พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 221

หนานมู่เจ๋อจัดเสื้อผ้าด้วยสีหน้าสงบ "จวนแม่ทัพเป็นอย่างไรบ้าง?"

"ตอบท่านอ๋อง ทางจวนแม่ทัพได้ยินว่าท่านเป็นคนฆ่าหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน เลยไม่กล้ามาหาท่าน จนตอนนี้ก็เงียบกริบ ได้ยินว่าจัดงานศพอย่างเงียบ ๆ ฝังไปเรียบร้อยแล้ว"

"เธอล่ะ?"

อาจจะรู้ว่าเขากำลังถามใครอยู่ เสี่ยวเจียงก็พูดอย่างจริงจังว่า "พระชายากลับไปที่จวนชิงเฟิงแล้ว มีป้าหวังอยู่เป็นเพื่อนเธอ"

"ส่งสาวใช้ไปรับใช้เพิ่ม"

"ขอรับ..."

เสี่ยวเจียงก้มศีรษะลงและพูดอย่างระมัดระวัง "ท่านอ๋อง ลำบากท่านแล้ว"

หนานมู่เจ๋อ "อะไร?"

"โม่เล่าไม่สามารถเตรียมยาแก้พิษได้ในเวลาอันสั้นจริง ๆ ท่านเสียสละขนาดนี้เพื่อช่วยชีวิตพระชายา ข้าน้อยรู้ว่าท่านลำบากใจ ได้ให้โม่เล่าไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อรอการลงโทษจากท่านแล้ว เพียงแต่..."

"ข้าคิดว่าวันนี้เจ้าว่างมาก ไม่งั้นไปล้างกระโถนของจวนทั้งหมดให้สะอาดไป"

หลังจากพูดจบ หนานมู่เจ๋อก็เดินจากไป

เสี่ยวเจียงที่อยู่ที่เดิมไม่ได้สติเป็นเวลานาน

เขาได้ยินผิดไปหรือเปล่า?

ท่านอ๋องให้เขาล้างอะไรนะ...

"..."

หนานมู่เจ๋อเดินออกจากลานบ้านด้วยใบหน้าเย็นชาและมุ่งหน้าไปยังจวนชิงเฟิงโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเดินไปได้ครึ่งทาง เขาก็หยุดและหันกลับไปที่ห้องหนังสือ

ทันทีที่เข้ามาก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นมาจากห้องหนังสือ "ในที่สุดพี่เจ๋อก็คิดได้ หายากจริง ๆ ขอแสดงความยินดีกับพี่เจ๋อที่ในที่สุดก็ได้คนสวยมาครอง"

เห็นแต่จิ่งฉุนนั่งไขว่ห้างอยู่ข้างหน้าต่าง "ทำไมไม่อยู่กับคนรักของท่านให้นานกว่านี้หน่อยล่ะ? นี่เพิ่งคืนเดียว เป็นไปไม่ได้ที่ความสดใหม่จะผ่านไปเร็วขนาดนั้นใช่ไหม?"

หนานมู่เจ๋อไม่แม้แต่จะมองเขาและนั่งที่โต๊ะเลยทันที "เจ้าเดาได้นานแล้วใช่ไหม?"

จิ่งฉุนเลิกคิ้ว "จุ๊ ๆ ความไว้วางใจระหว่างเพื่อนอย่างเราอ่อนแอเกินไปแล้ว..."

เมื่อเห็นว่าหนานมู่เจ๋อไม่สนใจเขา เขาจึงกล่าวเสริมว่า "อย่าเย็นชานักสิ เมื่อวานท่านเพิ่งได้คนสวยมาครอง แต่ข้าเกือบตายบนถนนเพียงเพราะเสวี่ยหลิงหลงปลอมชิ้นหนึ่ง กองกำลังมั่วไปหมดได้ไล่โจมตีข้า น่ากลัวมากจริง ๆ"

"ปลอมอีกแล้วเหรอ?"

หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว

จิ่งฉุนถอนหายใจและโยนหยกชิ้นหนึ่งลงบนโต๊ะ "ใช่ มันเป็นของปลอมอีกแล้ว เสียเวลาข้าอุตส่าห์ไปตามหา แถมยังโดนทำร้ายเปล่าอีก ถ้าไม่ใช่มีผู้หญิงคนหนึ่งช่วยชีวิตข้าไว้ วันนี้ท่านคงไม่ได้เจอข้าแล้ว"

ขณะพูด เขาก็ยกขาขึ้นบนหน้าต่าง "แม้แต่ของปลอมก็มีคนแย่งมากมาย ดูเหมือนว่าจะมีคนทนไม่ไหวแล้ว"

ทันใดนั้นเมื่อเห็นรอยดูดบนคอหนานมู่เจ๋อ จิ่งฉุนก็อดหัวเราะไม่ได้

"พี่เจ๋อ ดูเหมือนว่าเมื่อวานพวกท่าน..."

"หุบปาก!"

จิ่งฉุนยิ้มแล้วพูดว่า "เยี่ยมเยี่ยม คนรักกันสุดท้ายก็สมปราถนา ข้าก็ถือว่าได้เห็นกับตาตัวเอง"

ในที่สุดหนานมู่เจ๋อก็มองมาที่เขา "เจ้ารู้มานานแล้วใช่ไหมว่าพวกเธอเป็นคนคนเดียวกัน?"

"เห้อ ทำไมหัวข้อนี้ถึงกลับมาอีกล่ะ?"

จิ่งฉุนเกาหัว "ก็ไม่สามารถพูดได้ว่ารู้มานานแล้ว แต่เดาได้มานานแล้วเท่านั้น เห้อ น่าเสียดายจริง ๆ ยังรอให้ท่านหย่ากับเธออยู่เลย ดูเหมือนจะไม่มีโอกาส..."

ก่อนที่เขาจะพูดจบ พู่กันก็พุ่งมาหาเขาอย่างดุเดือด

จิ่งฉุนรีบซ่อนตัวไปข้าง ๆ "ไม่ใช่พี่เจ๋อ ท่านเกลียดเธอขนาดนั้น ข้าแค่ล้อเล่นกับเธอจะเป็นอะไร? หรือว่าจริง ๆ แล้วท่านไม่สนใจว่าเซินเอ๋อคือหลิ่วเซิงเซิงหรือเปล่า? จริง ๆ แล้วท่านตกหลุมรักไปนานแล้วใช่ไหม?"