พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 239

อาสิงจ้องไปที่หลิ่วเซิงเซิงเป็นเวลานานก่อนที่จะพูดว่า "พระชายา ถ้าสิ่งที่ท่านทำถูกค้นพบ..."

"ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่เจ้าและท่านอ๋องไม่พูด ก็จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้"

ขณะพูด เธอก็หาว "จะว่าไปแล้ว ช่วงนี้ฉันนอนไม่ค่อยหลับ ทั้ง ๆ ที่ง่วงนอนมาก แต่หลับตากลับนอนไม่หลับ ทั้งที่ไม่ได้ป่วยอะไร เจ้าว่าเป็นเพราะอะไร?"

"แต่กำลังคิดถึงท่านอ๋องอยู่?"

อาสิงกระพริบตา "โรคคิดถึงก็เป็นอาการป่วยเช่นกัน"

หลิ่วเซิงเซิงกลอกตา "ไร้สาระ"

หลังจากพูดจบเธอก็รีบกลับตำหนัก

ทันทีที่ประตูปิด ใบหน้าก็แดงไปหมดแล้ว

เกิดอะไรขึ้น?

แค่โดนแซวไม่กี่คำ ก็ถึงกลับหน้าแดงเลยเหรอ?

หลิ่วเซิงเซิงตบหน้าตัวเองแล้วพูดว่า "ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ... "

ทำยังกับว่าตัวเองเป็นโรคคิดถึงจริง ๆ

ไม่ใช่ว่าไม่เคยจูบหนานมู่เจ๋อมาก่อน ทำไมวันนี้ถึงมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้?

เป็นเพราะหนานมู่เจ๋อตามใจตัวเองมากเกินไปในช่วงนี้หรือเปล่า?

"ภาพลวงตา มันต้องเป็นภาพลวงตา!"

หลิ่วเซิงเซิงตัดสินใจแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงและหลับไป...

ในเวลาเดียวกัน

ในป่านอกประตูเมือง

"พวกเจ้าทำอะไรกินกัน? ให้พวกเจ้าฆ่าหลิ่วเซิงเซิง พวกเจ้าวิ่งออกมาทำไม? ฆ่านังสารเลวนั่นซะสิ!"

ใบหน้าเล็ก ๆ ของหนานหว่านหนิงบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ และเขาก็จ้องมองชายชุดดำที่อยู่ตรงหน้าอย่างดุเดือด

"โง่เขลากันหมด! แผนการงุ่มง่ามนี้ก็สามารถถูกหลอกได้ ตอนนั้นมีคนอยู่เยอะขนาดนั้น พวกเจ้าเป็นใบ้เหรอ? กับไม่มีใครสงสัยหลิ่วเซิงเซิง ไม่มีใครออกมาพูดแทนข้าเลย! มีดเล่มนั้นก็เป็นของเธอเอง ประโยคง่าย ๆ แบบนี้พวกเจ้าพูดไม่เป็นเหรอ?"

ชายชุดดำต่างก้มหน้าลงและไม่กล้าพูด

หนานหว่านหนิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ

"ดี ดีมาก! ข้าวางแผนมาหลายปี และข้าได้ดำเนินการทุกขั้นตอนอย่างระมัดระวัง ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการมาถึงตำแหน่งปัจจุบันของข้า และต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อให้เสด็จพ่อเห็นคุณค่า ข้า กำลังจะขึ้นสู่ตำแหน่งองค์รัชทายาท แล้วเห็นว่าอยู่ห่างจากบัลลังก์เพียงก้าวเดียว ด้วยแผนการที่น่ารังเกียจเช่นนี้ความพยายามทั้งหมดก่อนหน้านี้ของข้าก็สูญเปล่า ใครจะคิดว่าโลกนี้จะมีกลอุบายที่เลวร้ายเช่นนี้?"

เขากัดฟันและดวงตาแดงก่ำ "ให้ตายเถอะหลิ่วเซิงเซิง! ถ้าเธอไม่ตาย ก็ยากที่จะขจัดความเกลียดชังในใจของข้า!"

"ฝ่าบาท เราควรหาวิธีแก้ไขความเข้าใจผิดนี้ ไม่มีใครคิดว่าหลิ่วเซิงเซิงจะโหดร้ายถึงขนาดแทงตัวเองใส่ร้ายผู้อื่น ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ไม่มีใครเชื่อ สิ่งที่สำคัญที่สุด ตอนนี้ ไปพบฮ่องเต้กันดีกว่า บางทีฮ่องเต้อาจจะเชื่อท่าน…"

หนานหว่านหนิงขมวดคิ้ว "หนานซินล่ะ? ตอนนั้นเธออยู่ที่นั่น เธอไม่ได้เกลียดหลิ่วเซิงเซิงเหรอ? หาทางติดต่อเธอ"

ชายในชุดดำก้มศีรษะลงและพูดอย่างระมัดระวัง "ดูเหมือนว่าองค์หญิงสามจะไปที่จวนอ๋องชาง... "

"อะไร?"

หนานหว่านหนิงโกรธมาก แต่หลังจากความโกรธผ่านไปเขาก็หัวเราะ

"ดี! ดีจริง ๆ! ผู้หญิงสองคน คาดไม่ถึงว่าจะหลอกข้าแบบนี้ หึหึ ฮ่าฮ่าฮ่า หลิ่วเซิงเซิงนะหลิ่วเซิงเซิง เจ้าเก่งมากจริง ๆ! รอก่อนเถอะ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่นอน!"

"..."