พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 291

"เห้อ โชคไม่ดีเลย"

"..."

ในตำหนัก

เมื่อมองดูกระดูกที่ถูกนำกลับมา หนานมู่เจ๋อก็หน้าซีดและไม่พูดอะไรสักคำ

องครักษ์ ไม่กี่คนไม่กล้าอยู่อีกต่อไป และพวกเขาก็จากไปอย่างรวดเร็ว

หนานมู่เจ๋อโซเซไปข้างหน้า

แต่เขาก็ยังทนไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัส

"นี่ไม่ใช่เจ้า ใช่ไหม?"

เธอช่างงดงามขนาดนั้น จะกลายเป็นซากศพที่ไหม้เกรียมขนาดนี้ได้ยังไง?

หนานมู่เจ๋อโซเซนั่งลงกับพื้น

ในตำหนักเงียบงัน

เธอชอบหัวเราะมากและร่าเริงมากขนาดนั้น จะให้คนเชื่อได้อย่างไรว่า เธอจะกลายเป็นแบบนี้?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หนานมู่เจ๋อก็รู้สึกขมขื่นในใจอย่างมาก

"ทำไมถึงลังเลขนาดนี้? ข้าแสดงไม่ชัดเจนพอเหรอ? เป็นเพราะข้าพูดไม่เก่ง ไม่ใช่เพราะเธอมีความคิดผิด ข้าเอง..."

น้ำเสียงสงบเหมือนปกติ แต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

"สองวันนี้ข้าคิดเรื่องหนึ่งมาตลอด ต้องเป็นเพราะปกติข้าไม่ค่อยพูด เจ้าถึงออกห่างข้า จริง ๆ แล้วข้าไม่เคยพูดว่า ข้าหวั่นไหวมานานแล้ว สภาพจิตใจข้าแย่กว่าเจ้ามาก ข้าก็เคยลังเลมานานแล้ว สงสัยตัวเองมานานแล้ว"

"ตอนนั้นข้ายังไม่ชอบเจ้า จู่ ๆ เจ้าก็โผล่มา ช่วยล้างพิษให้ข้า ข้าถึงกับอยากฆ่าเจ้าด้วยซ้ำ โชคดีจริง ๆ ที่วันนั้นข้าไม่ได้ลงมือ ตอนนั้นเจ้าถูกงูกัด ข้าตื่นตระหนกจริง ๆ ข้าบอกว่ากลัวเจ้าตายแล้วจะช่วยท่านเสนาบดีไม่ได้ จริง ๆ แล้วไม่ใช่ แค่กลัวเจ้าตายเฉย ๆ"

"ข้าสงสัยมานานแล้วว่าเจ้าคือหลิ่วเซิงเซิง ดังนั้นเมื่อข้าพบเจ้าอีกครั้งในภายหลัง ข้าก็รู้สึกรังเกียจอยู่เสมอ ข้าทำอะไรไม่ถูกยิ่งกว่าเจ้าอีก"

"ตอนนั้นเจ้าถูกทุกคนสงสัย โดนโบยไปสามสิบที เจ้าจ้องข้าตรง ๆ ไม่รู้ทําไม ข้าไม่กล้ามองเจ้าตรง ๆ คิดถึงตอนนั้นก็รู้สึกเสียใจแทนเจ้า"

"ข้าบอกว่า เจ้าเป็นคนที่ข้าชอบคนเดียวเท่านั้น นี่เป็นเรื่องจริง ไม่รู้จะอธิบายยังไง อาจจะเพราะเจอเจ้าตอนหลัง หูมักจะร้อนอยู่เสมอ"

หนานมู่เจ๋อหลับตาลง ดวงตาค่อย ๆ เบลอ

"ข้าอดไม่ได้ที่จะกอดเจ้านอนนับครั้งไม่ถ้วน แน่นอน แค่ยืนอยู่ข้าง ๆ และมองเจ้าก็ดีพอแล้ว แต่ทุกครั้งที่ข้านึกถึงสิ่งที่ทำกับเจ้าในตอนแรก ข้าก็รู้สึกขมขื่น เดิมทีรู้สึกว่าทำร้ายเจ้า ไม่มีหน้ามาพบเจ้า แต่อดไม่ได้ที่จะเข้าใกล้เจ้า"

"แต่ในเมื่อเจ้าก็ชอบข้าเหมือนกัน ทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเลย"

ทำไม?

ทำไมต้องแสดงความรู้สึกต่อบุคคลอื่นด้วย