พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 290

จิ่งฉุนยืนเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร แต่เสี่ยวอู่พูดว่า " นายท่านของข้ากับพระชายาไม่ได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน ยอมช่วยเหลือก็เมตตากรุณาแล้ว ต้องให้เจ้าสั่งด้วยเหรอ?"

"ไม่ได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน?"

อาสิงมองจิ่งฉุนอย่างไม่อยากจะเชื่อ "ในช่วงสองวันที่ผ่านมา ทุกคนเสียใจกับพระชายา แต่เจ้ากินนอนสบาย ครั้งก่อนพวกเหอเชียนชิวทำร้ายพระชายา เจ้าก็แค่ยืนดูเฉย ๆ ครั้งนี้เจ้าก็ยังยืนดูอยู่เฉย ๆ เจ้ายังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?"

หัวใจของจิ่งฉุนกระตุกวูบ

"เหอเชียนชิว เธอเคยช่วยข้าไว้"

"บ้า! คนจากจวนอำมาตย์ต้องการฆ่าเจ้าแทบไม่ทัน แล้วพวกเขาจะช่วยเจ้าได้อย่างไร? แม้ว่าเจ้าจะหาข้อแก้ตัว ก็หาที่ดีกว่านี้ได้ไหม!"

อาสิงดึงคอเสื้อของเขาขึ้นด้วยความโกรธ "เจ้าอย่าลืมสิว่า ตอนที่เจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัสจากจวนอำมาตย์และถูกโยนอยู่นอกจวน ใครเป็นคนชีวิตเจ้าและล้างพิษให้เจ้า! ถ้าไม่ใช่เพราะพระชายาช่วยชีวิตเจ้าไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้าก็คงตายไปเป็นพันครั้งแล้ว!"

ชั่วครู่หนึ่ง จิ่งฉุนก็ตกตะลึงไปทั้งตัว

"เจ้าพูดว่าอะไรนะ? เป็นเธอ..."

จู่ ๆ ภาพวันนั้นก็แวบขึ้นมาในหัวของเขา วันนั้นพวกเหอเชียนชิวเอาแต่พูดว่าพวกเธอช่วยตัวเองไว้ แต่ทั้ง ๆ ที่มีมีดซ่อนอยู่ด้านหลัง..

พวกเธอต้องการฆ่าตัวเองตายจริงเหรอ?

และคนที่ช่วยชีวิตตัวเองไว้คือหลิ่วเซิงเซิง?

จู่ ๆ จิ่งฉุนก็คว้าไหล่ของอาสิง "วันนั้นในตรอก เหอเชียนชิวพูดชัดเจนว่าเธอช่วยข้าไว้…"

"ตรอก? วันนั้นพระชายาช่วยเจ้าไว้ ไม่สะดวกที่จะพาเจ้ากลับไป เธอส่งคนไปตามหาเจ้าทันทีที่กลับมา แต่เจ้าก็ไม่อยู่ที่นั่นแล้ว…"

ก็เป็นเธออีก...

ตอนนี้จิ่งฉุน ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เลย เขาปวดหัวแทบระเบิด เสี่ยวอู่รีบพยุงเขา "นายท่าน นายท่าน..."

"ไสหัวไปให้พ้น!"

จิ่งฉุนผลักเขาออกไปอย่างแรง

เสี่ยวอู่ไม่รู้ว่าทำไม "นายท่าน ท่าน..."

ด้วยเสียง "เพี๊ยะ" จิ่งฉุนตบหน้าเขา "ไสหัวไปให้พ้น! อย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าข้าอีก!"