พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 305

ถูกหลิ่วเซิงเซิงจ้องมองตลอดเวลา หนานหว่านหนิงดูตื่นตระหนกเล็กน้อย

เขาโยนหนูลงพื้นเดินไปล้างมือแล้วเดินไปข้างหญิงชราอย่างเชื่อฟังแล้วพูดว่า "ยาย อย่ากลัวเลย พี่ชายพี่สาวอย่ากลัวเลย หนูตายแล้วและข้าก็ล้างมือแล้ว"

หลิ่วเซิงเซิง "..."

หญิงชราถอนหายใจ จับมือของหนานหว่านหนิงแล้วตบเบา ๆ "ยายไม่กลัวหนู เจ้าเด็กโง่ ผลไม้ที่ให้ปอกอยู่ที่ไหน?"

หนานหว่านหนิงกระพริบตา "ข้าลืมไปเลย ข้าจะเอามาให้พวกท่านตอนนี้"

หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็วิ่งกลับไปที่ห้องครัวอย่างเร่งรีบ

อี้โจวพูดอย่างจริงจัง "ดูเหมือนว่าเขามีความคิดแบบเด็กอายุห้าหกขวบเท่านั้น เขาไม่ใช่ภัยคุกคามต่อท่านหรือคนรอบข้างแม้แต่น้อย แต่เขาสามารถอยู่รอดได้ภายใต้หน้าผาสูงเช่นนี้ ก็ค่อนข้างมีความสามารถ..."

หลิ่วเซิงเซิงมีสีหน้าบึ้งตึงและไม่พูดอะไร หากหญิงชราไม่อยู่ที่นี่ เธอคงตบหนานหว่านหนิงจนตาย

ถ้าไม่ใช่เพราะหนานหว่านหนิง หนานลั่วเฉินก็คงไม่ถูกไล่ออกจากพระราชวัง ชีวิตตัวเองคงไม่ถูกแขวนไว้ด้วยด้ายหลายครั้ง มู่ชิงชิงและหนานซินคงไม่ได้รับบาดเจ็บมากมายขนาดนี้ และแม้แต่ตัวเองเสียโฉมในปัจจุบันทั้งหมดเป็นเพราะเขา ถ้าบอกว่าไม่เกลียดนั่นหรือว่าหลอก

แต่เมื่อมองดูท่าทางโง่ ๆ ของหนานหว่านหนิง เธอก็ต้องเชื่อว่าเขาความจำเสื่อมไปแล้วจริง ๆ

เนื่องจากคนที่บ้าคลั่งขนาดนั้น จะแกล้งเป็นคนโง่ได้อย่างไร?

"เห้อ คิดว่าพวกเจ้าต้องรู้จักกันจริง ๆ และความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีด้วย"

จู่ ๆ หญิงชราก็พูดแบบนี้

หลิ่วเซิงเซิงอ้าปากของเธอแต่ก็ไม่ตอบกลับ

แต่กลับได้ยินหญิงชราพูดอย่างจริงใจว่า "ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้ามีความแค้นอะไรกัน แต่แม่นาง เขาไม่ใช่คนที่พวกเจ้ารู้จัก ตอนนี้เขาเป็นหลานชายที่ดีของข้าแล้ว เขายังบอกด้วยว่าจะอยู่กับข้าตลอดไป ดังนั้นข้าจึงกล้าสาบานกับสวรรค์ว่าเขาจะไม่กลายเป็นเหมือนเดิมและจะจําความแค้นระหว่างพวกเจ้าไม่ได้ พวกเจ้าวางใจได้..."

หลิ่วเซิงเซิง "..."

"ข้าดูออก พวกเจ้าสองคนมีฐานะที่ไม่ธรรมดา ถ้าพวกเจ้าอยากทำอะไรจริง ๆ คนแก่อย่างข้าก็ห้ามไม่ได้ แต่ข้าก็ยังหวังว่าพวกเจ้าจะไว้หน้าข้าหน่อย ตอนนี้ข้าสองยายหลานตัดขาดจากโลกภายนอก ไม่ขัดขวางใคร และจะไม่ทําร้ายใคร ถ้าพวกเจ้ายอมเชื่อข้า ข้ากล้ารับประกันว่าข้าจะไม่ปล่อยให้เขาเป้นศัตรูกับพวกเจ้าอีก"

"แม่เฒ่าพูดเกินไปแล้ว พวกเราไม่มีความแค้นอะไรกัน ก็คือเข้ากันไม่ได้เท่านั้นเอง"

เมื่อได้ยินอี้โจวพูด หญิงชราก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ไม่มีก็ดี พวกเจ้าจริงจังขนาดนี้ ทำให้ข้าตกใจแทบตาย..."

ก็เห็นหนานหว่านหนิงเดินถือผลไม้ออกมาอย่างตระกุตระกะ หลังจากแบ่งให้แม่เฒ่าและอี้โจวเรียบร้อยแล้ว ก็เดินไปหาหลิ่วเซิงเซิงอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนจะอยากเรียกเธอให้กินด้วย แต่พูดเข้าปากเขาก็กลืนกลับไป

เห็นได้ชัดว่าเขากลัวมาก

แน่นอนหลิ่วเซิงเซิงจะไม่รับผลไม้ไปจากมือของเขา เมื่อเห็นเขามา เธอก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

หนานหว่านหนิงมองหญิงชราด้วยความทำอะไรไม่ถูก หญิงชราถอนหายใจ "ไม่เป็นไรไม่เป็นไร เอามาให้ยายกิน ยายชอบกินแอปเปิ้ล"

จากนั้นหนานหว่านหนิงก็เดินไปหาหญิงชรา ดวงตาโตเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา "ยาย พี่สาวคนนั้นเกลียดข้าหรือเปล่า?"

"ไม่มีอะไรหรอก หลานชายของข้าน่ารักขนาดนี้ ใครจะเกลียดได้ล่ะ? พี่สาวคนนั้นกระโดดลงแม่น้ำเพื่อช่วยยาย คงจะเหนื่อย"

หนานหว่านหนิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง "พี่สาวช่วยยายไว้ พี่สาวเป็นคนดี ข้าไม่กลัวพี่สาวแล้ว"

"เด็กดี เจ้าไปเล่นเถอะ ยายจะทำกับข้างให้เจ้า"

"..."