พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 204

ในขณะนั้น ใบหน้าของหลิ่วเซิงเซิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

มู่ชิงชิงเกาหัวด้วยความเขินอาย "รู้สึกว่าพี่ชายไม่ค่อยชอบข้า ไม่งั้นพวกเจ้าคุยกันเถอะ ข้าไปทำงานก่อน"

หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็เดินจากไปอย่างเขินอาย

รอมู่ชิงชิงจากไปไกลแล้ว หลิ่วเซิงเซิงมองไปที่หนานมู่เจ๋อด้วยความโกรธและพูดว่า "ท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไรกันแน่? ข้าบอกไปหมดแล้วว่าเรื่องเมื่อวานเป็นอุบัติเหตุ ข้าก็ไม่ได้ตามรังควานท่าน ถ้าท่านไม่อยากเห็นหน้าข้าก็รีบหย่าเร็ว ๆ ไม่จำเป็นต้องมาหาเรื่องข้าถึงที่นี่"

"ข้ามาหาเจ้า"

"มาหาข้าทำไม? คุยเรื่องหย่าเหรอ? หรือว่ากลัวว่าข้าจะไม่ดื่มสิ่งที่เจ้ามอบให้?"

เห็นได้ชัดว่าหลิ่วเซิงเซิงไม่พอใจอย่างมาก และหนานมู่เจ๋อก็ไม่รู้จะพูดยังไง เรื่องเมื่อกี้ทําให้เขาไม่พอใจมาก เดิมทีคำพูดถึงปากแล้วก็ถูกเขากลืนกลับไป พูดแต่เย็นชาว่า "เดิมทีข้าจะมาส่ง..."

"ข้ารู้ว่าเจ้าจะส่งอะไรให้ข้า ถ้าเจ้าไม่สบายใจขนาดนั้นจริง ๆ พอกลับไปแล้วข้าจะดื่มแน่นอน เจ้าไม่จําเป็นต้องตามมาด้วยตัวเอง และยิ่งไม่จําเป็นต้องเอามาให้ข้าดื่มด้วยตัวเองด้วย"

ด้วยเหตุผลบางอย่าง พอคิดว่าหนานมู่เจ๋อเกลียดตัวเองขนาดนี้ ในใจของเธอก็รุ้สึกไม่สบายใจมาก

ทั้ง ๆ ที่เกลียดตัวเองมากขนาดนั้น ทำไมถึงแสร้งทำเป็นใส่ใจตัวเองอยู่เสมอ?

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ตัวเองจะเข้าใจผิดจริง ๆ

ขณะคิด หลิ่วเซิงเซิงก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

หนานมู่เจ๋อไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงโกรธขนาดนี้ เพราะเขาขัดจังหวะการพลอดรักของพวกเขาเหรอ?

เขาเดินตามไปด้วยสีหน้ามืดมน "ข้าจะให้หนังสือหย่ากับเจ้า แต่ยาที่โม่เล่าสั่ง..."

"ก็แค่ซุปยาคุมไม่ใช่เหรอ? ท่านอ๋องไม่จําเป็นต้องตามข้าไม่ปล่อยขนาดนี้หรอก!"

หนานมู่เจ๋อสะดุ้งและเข้าใจทุกอย่างทันที

เธอเข้าใจผิด...

เขาต้องการอธิบาย แต่ก่อนที่จะเปิดปาก หลิ่วเซิงเซิงก็พูดต่ออย่างเย็นชา

"ข้าบอกไปแล้วว่าจะไม่รังควานเจ้าอีก และยิ่งไม่แอบท้องหรืออะไรลับหลังเจ้า สิ่งที่เจ้ากังวลไม่จําเป็นเลย ตอนแรกเจ้าให้คนกรอกซุปชามนั้นกับข้า เสี่ยวเจียงไม่ได้เห็นข้าดื่มด้วยตาตัวเองทั้งหมดแล้วเหรอ? ถึงกระนั้น หลังจากดื่มซุปชามนั้นแล้ว ข้าก็ไม่มีทางท้องได้เลย ความกังวลของเจ้ามันไม่จําเป็น!"

ชั่วครู่หนึ่ง คำอธิบายทั้งหมดก็ติดอยู่ในลำคอ

หนานมู่เจ๋อยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ความทรงจำของเขาก็หวนคืนสู่อดีตเมื่อนานมาแล้ว

ถ้าหลิ่วเซิงเซิงไม่พูดถึงมัน เขาคงจะลืมไปแล้วว่าตัวเองได้ทำเรื่องแบบนั้น...

ความโศกเศร้าเกิดขึ้นในใจของเขา และเขาก็เปิดปาก แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้ สุดท้ายเขาแค่เฝ้าดูร่างของ หลิ่วเซิงเซิงค่อย ๆ หายไป และเป็นเวลานานก็ไม่ได้ตามไป

ผู้คนเดินไปมาบนถนน หนานมู่เจ๋อไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน จนกระทั่งเสี่ยวเจียงที่อาบน้ำจนสะอาดสะอ้านปรากฏตัวข้าง ๆ เขา

"ท่านอ๋อง ท่านยืนทำอะไรอยู่ที่นี่ตั้งนาน?"

หนานมู่เจ๋อเงียบ "ตอนนั้นเธอดื่มซุปนั้นจริง ๆ เหรอ?"

เสี่ยวเจียงตอบสนองไม่ทัน ซุปอะไรกัน?

หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว ในที่สุดเขาก็คิดถึงบางสิ่งบางอย่างและก้มหัวลงทันที "ข้าน้อยดูพระชายาดื่มเข้าไปด้วยตาตัวเอง..."

เมื่อคิดแล้วจึงกล่าวเสริมว่า "ตอนนั้นท่านไม่ได้บอกว่าให้ใช้ยาแรงที่สุดกับพระชายาเหรอ? โม่เล่าจึงสั่งยาที่แรงที่สุด สำหรับสถานการณ์ในตอนนั้น พระชายาดื่มยาแล้ว ชีวิตนี้ไม่น่าจะท้องได้อีกแล้ว ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ท่านอ๋องไม่จําเป็นต้องใส่ใจและไม่จําเป็นต้องสั่งยาอื่นอีก..."

จู่ ๆ หนานมู่เจ๋อก็ก้าวถอยหลัง รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในใจจนหายใจไม่ออก

ไม่น่าแปลกใจ ไม่น่าแปลกใจ