พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 304

ชายหนุ่มผู้ทะเยอทะยานคนนี้ องค์ชายห้าของอาณาจักรเฟิงชิง ตั้งใจที่จะขจัดอุปสรรคและขึ้นสู่บัลลังก์ หลังจากถูกตัวเองวางแผนแล้ว เขาก็ไม่ลังเลที่จะเสี่ยงล่อตัวเองปรากฏตัว

คนโหดเหี้ยมเช่นนี้สามารถซ่อนตัวอยู่ที่นี่ได้แม้จะยังมีชีวิตอยู่และสบายดี อาจมีแผนการสมรู้ร่วมคิดที่น่าตกใจอยู่เบื้องหลังเขาบ้างไหม?

แต่หลิ่วเซิงเซิงจ้องมองเขาอยู่นาน และเขาไม่โต้ตอบเลย เขาแค่เกาหัวอย่างว่างเปล่า "พี่สาว ท่านกำลังพูดกับข้าอยู่เหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงขมวดคิ้ว เกิดอะไรขึ้น?

เขาเรียกตัวเองว่าพี่สาวเหรอ?

จงใจแกล้งทำเป็นไม่รู้จักตัวเอง?

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงอะไร เธอมองหญิงชราที่อยู่ข้าง ๆ อย่างดุเดือดว่า "แม่เฒ่า เมื่อกี้ท่านพูดว่า เขาเป็นหลานท่านเหรอ?"

หญิงชราไม่รู้ว่าทำไม ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าเล็กน้อย "มีอะไรเหรอแม่นาง? ทำไมเจ้าถึงรู้จักหลานชายน่ารักของข้า?"

หลิ่วเซิงเซิงผลักมือของหญิงชราออกไป จากนั้นเดินไปหาหนานหว่านหนิงและพูดทีละคำ "เขาจะเป็นหลานชายของท่านได้อย่างไร? เขาคือหนานหว่านหนิงอย่างชัดเจน!"

หนานหว่านหนิงกระพริบตา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน

บางทีอาจเป็นเพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงตรงหน้าจึงเป็นศัตรูกับตัวเอง เขาจึงรีบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังหญิงชรา "ยาย พี่สาวคนนี้ดุมาก..."

หลิ่วเซิงเซิงต้องการฆ่าชายเลวทรามคนนี้ แต่ต่อหน้าหญิงชราเธอบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และยิ้มอย่างแข็งทื่อ

"ขอโทษที ชายหนุ่มคนนี้ดูเหมือนเพื่อนเก่าคนหนึ่งของข้ามาก ที่แท้ข้าจำคนผิด ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็หยิบเสื้อผ้าจากมือของหญิงชราแล้ววิ่งไปที่ห้องถัดไปเพื่อเปลี่ยน

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเธอก็ออกไปอีกครั้ง

แต่หลังจากออกไป หญิงชราก็หายตัวไป เหลือเพียง หนานหว่านหนิงเท่านั้นที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างเชื่อฟัง

ดวงตาของเขาไร้เดียงสาและดูเหมือนเขาจะทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างใจเย็น "ยายเจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเหรอ?"

หนานหว่านหนิงพยักหน้า

หลิ่วเซิงเซิงเดินไปหาเขาทีละก้าวอีกครั้ง "หนานหว่านหนิง?"

หนานหว่านหนิงมองเธออย่างว่างเปล่า "หนาน...หนินอะไร?"

"เลิกเสแสร้งได้ไหม? เจ้าเป็นคนแบบไหนข้ารู้นานแล้ว มีแรงจูงใจที่ลึกซึ้งและเก่งในการปลอมตัว เจ้าเกลียดข้าขนาดนั้น ทำไมต้องแกล้งทําเป็นไม่รู้จักข้าด้วย เลิกเล่นความจำเสื่อมได้แล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าคือหนานหว่านหนิง"

หลิ่วเซิงเซิงมองดูเขาโดยตรงและพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน "ในโลกนี้ไม่มีใครที่หน้าตาเหมือนกันทุกประการ ไม่ต้องพูดถึงความสูง เสียง และหน้าตาเลย เจ้าจะเล่นเป็นฝาแฝดที่นี่?"

"พี่สาวกำลังพูดอะไร..."

"ใครเป็นพี่สาวเจ้า? เจ้าอย่าทำให้ข้าคลื่นใส้ได้ไหม?"

เมื่อถูกหลิ่วเซิงเซิงตะโกน ดวงตาของหนานหว่านหนิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เขายืนอยู่ที่นั่นทำอะไรไม่ถูกราวกับว่าเขาทำอะไรผิด

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มเยาะ "เสแสร้งได้ดีมาก หนานหว่านหนิง ในเมื่อเราเจอกันแล้ว เจ้าก็เลิกเสแสร้งได้แล้วมั้ง ยังไงความแค้นของเจ้ากับข้าก็ยังไม่จบลง"

ขณะที่กำลังพูด จู่ ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาที่หู "แม่นาง"

หลิ่วเซิงเซิงหันกลับไปก็เห็นอี้โจวเดินออกมาจากห้องข้าง ๆ " อี้โจว เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว อี้เฉินล่ะ?"

"เขาก็ไม่เป็นอะไรเหมือนกัน โชคดีที่น้องชายคนนี้มาช่วยเหลือได้ทันเวลาและพวกเราก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก"

เห็นอี้โจวสีหน้าซีดเซียวและพูดว่า "แม่นาง เขาไม่ใช่หนานหว่านหนิง "

สีหน้าของหลิ่วเซิงเซิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย "เจ้ากำลังจะบอกข้าว่า โลกนี้ยังมีคนที่หน้าตาเหมือนกันทุกประการเหรอ?"

"ไม่ใช่แม่นาง ข้าคิดว่าเขาไม่ใช่หนานหว่านหนิง แม้ว่าจะใช่จริง ๆ เขาก็ต้องความจำเสื่อมไปแล้ว..."

ขณะที่อี้โจวพูด ก็ปกป้องหนานหว่านหนิงอยู่ข้างหน้าด้วย

หลิ่วเซิงเซิงกำหมัดแน่น "เจ้ารู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่?"