม่มีรอยเล็บเลย เนื่องจากข้าไม่ได้ไว้เล็บยาว นี่เป็นหลักฐานที่ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ?"

"เจ้าไม่มีเหตุผล!"

เหอเชียนชิวโกรธมาก "นี่มันมากเกินไปแล้ว! เรื่องนี้เราไม่จบกันง่าย ๆ แน่!"

หลิ่วเซิงเซิงกล่าว "ได้เลย ข้าไม่เพียงแต่มีหลักฐานเท่านั้น ข้ายังมีพยานอีกด้วย ธุรกิจของท่านมาอีกแล้วตอนนี้ดีที่สุดในเมืองหลวง ตอนนั้นเต็มไปด้วยแขกและทุกคนก็เป็นพยานได้หมด ทุกคนเห็นตอนนั้นข้าแค่พาน้องชายกลับไปและไม่ได้ทำอะไรน้องชายเจ้าด้วย พยานมากมายบวกกับรอยตบหน้าเจ้า ก็น่าจะเป็นหลักฐานที่แน่นหนาแล้วใช่ไหม?"

ขณะพูดหลิ่วเซิงเซิงก็ยิ้มเล็กน้อย

"เป็นถึงคุณหนูจวนอำมาตย์ ถ้ายังใส่ร้ายคนอื่นโดยมีหลักฐานที่ชัดเจนแบบนี้ มันน่าเกลียดจริง ๆ แต่ข้าไม่สนใจ ถ้าเจ้าต้องกลับไปกับข้า งั้นก็เชิญเถอะ ขอถามว่าเจ้าจะนั่งรถม้าของข้ากลับไปกับข้า? หรือเจ้าจะเดินตามหลังรถม้าของข้าล่ะ?"

"เจ้า เจ้า..."

"ข้าอะไร? หรือว่าเจ้าคิดว่าหลักฐานยังไม่พอ? ไม่งั้นเอาอย่างนี้ไหม..."

ด้วยเสียง "เพี๊ยะ" หลิ่วเซิงเซิงตบเธอที่อีกด้านหนึ่งของใบหน้าอีกครั้ง ทำให้เหอเชียนชิวเบิกตากว้าง

เกิดความโกลาหลไปทั่ว

ใบหน้าเหอเชียนชิวเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ "เจ้า เจ้า..."

"ในฐานะลูกคุณหนู จะชี้นิ้วว่าคนอื่นได้ยังไง? กลัวว่ารอยตบอีกอันจะไม่ชัดเจนพอ นี่ถึงตบอีกทีหนึ่ง เจ้าเห็นไหมว่ามือทั้งสองข้างไม่มีรอยเล็บ หลักฐานที่มั่นคงเหมือนภูเขาใช่ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา จากนั้นมองไปที่เสี่ยวหมิงแล้วพูดว่า "หรือว่าการตบบนใบหน้าของเจ้าไม่ชัดเจนพอ? เอาตัวเจ้าของดีไหม? น้องชาย เจ้ายื่นหน้าอีกข้างมา เราเอามาเปรียบเทียบกัน"

เสี่ยวหมิงซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเหอเชียนชิวในทันที ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาไม่มีสีใด ๆ และเขาก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อถูกตบสองครั้งต่อหน้าคนจำนวนมาก เหอเชียนชิวก็โกรธมากจนยกมือขึ้นเพื่อโจมตีหลิ่วเซิงเซิง

หลิ่วเซิงเซิงกำลังจะเอื้อมมือออกไปเพื่อสกัดกั้น แต่ข้างหูกลับมีเสียงตำหนิดังขึ้นมา

"หยุด!"

เหอเชียนชิวตกตะลึงในจุดนั้น เมื่อเห็นคนกลุ่มใหญ่ปรากฏตัวรอบตัวเธอ เธอก็รีบวางมือลงแล้วพูดว่า "คารวะองค์หญิง"

หลิ่วเซิงเซิงก็มองไปในทิศทางนั้นก็เห็นหนานซินเดินนำหน้ามาอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าหนานซินมืดมน "เหอเชียนชิว เจ้ากล้าดีมาก กล้าดียังไงมาโจมตีพระชายา!"

เหอเชียนชิวกังวลและโกรธ "องค์หญิง พระชายาต่างหากที่ตบน้องชายข้า เมื่อกี้ยัง..."

"เป็นถึงพระชายาอ๋องชาง ตบพวกเจ้าแล้วไง? ด้วยความที่ว่าเจ้าไม่เคารพผู้สูงกว่า การถูกตบก็สมควรแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็อยู่ไม่ไกล พระชายาอ๋องชางตบน้องชายเจ้าหรือไม่ข้าเห็นอย่างชัดเจน ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอไม่เคยลงมือ แม้ว่าลงมือจริง ๆ น้องชายของเจ้าอายุยังน้อยก็ไร้ยางอายขนาดนี้ การถูกตบก็สมควรแล้ว!"

ใบหน้าเหอเชียนชิวเปลี่ยนเป็นสีแดงหลังจากถูกด่า "องค์หญิง ท่านต้องมีเหตุผลเกี่ยวกับเรื่องนี้..."

"ทำไม? เจ้ากำลังบอกว่าข้านี้ไม่มีเหตุผลเหรอ?"

"หม่อมฉันไม่กล้า"

"ถ้าไม่กล้าก็ออกไปซะ ไม่งั้นไม่แค่พระชายาอ๋องชางตบเจ้า ข้าก็จะตบปากเจ้า"

ประชาชนที่มุงดูก็ถูกคนที่เจ้าหญิงพามาไล่ทีละคน ไม่มีคนดูแล้ว เหอเชียนชิวก็แสดงต่อไปไม่ได้แล้ว หลังจากมองหลิ่วเซิงเซิงอย่างดุร้ายแล้ว ในที่สุดก็พาเสี่ยวหมิงจากไป