พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 4

เสี่ยวเจียงตื่นตระหนก "ตอบท่านอ๋อง ข้าน้อยคิดว่าพระชายาจะไม่ไหวแล้ว ยานั่น ข้ายังไม่ได้ส่งไปให้…"

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เขาพูดด้วยความรู้สึกผิด: "นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ข้าน้อยเกรงว่าจะไม่มีประโยชน์อะไรมากถ้าข้าจะเอาไปให้"

"ถ้าอย่างนั้นก็เพิ่มปริมาณยาสิ เธอไม่คู่ควรมีลูกของข้า"

"แต่ปริมาณยามากเกินไป อาจทำให้พระชายา…"

"แล้วไงล่ะ?"

น้ำเสียงของหนานมู่เจ๋อเย็นชาเข้ากระดูก "มันเป็นความผิดของเธอทั้งหมด"

ในจวนเย็น

หลังจากที่หลิ่วเซิงเซิงฉีดเซรั่มให้กับเสี่ยวถัง ก็เตือนเธอด้วยว่าอย่าบอกใครว่าเธอเห็นอะไร

จากนั้นเธอก็นั่งอยู่ในสวนและดองเหล้างู

ในห้องเก็บยาของเธอมีเหล้ามากมายที่ใช้ดองของมีพิษ การทำยาพิษและยาเป็นความสุขสูงสุดของเธอ โดยเฉพาะงูพิษที่ไม่ค่อยปรากฏให้เห็นในยุคปัจจุบัน เธอไม่เพียงแต่อยากดองเหล้าเท่านั้น แต่ยังจะศึกษาพิษของงูชนิดนี้อย่างรอบคอบด้วย

ดังนั้น

เมื่อเสี่ยวเจียงมาพร้อมกับยาคุม เขาก็เห็นฉากนี้...

หญิงสาวสวยในชุดเรียบ ๆ มือเปื้อนเลือด จับงูตัวโตเท่าแขน ชำแหละงู ผ่าท้อง ตัดหัว ตัดหาง แล้วถอนเขี้ยวออก...

มุมปากของเขากระตุก

นั่นคือ พระชายา?

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า หลิ่วเซิงเซิงก็เงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเสี่ยวเจียงก็สะดุ้งอีกครั้ง

โครงหน้านี้เหมือนพระชายาจริง ๆ แต่ผิวที่เรียบเนียนนั้น...

ใบหน้าของพระชายาหายดีแล้วเหรอ?

"เองมาทำอะไรที่นี่?"

หลิ่วเซิงเซิงจำได้ว่าเขาเป็นผู้ติดตามของหนานมู่เจ๋อ น้ำเสียงจึงไม่เป็นมิตร

ภายนอกเสี่ยวเจียงดูสงบ แต่ในใจเขาตกใจกับฉากนี้ เขาก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับถ้วยยา

"ท่านอ๋องได้สั่งให้คนต้มให้ท่านโดยเฉพาะ ขอให้พระชายารีบดื่มด้วยเถิด"

หลิ่วเซิงเซิงลุกขึ้นยืนและล้างมือ ปฏิกิริยาแรกของเธอคือหนานมู่เจ๋อต้องการวางยาพิษเธอ

แต่หลังจากหยิบชามและดมกลิ่นแล้ว เธอก็พูดไม่ออก "ปริมาณยามากขนาดนี้ พวกเองไม่ได้กลัวว่าข้าจะท้อง แต่อยากให้ข้าไม่สามารถท้องได้ไปตลอดชีวิต?"

เสี่ยวเจียงตกใจอีกครั้ง เธอรู้ได้อย่างไร...

"ข้าไม่มีทางดื่ม เองกลับไปบอกท่านอ๋องว่าข้ามียาของข้าเอง และไม่ต้องการยาคุมของพวกเอง"

เปลือกตาของเสี่ยวเจียงกระตุก คำแปลก ๆ เหล่านี้มาจากปากของพระชายา จริงเหรอ?

เขาขี้เกียจเกินกว่าจะคิดเรื่องนี้ จึงพูดอย่างเคร่งขรึม: "นี่คือคำสั่งของท่านอ๋อง ขอให้พระชายา..."

"ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่ดื่ม"

หลิ่วเซิงเซิงเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น และกำลังจะผลักคนออกไป จู่ ๆ ก็เกิดเสียงดังมาจากข้างนอก

"มีผู้ร้าย! รีบปกป้องท่านอ๋องเร็วเข้า!"

ผู้ร้าย?

หลิ่วเซิงเซิงขมวดคิ้ว

ทันทีที่ได้ยินว่ามีผู้ร้าย เสี่ยวเจียงก็รีบวิ่งออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ โดยไม่สนใจถ้วยยาเลยด้วยซ้ำ...

มีเสียงฝีเท้านอกประตูเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

"ผู้ร้ายกำลังมุ่งหน้าไปหาท่านอ๋อง รีบไล่ตามเร็วเข้า!"

"มีผู้ร้ายมากกว่าหนึ่งคน ปิดล้อมพวกเขาเร็วเข้า!"

"..."

เมื่อฟังเสียงตะโกนครั้งแล้วครั้งเล่า หลิ่วเซิงเซิงก็ยืนอยู่ที่นั่นอย่างสงบและเทยาในมือลงบนพื้น

จากนั้นก็เดินไปที่ประตูและปิดประตู

ผู้ร้ายไม่ร้ายไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ อ๋องชางจะเป็นตายร้ายดียังไงเธอก็ไม่สนใจ เธอสนใจแต่เรื่องของตัวเอง

หลิ่วเซิงเซิงดองเหล้าและเตรียมยาจนเสร็จโดยไม่สนใจเสียงการต่อสู้ข้างนอก ท้องของเธอก็ร้องตั้งนานแล้ว และเธอก็จำได้ว่าเธอไม่ได้กินอาหารปกติมาหลายวันแล้ว

แม้ว่าเสี่ยวถังจะสามารถเข้าและออกจวนเย็นได้ตามต้องการ แต่ก็เป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะได้โจ๊กมาทุกวันเนื่องจากสถานะของเธอ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอถูกพิษงู...