พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 203

เมื่อได้ยินคำพูดของอาหนิว รอยยิ้มบนใบหน้าของหลิ่วเซิงเซิงก็แข็งทื่อ เมื่อหันกลับไป ก็พบว่าหนานมู่เจ๋อปรากฏตัวที่ประตูโรงเตี๊ยมแล้ว

เห็นแต่ว่าเขาสวมหน้ากากครึ่งหน้าเล็ก ๆ บนใบหน้า และกำลังเข้าใกล้ทางนี้ทีละขั้นก้าว

อาหนิวยังยิ้มและรีบวิ่งเข้าไปทักทาย "ท่านพี่ ไม่เจอกันนานเลยนะ"

เปลือกตาของหลิ่วเซิงเซิงกระตุก

หน้าตาหล่อ ๆ แบบนี้ แค่บังไว้ครึ่งเดียว เป็นคนก็คงจำได้หมดมั้ง?

แล้วจะปกปิดหน้าทำไม...

แต่มู่ชิงชิงกลับจำหนานมู่เจ๋อไม่ได้ เห็นแต่เธอมองไปที่หนานมู่เจ๋ออย่างงุนงงแล้วพูดว่า "พี่ชาย? เซินเอ๋อ เจ้ามีพี่ชายตั้งแต่เมื่อไหร่?"

หนานมู่เจ๋อเดินมาที่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว หลิ่วเซิงเซิงก็ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน "ลูกพี่ลูกน้อง..."

มู่ชิงชิงยิ้ม "นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินว่าเจ้ามีลูกพี่ลูกน้อง ออร่าขนาดนี้ มองปราดเดียวก็ไม่ใช่คนธรรมดา"

ขณะพูด เธอยังพูดกับหนานมู่เจ๋อว่า "ในเมื่อเจ้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเซินเอ๋อ งั้นข้าก็จะเรียกเจ้าว่าพี่ชายด้วย ข้าชื่ออาชิงและเขาคืออาหนิว นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่พี่ชายมาที่นี่สินะ ข้าจะไปให้เสี่ยวเอ้อเอาของอร่อย ๆ มาให้"

พูดจบมู่ชิงชิงก็เดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม

เนื่องจากได้กินยาที่หลิ่วเซิงเซิงวิจัยให้โดยเฉพาะ เสียงของมู่ชิงชิงก็เหมือนผู้ชายมาก ดังนั้นในมุมมองของหนานมู่เจ๋อ ในขณะนี้หลิ่วเซิงเซิงกำลังพูดคุยสนุกสนานกับชายสองคน

แต่กลับกันพอตัวเองมา เธอก็ไม่หัวเราะแล้ว

หนานมู่เจ๋อมีใบหน้าที่มืดมนและจงใจนั่งข้างหลิ่วเซิงเซิง "ลูกพี่ลูกน้อง?"

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกเขินอายมาก "ฮ่าฮ่า ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่..."

คงไม่อยากจะบังคับให้ตัวเองดื่มซุปยาคุมใช่ไหม?

แต่มือของเขาว่างเปล่า และไม่รู้สึกเช่นนั้น

ในขณะที่หนานมู่เจ๋อกำลังจะพูด อาหนิวที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดว่า "ที่แท้ก็แค่ลูกพี่ลูกน้องเหรอ? ข้ามาคิดเสมอว่าเป็นพี่ชายแท้ ๆ แม่นางเซินเอ๋อ จิตใจของเจ้าก็ดีมาก เพื่อลูกพี่ลูกน้องก็สามารถขึ้นภูเขาดาบและลงทะเลเพลิงได้ ช่างสวยและจิตใจดีจริง ๆ"

ขณะพูด เขาก็นั่งอยู่ด้านข้างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ ข้ายังจำได้ว่าตอนแรกเจ้าวิ่งไปเก็บยาที่ภูเขาตอนกลางคืนเพื่อช่วยพี่ชาย ทั้ง ๆ ที่ง่วงมาก ยังต้องต้มยาให้เขาอีก เห้อ พริบตาก็ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงนั่งอยู่ที่นั่นอย่างกระอักกระอ่วนไม่รู้จะพูดอะไร

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนานมู่เจ๋อก็เงียบไป

อาหนิวกล่าวต่อว่า "อิจฉาพี่ชายจริง ๆ ที่มีน้องสาวดี ๆ แบบนี้ ข้าก็ดีใจเป็นบ้าไปแล้ว ใช่แล้วแม่นาง ยาเหล่านั้นของเจ้าก่อนหน้านี้ดีจริง ๆ แม่ของข้าหายดีแล้วหลังจากกินยาหมด จนถึงตอนนี้ก็ยังพูดถึงเจ้าเป็นครั้งคราว"

ขณะที่อาหนิวหัวเราะและพูดไม่หยุด จู่ ๆ หลิ่วเซิงเซิงก็สังเกตเห็นว่ามีคนจับมือตัวเองไว้ เธอตัวแข็งทื่อตัวทันที อยากจะดึงมือกลับมา แต่พอขยับมือ มือก็ถูกจับแน่นขึ้น

ใต้โต๊ะ หนานมู่เจ๋อจับมือหลิ่วเซิงเซิงไว้แน่น

ได้ยินแต่ขากระซิบ "ไม่อธิบาย?"

หลิ่วเซิงเซิงไอสองครั้งและกระซิบ "ไม่ต้องหรอกมั้ง? ในเมื่อท่านอ๋องสวมหน้ากากออกมา ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องการให้ใครจำได้เหรอ?"

หนานมู่เจ๋อไม่พูดต่อ

ในทางกลับกันมู่ชิงชิงเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มพร้อมขนมสองจาน และนั่งตรงด้านขวามือของหลิ่วเซิงเซิง

" เซินเอ๋อ พวกนี้เป็นสิ่งที่เจ้าชอบกิน ข้ายังให้เสี่ยวเอ้อตุ๋นซุปเป็ดนิดหน่อย อีกเดี๋ยวอย่าลืมดื่มสักถ้วยสองถ้วย ช่วงนี้เจ้าเหนื่อยมาก ต้องบำรุงเยอะ ๆ หน่อย"

ในขณะที่พูด เธอก็หยิบขนมหอมหมื่นลี้ชิ้นหนึ่งขึ้นมาป้อนให้หลิ่วเซิงเซิงด้วยตัวเอง