พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 292

ฝนตกยาวนานกว่าครึ่งเดือน

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ หนานมู่เจ๋อก็เริ่มพูดจาเพ้อเจ้อขึ้นมา บางครั้งก็ส่งคนไปค้นหารอบ ๆ ซากปรักหักพัง เขาบอกว่าเขาฝันถึงหลิ่วเซิงเซิง แล้วบอกว่าเธอยังไม่ตาย

เขากลายเป็นคนใจเย็นผิดปกติ ไม่ได้ติดเหล้าและไม่ได้ใจลอย แต่ทุ่มเททั้งกายและใจให้กับงาน ไล่ล่าพรรคพวกของหนานหว่านหนิงที่เหลือไปพลาง จัดการเรื่องการเมืองไปพลาง

แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าพูดถึงการตายของหลิ่วเซิงเซิงต่อหน้าเขา แม้ว่าทุกคนจะรู้ความจริง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหนานมู่เจ๋อ ก็กล้าพูดเพียงว่าหลิ่วเซิงเซิงหายตัวไป

และคนที่หายตัวไปพร้อมกันยังมีจิ่งฉุน

หนานซินขังตัวเองอยู่ในจวนและกินข้าวต้มเป็นเวลาเจ็ดวันติดต่อกัน ซึ่งทำให้สนมโหรวเป็นห่วงมาก

แต่เมื่อสนมโหรวมาหา เธอก็นอนอยู่บนเตียงแล้วหันหลังให้

"ลูกเอ๋ย คนตายแล้วไม่อาจฟื้นขึ้นมาได้ แม่รู้ว่าลูกเสียใจ แต่..."

"ท่านไม่อยากให้ข้าออกไปไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ข้าไม่ออกไปแล้ว ต่อไปก็จะปลอดภัยดี ไม่สมใจท่านเหรอ?"

"ซินเอ๋อ การตายของพระชายาอ๋องชางไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า ทำไมเจ้าถึงต้องเสียใจขนาดนี้?"

"มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้า! แต่มันเกี่ยวกับท่าน! คนอื่นเป็นผู้ช่วยชีวิตของท่าน ท่านพูดแบบนั้นกับคนอื่นได้อย่างไร? และยังพูดหลายครั้งด้วย! คนอื่นเห็นแก่หน้าข้าเลยไม่เถียงกลับ ไม่งั้นท่านจะปลอดภัยเหรอ?"

หนานซินลุกขึ้นนั่งและจ้องมองสนมโหรวด้วยดวงตาสีแดง

"เธอไม่สมควรตาย! เธอสามารถไปที่จวนแม่ทัพเพื่อขอความช่วยเหลือได้ ทำไมเธอไม่ไปล่ะ? ไม่ใช่เพราะคนใน จวนแม่ทัพปฏิบัติต่อเธอเช่นนั้น เธอมีศักดิ์ศรี! ดังนั้นเมื่อเธอเจออันตรายก็ไปเอง! แล้วทำไมเธอถึงไม่มาหาข้า ทั้ง ๆ ที่เธอสามารถไปช่วยคนได้กับข้าได้ แต่แล้วไงล่ะ? เพียงเพราะคำพูดเหล่านั้นของท่าน เธอไม่กล้ามาหาข้า! เป็นเพราะท่าน ท่านทำให้เธอตายทางอ้อม!"

สนมโหรวตะลึงกับคำตำหนิ เธอต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นดวงตาที่น้ำตาไหลของหนานซิน เธอก็รู้สึกเสียใจ

หนานซินกอดหัวแล้วร้องไห้

"ครั้งสุดท้ายที่เธอเจอข้าก่อนตาย กลับถูกแม่ข้าด่า เธอต้องเสียใจแค่ไหน..."