พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 202

หลิ่วเซิงเซิงกำลังจะกลับไปพักผ่อนในห้อง แล้วก็เห็นว่าในจวนจู่ ๆ ก็มีสาวใช้เยอะขึ้นมากมาย ทุกคนบอกว่าท่านอ๋องจัดให้พวกเธอมา

ขณะที่กำลังสับสน ก็มีคนใช้ชายอีกคนเข้ามาในจวน

"พระชายา ท่านอ๋องเชิญให้ท่านไปพบ"

หลิ่วเซิงเซิงดูอึดอัดเล็กน้อย หนานมู่เจ๋อตื่นแล้วเหรอ...

เขาคงไม่ใช่อยากจะคิดบัญชีกับตัวเองนะ?

ต้องเป็นเรื่องเมื่อวานที่ตัวเองโดนยาพิษแล้วไปรังควานไม่เช่นนั้นเขาที่รังเกียจตัวเองขนาดนั้น จะตามใจตัวเองได้อย่างไร?

แต่ก็ไม่สมเหตุสมผลเล็กน้อย เนื่องจากศิลปะการต่อสู้ของเขาสูงมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะผลักตัวเองออกไปได้...

เป็นไปได้ไหมว่าจะมาหาตัวเองเพื่อที่จะมีความสัมพันธ์ที่โรแมนติก?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว มันเป็นไปไม่ได้!

ตามคนใช้ชายคนนั้นกลับไปที่จวนชิงเฟิงอีกครั้ง

จึงพบว่าหนานมู่เจ๋อกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ที่ลานบ้าน เมื่อเห็นเธอเข้ามา หนานมู่เจ๋อพูดแค่ว่า "นั่ง"

หลิ่วเซิงเซิงยืนอยู่ที่เดิมอย่างกระอักกระอ่วน "ท่านอ๋อง ข้ากินมาแล้ว"

คนรับใช้ที่อยู่รอบ ๆ ถอยออกไปทีละคน และในไม่ช้าก็เหลือเพียงสองคนเท่านั้นที่ลานกว้างขนาดใหญ่

หลิ่วเซิงเซิงไม่เข้าใจความหมายของหนานมู่เจ๋อ ได้แต่ยืนเงียบ ๆ อยู่ไม่ไกล

บรรยากาศดูอึดอัดเล็กน้อย หนานมู่เจ๋อจึงลุกขึ้นและเดินไปหาเธอทีละก้าว

เธอกลับถอยหลังโดยอัตโนมัติ "ข้ารู้ว่าเรื่องเมื่อวานเป็นความเข้าใจผิด ข้าไม่ได้เก็บมาใส่ใจเลย ท่านอ๋องก็อย่าเก็บมาใส่ใจเลย บุญคุณการช่วยชีวิตของท่านอ๋องข้าจำไว้แล้ว ข้ารู้ว่าท่านอ๋องก็เพื่อช่วยข้าจึงทำแบบนั้น ไม่ต้องห่วงข้ารู้ดีอยู่แก่ใจ"

มือที่ยื่นออกมาของหนานมู่เจ๋อแข็งค้างกลางอากาศ เธอกำลังกลัวตัวเองอยู่เหรอ?

หรือหลบหน้าตัวเอง?

รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยจึงพูดว่า "ข้าแค่ชวนเจ้ามาทานอาหาร"

"ข้ากินมาแล้ว"

"งั้นก็นั่งกินเป็นเพื่อนข้า"

หลิ่วเซิงเซิงไม่เข้าใจหนานมู่เจ๋อเลย เธอคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงตรงไปตรงมา ก่อนเดินทางข้ามเวลา เธอทุ่มเทให้กับการวิจัยยาพิษ แม้ว่าเธอจะอาศัยอยู่ในโลกสมัยใหม่ที่เปิดกว้าง ในฐานะมือใหม่ด้านความรัก เมื่อเจอเรื่องแบบนี้เธอก็ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไร ได้แต่แข็งทื่อตามหนานมู่เจ๋อไปนั่งข้างเขา

บรรยากาศเริ่มอึดอัดมากขึ้นเพราะทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไปหลังจากนั่งลง

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกคิดถึงอดีตเล็กน้อย แม้ว่าในอดีตเขาจะเพิกเฉยต่อตัวเอง แต่อย่างน้อยเขาก็จะแสดงความรังเกียจ ไม่มองตัวเองหรือจ้องมองตัวเอง ความเกลียดชังก็ชัดเจน

ไม่เหมือนตอนนี้ ตัวเองไม่เข้าใจว่าเขาจะฆ่าตัวเองหรือสนใจในตัวเอง...

หลิ่วเซิงเซิงแกะเล็บมือตัวเองอย่างอึดอัด พอเงยหน้าขึ้นกลับเห็นสาวใช้คนหนึ่งถือชามซุปเดินเข้ามา ซุปที่มืดมนนั้นทําให้หัวใจของหลิ่วเซิงเซิงถึงคอทันที

ปฏิกิริยาแรกของเธอคือ หนานมู่เจ๋อกำลังจะบังคับตัวเองให้ดื่มซุปยาคุม!

สิ่งนี้ไม่สามารถดื่มได้อีกต่อไปแล้ว แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่อยากเป็นแม่ แต่เธอก็ไม่อยากไม่ได้เป็นแม่ตลอดชีวิต!

รู้อยู่แล้วว่าหนานมู่เจ๋อหาตัวเองคงไม่มีเรื่องดี

เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดว่า "เอ่อท่านอ๋อง เมื่อกี้ข้าดื่มซุปมากเกินไป ข้าขอไปห้องน้ำก่อน"

หนานมู่เจ๋อมองดูเธอ "นี่ข้าตั้งใจเตรียม..."

"ข้ารู้ ข้าเคยดื่มมาก่อนแล้ว ไม่จำเป็นต้องดื่มอีกต่อไป ท่านทานต่อเถอะ ทูลลา"

พูดจบเธอก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

เธอกลัวจะตาย หนานมู่เจ๋อคนนี้เป็นเสือยิ้มจริง ๆ ภายนอกดูอ่อนโยน จริง ๆ แล้วต้องการชีวิตของตัวเอง!

จริง ๆ แล้ว เขาพะวงกับเรื่องที่ตัวเองหลอกลวงเขามาตลอด

ผู้ชายอกสามศอก นี่ก็ใจแคบเกินไปแล้ว!