พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 231

เมื่อเธอพูดจบ หลิ่วเซิงเซิงก็เหลือบมองทุกคนรอบตัวเธอโดยไม่ตั้งใจ ผู้คนรอบ ๆ เคยเห็นการต่อสู้เช่นนี้ที่ไหนมาก่อน?

ในขณะนี้พระชายาราวกับปีศาจที่คลานออกมาจากนรก ทุกรอยยิ้มของเธอช่างน่ากลัวเหลือเกิน...

ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าพูดอยู่พักหนึ่ง

เหอเชียนชิวกัดฟัน "เรื่องวันนี้ ข้าสองพี่น้องจะต้องรายงานต่อฮ่องเต้..."

"งั้นก็รีบไปเถอะ ไปเดี๋ยวนี้"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้ม จงใจเข้าไปใกล้หูของเหอเชียนชิวและกระซิบ

"ถึงตอนนั้นก็อย่าทําร้ายตัวเองอีก บอกว่าข้าเป็นคนตบเจ้า ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆ ข้าก็ต้องตบหน้าตัวเองสองสามครั้งแล้ว ถึงตอนนั้นเราจะรอดูว่า ฮ่องเต้จะเชื่อเจ้าหรือข้ากันแน่"

"..."

ต้องบอกว่าหลิ่วเซิงเซิงสามารถสร้างปัญหาได้จริง ๆ พาคนมาด้วยความยิ่งใหญ่และพาคนออกไปด้วยความร้อนรน เหลือเพียงเหอเชียนชิวและคนกลุ่มใหญ่ที่ตัวสั่นเทาอยู่ที่เดิม

มือของเหอเชียนชิวที่ถือดาบสั่นไหว เธอไม่เคยคิดเลยว่าหลิ่วเซิงเซิงจะเป็นผู้หญิงที่บ้าขนาดนี้

ไม่มีหลักฐานแม้แต่น้อยก็กล้าทำเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ถ้ามีหลักฐานจะไม่ยิ่งกว่าเหรอ?

เสี่ยวหมิงก็ตกใจมากจนขาของเขาอ่อนแรง ก่อนที่คนรอบ ๆ ตัวเขาจะตอบสนอง ก็ถูกเหอเชียนชิวดึงออกไปแล้ว

เสี่ยวหมิงพูดอย่างว่างเปล่า "พี่สาว ข้ายังต้องฝึกคัดลายมือ..."

"เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วจะฝึกอะไรอีก? พวกเราไปหาท่านพ่อ ให้ท่านพ่อไปรายงานต่อฮ่องเต้กันเถอะ!"

เสี่ยวหมิงพยักหน้าและเดินตามเธอเข้าไปในรถม้า "เราจะเสียท่าแบบนี้ไม่ได้ เราต้องให้ฮ่องเต้ช่วยเรา"

ในขณะที่พูด เสี่ยวหมิงถามอย่างอ่อนแรง "แต่ฝานฝานถูกพวกเราลักพาตัวไปจริง ๆ ถ้าฮ่องเต้รู้เรื่องนี้ เขาจะไม่ช่วยพวกเราอย่างแน่นอน..."

เหอเชียนชิวรีบปิดปาก "เจ้าเบา ๆ หน่อย เจ้ารู้ไหมว่ากำแพงมีหูหมายความว่าอย่างไร?"

ให้ตายเถอะ ไม่ควรให้เขารู้เรื่องนี้เลย!

เมื่อวานลักพาตัวหลิ่วเซียวฝานได้สําเร็จ เธอตื่นเต้นเกินไปก็อวดกับเสี่ยวหมิงโดยตรง เดิมทีตัวเองอยากจะบอกว่าช่วยเขาเอาคืนให้แล้ว แต่ไม่คิดว่าหลิ่วเซิงเซิงจะฉลาดมาหลอกเอาคำพูดเด็ก

ด้วยท่าทางจริงจังของเธอเมื่อกี้ คนที่ไม่รู้ก็คิดว่าเธอได้หลักฐานนแล้ว!

ผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว!

เหอเชียนชิวตบหน้าอกแล้วกระซิบ

"เจ้าฉลาดหน่อย พวกค้ามนุษย์ที่ข้าหามาเป็นนักฆ่าในยุทธภพ ตอนนั้นองครักษ์หลายคนที่อยู่ข้าง ๆ เด็กคนนั้นตายหมดแล้ว แถมยังจับเขาไปในตรอกซอกซอยที่ไม่มีใครอยู่ ไม่มีพยานแม้แต่คนเดียว ทุกสิ่งที่หลิ่วเซิงเซิงพูดนั้นเป็นเรื่องแต่งขึ้นมามั่ว ๆ เธอกำลังหลอกเจ้าอยู่ ถ้าเจ้ากลัวเธอจริง ๆ ก็อย่าพูด อย่าพูดเรื่องนี้เด็ดขาด รู้ไหม?"

เสี่ยวหมิงพยักหน้าอย่างหนัก "อืม"

"อย่าตื่นตระหนก ตอนนี้พวกเราเป็นผู้เสียหาย พวกเรามีสิทธิ์ที่จะไปหาฮ่องเต้เพื่อฟ้องเธอ อีกอย่างเรื่องนี้มีเพียงเราสองคนและพวกค้ามนุษย์เท่านั้นที่รู้ ตราบใดที่เจ้าปิดปากแน่น หลิ่วเซิงเซิงก็ทําอะไรกับพวกเราไม่ได้"

เสี่ยวหมิงพยักหน้าอีกครั้ง "งั้น งั้นตอนนี้ฝานฝานนั่นอยู่ที่ไหน?"

"มอบให้พวกค้ามนุษย์แล้ว ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร? อยากอาจจะถูกปิดปากแล้ว เจ้าไม่ต้องกลัว เขาสมควรได้รับมัน ใครให้เขารุกรานเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า"

"อืม"

"..."

อีกด้าน

หลังจากออกจากโรงเรียน หลิ่วเซิงเซิงไม่รู้ว่าจะหาหลิ่วเซียวฝานได้ที่ไหน ดังนั้นเธอจึงพาผู้คนไปรอบ ๆ เมืองหลวง และสุกท้ายก็กลับไปที่จวนอ๋อง