พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 264

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า "กองกำลังทั้งหมดของเราซ่อนอยู่ในที่ลับ จะต้องมีป้ายบอกทางด้านสว่างเพื่อทำให้คนเข้าใจผิดคิดว่าเราเปิดโรงเตี๊ยม ถ้าไม่มีอะไรเราก็สามารถรับธุรกิจได้ ถ้ามีอะไร เราก็สามารถถอยกลับได้อย่างรวดเร็ว"

อี้โจวเงียบไปครู่หนึ่ง "แม่นางวางแผนจะสร้างสำนักงานใหญ่ในเจียงเฉิงจริง ๆ เหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงเลิกคิ้ว "ได้ยินว่าที่นั่นคึกคัก ในเมืองมีประชาชนเป็นแสนคน เป็นเมืองใหญ่ที่ติดอันดับต้น ๆ ของอาณาจักรเฟิงชิง ไปที่นั่นก็ดี แถมยังห่างไกลจากเมืองหลวง ตอนนี้เราไม่มีที่อยู่อาศัย ไปที่ไหนที่นั่นก็คือนักงานใหญ่ ก็ไม่ถือว่าย้ายสำนักงานใหญ่ไปที่นั่นใช่ไหม?"

อี้โจวมีสีหน้าเคร่งขรึม "ถ้าเป็นปกติ ไปที่นั่นดีจริง ๆ แต่ช่วงนี้ชายแดนยังมีสงครามอยู่ หยุนตูจู่ ๆ ก็โจมตีชายแดนอย่างกะทันหัน ไม่กี่เดือนก็ยึดครองตงเฉิงแล้ว ไม่นานมานี้ยังโจมตีเมืองหลี่เฉิง หลี่เฉิงก็อยู่ข้างเมืองเจียงเฉิง ระยะเวลาเดินทางไม่ถึงวัน ถ้าขี่ม้าเร็ว ๆ ครึ่งวันก็ถึง ใกล้ขนาดนั้น อาจจะเป็นเป้าหมายต่อไปของหยุนตู..."

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้าเล็กน้อย "ข้ารู้"

หากไม่ใช่สงครามที่ทำให้คนตื่นตระหนก โจรภูเขาเหล่านั้นก็ไม่กล้าปล้นสะดมไปทุกที่ พวกเขาจงใจเลือกช่วงเวลานี้ลงมือ ก็คิดไว้แล้วว่าทางการไม่มีเวลาจัดการพวกเขา...

น่าสงสารคนบริสุทธิ์จังเลย

"เจ้าก็รู้หมดแล้ว ทำไมเจ้ายังอยากไปเจียงเฉิงอีก?"

อี้เฉินถามเธอ

เธอยักไหล่ "ถ้าเมืองเจียงเฉิงใหญ่ขนาดนั้นถูกคนอื่นยึดได้ อีกไม่นานอาณาจักรเฟิงชิงก็จะพ่ายแพ้ ไม่ว่าเราจะอยู่เมืองไหนก็หลบไม่ได้ เลือกที่ไหนจะแตกต่างกันอย่างไร?"

เมื่อพี่น้องได้ยินสิ่งนี้ก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลทันที ขณะที่พวกเขากำลังจะพูดอะไรก็มีเสียงเคาะประตูทันที

"มีใครอยู่ไหม? ช่วยด้วย!"

นั่นเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง เสียงของเธอไม่ดังมาก แต่ดังเข้าไปในบ้านพอดี

อี้โจวเหลือบมองหลิ่วเซิงเซิง และเห็นหลิ่วเซิงเซิงส่ายหัว ดังนั้นเขาจึงยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่พูดอะไร

อี้เฉินเอนตัวไปที่ประตูอย่างเงียบ ๆ และมองออกไปผ่านรอยประตู

แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งด่วนมากขึ้น "ข้าหิวมาก! มีใครอยู่ไหม? ขออะไรให้ข้ากินหน่อย…"

อี้เฉินกลับไปหาหลิ่วเซิงเซิง และกระซิบว่า "เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ๆ ต้องเปิดประตูไหม?"

"ฟ้ามืดแล้ว หมู่บ้านใหญ่ขนาดนั้น ทำไมเธอถึงมาขอความช่วยเหลือที่หน้าประตูเรา? ถ้าเจอเรื่องจริง ๆ ทำไมถึงร้องขอความช่วยเหลือด้วยเสียงเบา ๆ ขนาดนี้? ทำไมข้าถึงคิดว่าเธอกำลังทดสอบพวกเราว่ามีคนอยู่บ้านไหม?"

เมื่อฟังคำพูดของหลิ่วเซิงเซิง อี้เฉินก็พึมพำ "เธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ... "

"ออกไปข้างนอก ทุกอย่างต้องระวัง เรื่องน้อยดีกว่าเรื่องเยอะ ถ้าเธอขอความช่วยเหลือจริง ๆ ก็จะมีคนช่วยเธอเสมอ ถ้าไม่ใช่ พวกเราก็ลดปัญหา ทุกอย่างเชื่อฟังแม่นาง"

"ท่านพี่ พวกท่านแค่คิดมากเกินไป หญิงสาวนอกประตูไม่ได้วิ่งหนีเอาชีวิตรอด เธอแค่หาข้าวกิน…"

อี้เฉินบ่นเบา ๆ

อี้โจวส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ "ดูเหมือนว่าจะเงียบไปนานจนลืมว่าตัวเองทำอาชีพอะไรไปแล้ว"

อี้เฉินสะดุ้งแล้วหุบปาก

ผู้หญิงที่อยู่นอกประตูเคาะเป็นเวลานาน ไม่มีใครตอบและในที่สุดก็จากไป

แต่ไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูข้างบ้าน

หลิ่วเซิงเซิงยืดตัวและพูดว่า "ดูเหมือนว่าจะไม่เกี่ยวอะไรกับเราอีกแล้ว กลับห้องไปพักผ่อนกันเถอะ"

อี้โจวก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า "ได้ยินมาว่าทหารจำนวนมากจากเมืองหลวงถูกส่งไปสนับสนุนเจียงเฉิง พวกเขาจะมาถึงในอีกสองวันข้างหน้า กลัวว่าจะดึงดูดความสนใจหากเราไปที่นั่นในเวลานี้"

"อันที่จริงยิ่งวุ่นวายมากเท่าไรก็ยิ่งดึงดูดได้น้อยลงเท่านั้น"

อี้โจวตกใจ "แม่นางพูดถูก..."

หลิ่วเซิงเซิงกลับมาที่ห้องอย่างสงบ แต่นั่งริมหน้าต่างเป็นเวลานานก็ไม่สามารถหลับได้

ตอนนี้หลับตาแล้วยังนึกถึงไฟที่โหมกระหน่ำในวันนั้น...

จนถึงทุกวันนี้เธอยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดตัวเองจึงเลือกที่จะจากไปหลังจากหนีได้สำเร็จ

เธอไม่มีความกล้าที่จะบอกลาใครเลยด้วยซ้ำ และเธอก็ยังดีใจเล็กน้อยที่ทุกคนคิดว่าเธอตายแล้ว...

ตอนนี้เดินทางมาไกลขนาดนี้แล้ว คนเหล่านั้นในเมืองหลวงอาจจะไม่ได้เจออีกแล้ว

แม้แต่หนานมู่เจ๋อก็จะไม่ได้เจอกันอีกแล้วใช่ไหม?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เธอก็ถอนหายใจเบา ๆ

"ไม่น่าแปลกใจที่โลกบอกว่าชีวิตมีค่าและความรักมีราคาแพง แต่เมื่อเผชิญกับอิสรภาพ ทั้งสองก็สามารถถูกโยนทิ้งไป..."

ขณะที่กำลังพึมพำ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ดังมาที่หู

หลิ่วเซิงเซิงรีบลุกขึ้นและวิ่งออกไป แต่ข้างนอกกลับเงียบสงบ และเสียงก็มาจากบ้านข้าง ๆ...

"เกิดอะไรขึ้น?"