พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 43

การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันนี้ดึงดูดความสนใจของทุกคน เลยไม่มีใครสนใจความขัดแย้งระหว่างหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนและหลิ่วเซิงเซิง

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนก็สังเกตเห็นหนานมู่เจ๋อ แม้ว่าเธอจะอยู่ห่างไกล แต่เธอยังคงเหลือบมองหนานมู่เจ๋อ

เนื่องจากเสียหน้าไปมาก ในขณะนี้หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนแทบจะรอไม่ไหวที่จะกอบกู้หน้าของเธอ

"เพื่อนสาวไม่เล่นกู่เจิงแล้วเหรอ? ทิวทัศน์สวยงามขนาดนี้ จะขาดเสียงเพลงอันไพเราะได้อย่างไร?"

ทันทีที่พูดจบ ทันใดนั้นก็มีผู้หญิงหลายคนไปในทิศทางของกู่เจิง

นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะได้แสดงต่อหน้าคุณชายหลายคน และพวกเธอก็ไม่อยากพลาด!

เสียงกู่เจิงดังขึ้น และทุกอย่างดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง แต่มีเพียง หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเท่านั้นที่รู้ว่าสาว ๆ ที่นี่ไม่เคารพเธอมากเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป...

และทั้งหมดนี้เป็นเพราะหลิ่วเซิงเซิง!

แต่ที่นี่มีคนมากมาย และหนานมู่เจ๋อก็มองอยู่อีกด้านหนึ่ง จิตใจของเธอว่างเปล่า และเธอก็ลืมวิธีต่อสู้กลับไปจนหมด...

ตรงข้าม

อาจเป็นเพราะมีคนสนใจเขามากเกินไปในคราวเดียว หนานมู่เจ๋อจึงสีหน้าไม่ดี

"เจ้าแน่ใจเหรอว่าในสถานที่แบบนี้จะสามารถพูดคุยกันได้ดี?"

จิ่งฉุนยิ้มสดใสตรงข้ามเขา "นี่คือสวนดอกไม้ที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวง เฉพาะผู้ที่มีสถานะสูงเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ ที่นี่เราจะไม่ถูกรบกวนจากชาวบ้านเลย และเจ้าไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวตนของเจ้า มันผ่อนคลายและสบายขนาดไหน?"

ขณะที่พูด เขามองข้ามแม่น้ำด้วยรอยยิ้มและพูดว่า: "ตอนนี้ดอกท้อบานสะพรั่งแล้ว ทิวทัศน์สวยงามมาก และที่นี่ก็เต็มไปด้วยสาวงามมากมาย รินเหล้าอีกสักสองสามแก้ว พี่เจ๋อไม่คิดว่าการพูดคุยที่นี่ ทุกคนมีชีวิตชีวาขึ้นเหรอ?"

เนื่องจากการมาถึงของหนานมู่เจ๋อ คุณชายคนอื่น ๆ ในศาลาจึงถอยออกอย่างระมัดระวัง เขาและจิ่งฉุนเป็นคนเดียวที่นั่งอยู่ในศาลาใหญ่

ด้านนอกศาลายังมีโต๊ะและเก้าอี้มากมายและผู้มีความสามารถหลายคนมารวมตัวกันเพื่อพูดคุยและหัวเราะ มู่เหยียนซีอยู่ท่ามกลางฝูงชน

หนานมู่เจ๋อวางแก้วในมือลงด้วยสีหน้าไม่แยแส "ต่อหน้าคนมากมาย เจ้าบอกว่าเจ้าจะคุยธุระ?"

เมื่อฟังน้ำเสียงที่น่าสงสัยนี้ จิ่งฉุนก็พูดอย่างใจเย็น: "มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร? ไม่เป็นไรแม้ว่าจะมีคนได้ยินก็ตาม"

ขณะที่เขาพูดเขาก็เทเหล้าแก้วเล็ก ๆ ให้กับตัวเอง "ข้าได้ยินมาว่าหัวหน้า แก๊งอู่ชิว เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง คนที่เคยเห็นเขาต่างก็บอกว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่สง่างาม แต่ชายหนุ่มคนนั้นก็ปกปิดใบหน้าตลอด แม้แต่ลูกน้องของเขาเองก็ไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา..."

"แล้วไง?"

"ข้าสงสัยว่าชายหนุ่มน่าจะมีความสามารถและภูมิหลังไม่เช่นนั้นเขาจะสามารถสร้างแก๊งใหญ่ขนาดนี้ได้อย่างไร ท่านคิดว่าไงพี่เจ๋อ"

ในที่สุดหนานมู่เจ๋อก็มองไปรอบ ๆ อย่างจริงจัง "เจ้าสงสัยว่าคน ๆ นั้นอยู่ในหมู่พวกเขาเหรอ?"

จิ่งฉุนเลิกคิ้ว จากนั้นหันกลับไปมองกลุ่มชายหนุ่มที่อยู่นอกศาลา

"หัวหน้าแก๊งคนนั้นสามารถสร้างผลงานอันรุ่งโรจน์เช่นนี้ได้ตั้งแต่อายุยังน้อย สันนิษฐานว่ากําลังภายในนั้นลึกซึ้งมาก สิ่งที่พวกเราพูด เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ได้ยิน แค่สงสัยว่าคนเหล่านี้คนไหนถึงจะใช่..."

ชายหนุ่มยังคงยุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเองและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของตัวเอง โดยไม่เห็นสายตาของหนานมู่เจ๋อและจิ่งฉุน

ทันใดนั้นจิ่งฉุนก็พูดว่า: "เอ๋ นั่นพระชายาของท่านไม่ใช่เหรอ?"

การแสดงออกหนานมู่เจ๋อเปลี่ยนไป ความสนใจของผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไปเร็วมาก

จากนั้นจิ่งฉุนก็มองไปทางฝั่งตรงข้ามและชี้ไปที่ที่หลิ่วเซิงเซิงโดยเฉพาะ

"นึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าเธอจะอยู่ด้วย จริง ๆ แล้วนี่ดูดีขึ้นแล้วบุคลิกก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว สาวสวยมากมายมารวมตัวกัน แต่มองไปรอบ ๆ สิ่งที่เด่นที่สุดคือเธอ พี่เจ๋อ ท่านมีความสุขจริง ๆ"

ผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามกำลังเล่นกู่เจิงและเต้นรำ ส่วนคนที่ไม่รู้ก็คิดว่าเป็นงานเลี้ยงขนาดใหญ่