พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 230

อาจารย์เหงื่อออกมาก แต่หลิ่วเซิงเซิงกำลังนั่งอยู่ที่ประตูราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จ้องมองตรงไปที่ทุกคนที่อยู่ข้างใน

"นี่มันไม่ถูกต้องนะพระชายา ท่านอาจารย์ก็บอกแล้วว่าฝานฝานหายไปหลังจากออกจากที่นี่ไป เจ้านั่งที่ประตูแบบนี้มันน่าเกลียดเกินไปแล้ว"

เสียงของเหอเชียนชิวดังเข้าหู เห็นแต่เธอเดินออกมาจากข้างในอย่างไม่รีบร้อน เดินพลางพูดว่า "ยังไงที่นี่ก็เป็นที่เรียนหนังสือ ลูกหลานของขุนนางระดับสูงหลายคนกําลังเรียนอยู่ข้างใน ใครก็จะมาก่อกวนได้เหรอ?"

เมื่อเห็นเหอเชียนชิว อาจารย์สอนหนังสือก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและถอยกลับไปด้านข้างอย่างเงียบ ๆ

หลิ่วเซิงเซิงไม่สนใจที่จะมองเธอแม้แต่วินาทีเดียว "คำพูดเสแสร้งพูดให้น้อยลง ข้ารอเจ้าอยู่ที่นี่ ก็อยากจะถามเจ้าว่าการหายตัวไปของน้องชายข้าเกี่ยวข้องกับเจ้าหรือเปล่า?"

หลิ่วเซียวฝานสองแม่ลูกกลับมาจากชนบทและไม่มีศัตรูเลย เพียงหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนคนเดียวที่ไม่ชอบพวกเขาก็ตายไปแล้ว แม่ของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเองก็ส่งคนมาจับตาดูตัวเองตลอดเวลา กลัวว่าเธอจะบ้าเหมือนหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนและลงมือกับตัวเอง

ดังนั้นคนเดียวที่อาจโจมตีหลิ่วเซียวฝานคือเหอเชียนชิว

ใบหน้าของเหอเชียนชิวแข็งทื่อเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าหลิ่วเซิงเซิงจะกล้ามาที่ประตูอย่างเปิดเผยขนาดนี้

"พระชายาต้องพูดด้วยหลักฐาน มาที่นี่โดยไม่มีเหตุผลเพื่อใส่ร้ายข้า ส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของจวนอ๋องชางมาก"

หลิ่วเซิงเซิงยืนขึ้น "ความแค้นระหว่างผู้ใหญ่ไม่ควรเกี่ยวข้องกับเด็ก คุณหนูคุณหนูเหอควรจะรู้เรื่องนี้ใช่ไหม?"

"คำพูดของพระชายาค่อนข้างแปลก ข้าฟังไม่รู้เรื่อง"

"ฟังไม่รู่เรื่องไม่เป็นอะไร เรียกน้องชายเจ้าออกมา เขาน่าจะฟังรู้เรื่อง"

สีหน้าเหอเชียนชิว เปลี่ยนไปอย่างมาก "พระชายา เมื่อครู่นี้ท่านบอกว่าเรื่องของผู้ใหญ่ไม่เกี่ยวอะไรกับเด็ก และตอนนี้ท่านอยากจะทำให้น้องชายของฉันกลัว ท่านไม่คิดว่าท่านจะทำเกินไปเหรอ?"

"ข้าจะทำเกินไป เจ้าจะทำไม?"

หลิ่วเซิงเซิงยืนอยู่บนขั้นบันไดตรงประตู มองลงมาที่เธอ "ใครก็ได้ พาคนที่ชื่อเสี่ยวหมิงมาหาข้า!"

"พวกเจ้ากล้า!"

เหอเชียนชิวตะโกนเสียงดัง ตาแดงจ้องมองหลิ่วเซิงเซิง "ในสายตาของพระชายายังมีจวนอำมาตย์ของข้าอยู่หรือเปล่า? พ่อของข้าเป็นอำมาตย์คนปัจจุบัน น้องชายของข้าเป็นทายาทโดยตรงของอำมาตย์ อยู่ดี ๆ ก็มารังแกเราสองพี่น้อง ในสายตาของเจ้ายังมีกฎหมายอยู่หรือเปล่า?"

"ตะลึงอยู่ทำไม? จับมาเลยสิ"

หลิ่วเซิงเซิงไม่สนใจเหอเชียนชิว เมื่อเห็นว่าคนของเหอเชียนชิวกำลังจะออกไปรายงานข่าว หลิ่วเซิงเซิงก็คว้าเก้าอี้โดยตรงแล้วโยนมันไปที่คนคนนั้น

"อยู่ที่นี่อย่าขยับกันแม้แต่คนเดียว หากใครกล้าก้าวออกไป ข้าจะตัดหัวคนนั้น!"

เก้าอี้ตัวหนึ่งถูกขว้างใส่ และคนรับใช้ของเหอเชียนชิวก็หมดสติไปตรงนั้น

เหอเชียนชิวตกใจมากจนถอยออกไป "เจ้า เจ้า..."

หลิ่วเซิงเซิงปรบมือของเธอ โดยไม่สนใจที่จะมองเธอด้วย

โลกบอกว่าพระชายาอ๋องชางเป็นคนหยิ่งและครอบงำ ดังนั้นวันนี้ เธอจะแสดงความเย่อหยิ่งให้โลกเห็น!

เหอเชียนชิวโกรธมากจนเกือบจะเป็นลม แต่สาวใช้ที่อยู่ด้านข้างก็สนับสนุนพยุงเธออย่างรวดเร็ว

เสียงของเธอสั่นด้วยความโกรธ "หลิ่วเซิงเซิง เจ้ากำเริบเสิบสาน! ข้าจะรายงานเรื่องนี้ต่อฮ่องเต้ให้ทราบอย่างแน่นอน!"

"รายงานอะไร? รายงานว่าข้าตบเจ้าเหรอ? ไม่ได้ตบไหม? แล้วข้าขวางเจ้าเหรอ? ก็ไม่มีนะ! เจ้าจะออกไปก็ออกไป ข้าก็ไม่ได้ขวาง ข้าแค่ไม่ให้คนใช้ของเจ้าออกไปเท่านั้น ทำไม? ข้าไม่มีคุณสมบัติแม้แต่จะสอนคนใช้เหรอ?"

"เจ้าจะสั่งสอนคนใช้ของข้าทำไม?"

"เห็นแล้วไม่พอใจ ได้ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงกลอกตาแล้วพูดว่า "ไปบอกฮ่องเต้ว่า พระชายาทุบตีคนรับใช้ของเจ้าเพราะเธอไม่พอใจ เจ้าคิดว่า ฮ่องเต้จะช่วยคนรับใช้หรือเปล่า?"

"เจ้า…"