พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 60

ทันทีที่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนพูดจบ แม่ทัพหลิ่วก็คุกเข่าลงบนพื้น "ฝ่าบาทอ๋องชาง เซิงเซิงไม่ได้ตั้งใจ! ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งอย่างเธอไม่สามารถฆ่าคนได้มากมายขนาดนั้น เรื่องนี้ต้องมีความเข้าใจผิดแน่ ๆ !"

คำพูดของแม่ทัพหลิ่วทำให้หนานมู่เจ๋อหน้าดำทันที

เสี่ยวเจียงก็ขมวดคิ้วเช่นกัน "แม่ทัพหลิ่ว ท่านหมายถึงอะไร? พระชายาฆ่าใคร?"

แม่ทัพหลิ่วมองดูหลิ่วเซิงเซิงด้วยความเกลียดชัง โดยไม่รู้ว่าร่างที่สั่นเทาของเธออ่อนแอเพียงใด

แต่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนแสร้งทำเป็นพูดว่า: "พวกท่านยังไม่รู้เหรอ? ก็ใช่ เรื่องใหญ่ขนาดนั้น พี่สาวต้องไม่กล้าบอกท่านแน่ ๆ บางทีเธอยังใส่ร้ายว่าข้าวางยาให้นางไปพบผู้ชาย..."

"เฉี่ยนเฉี่ยน เจ้าหุบปากไปเลย เรื่องนี้ต้องมีความเข้าใจผิดแน่ ๆ พวกเรามาอธิบายให้เซิงเซิง!"

แม่ทัพหลิ่วดุหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน และเห็นได้ชัดว่าเขากังวลเกี่ยวกับหลิ่วเซิงเซิง จริง ๆ

ก็ไม่เชื่อในความเป็นคนของเธอจริง ๆ…

มีความรักของพ่อแต่ไม่มาก

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนพูดด้วยใบหน้าหน้าซื่อใจคด: "ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านต้องการปกป้องท่านพี่ แต่ครั้งนี้ท่านพี่ทําผิดจริง ๆ ข้าเห็นท่านพี่คบชู้ด้วยตาตัวเองจริง ๆ และยังคบคนกลุ่มใหญ่ด้วย ไม่เพียงเท่านั้น เธอกลัวว่าเหตุการณ์นั้นจะถูกพบและฆ่าคนเหล่านั้นอย่างโหดร้ายด้วย!"

เสี่ยวเจียง: "..."

หนานมู่เจ๋อ: "อะแฮ่ม..."

จากนั้นฉันก็ได้ยินเสี่ยวเยี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนพูดว่า: "ใช่ ข้าน้อยก็เห็นเหมือนกัน ตอนนั้นใบหน้าของคุณหนูเป็นสีแดง อาจจะทำอะไรบางอย่างไปแล้ว!"

เสี่ยวเจียงโกรธมากในขณะที่เขาฟังทั้งสองเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยและ หนานมู่เจ๋อก็กำมือแน่น

เมื่อเห็นว่าหนานมู่เจ๋อโกรธ หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนก็คิดว่าแผนของเธอสำเร็จ "ท่านพี่เจ๋อ อย่าโกรธเลยนะ ท่านพี่ไม่ได้ตั้งใจ คงเป็นเพราะท่านไม่ได้รับความโปรดปราน..."

"ลากเขาลงไปแล้วโบยสามสิบที!"

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนภูมิใจกับคำพูดเย็นชาของหนานมู่เจ๋อมาก เธอเหลือบมองหลิ่วเซิงเซิงอย่างยั่วยุราวกับรอให้เธอถูกลากลงไป

จนกระทั่งตัวเองถูกคนอื่นจับไว้ เธองงมาก

"ท่านพี่เจ๋อ ท่านทำอะไรอยู่? ข้าพูดความจริง พี่สาวเป็นคนคบชู้..."

แม่ทัพหลิ่วก็สับสนเช่นกัน "ฝ่าบาทอ๋องชาง นี่ท่าน?"

"คนในหอชมดอกไม้ข้าเป็นคนฆ่าเอง"

หนานมู่เจ๋อระงับเจตนาฆ่าของเขา จ้องมองไปที่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนและพูดว่า "ยาที่เจ้าวาง ข้าก็เป็นคนดื่ม!"

ชั่วขณะหนึ่งหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนโง่เขลาอย่างสิ้นเชิง แต่แม่ทัพหลิ่วเข้าใจทุกอย่างในทันที

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนวางยา?

วางยาใคร?

วางยาหลิ่วเซิงเซิง?

อ๋องชางดื่มมันโดยไม่ได้ตั้งใจ?

แล้วทุกอย่างเป็นแผนของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเหรอ?

เธอต้องการ...ใส่ร้ายหลิ่วเซิงเซิงเหรอ?

ราวกับว่าจู่ ๆ ก็มีฟ้าผ่าแบ่งจิตสำนึกของแม่ทัพหลิ่วออกเป็นสองซีก เขามองไปที่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนที่ถูกลากลงไปด้วยความสับสนและไม่ได้ฟื้นตัวเป็นเวลานาน

เสี่ยวเยี่ยนตกใจมากจนล้มลงกับพื้น ก่อนที่เธอจะทันเข้าใจสถานการณ์ เธอก็ถูกลากลงไปก่อน...

"ท่านพ่อ ท่านพ่อช่วยข้าด้วย!"

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนตะโกนอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่สามารถหยุดการถูกวางบนม้านั่งได้และลงไปทีละโบย เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างต่อเนื่อง

คนที่โบยไม่มีความเมตตาเลย ไม้กระแทกร่างกายที่อ่อนแออย่างแรงจนหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนไม่สามารถหยุดร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดได้

ตอนแรกเสี่ยวเยี่ยนยังร้องอยู่ แต่หลังจากถูกโบยไปสิบกว่าทีก็สลบไปเลย เหลือเพียงหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนที่ยังคงร้องอย่างน่าสังเวช