พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 87

หลิ่วเซิงเซิงจะรู้สึกเหนื่อยใจทุกครั้งที่คิดถึงแก๊งอู่ชิว

ตอนนี้เธอแน่ใจว่ามู่เหยียนซีมาจากแก๊งอู่ชิว แต่หนานมู่เจ๋อยังไม่รู้ และมู่ชิงชิงก็ไม่รู้เหมือนกัน

เธอไม่สามารถบอกพวกเขาได้โดยตรง ถ้าเธอบอกหนานมู่เจ๋อโดยตรง หนานมู่เจ๋อก็จะรู้ตัวตนของเธอ และถ้าเธอบอกมู่ชิงชิงโดยตรง มันอาจส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์พี่น้องระหว่างพวกเขา แต่ไม่บอกก็ไม่ได้……

คงจะดีไม่น้อยหากมู่เหยียนซีเสียชีวิตโดยตรงจากปืนในวันนั้น หลิ่วเซิงเซิงคิดเช่นนั้นเสมอ

หลังจากเบื่อมานานมาก หลิ่วเซิงเซิงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอจึงหาเวลาและย่องออกไปอีกครั้ง

เมื่อเธอออกไปก็พบว่า "ท่านมาอีกแล้ว" เปิดมาหลายวันแล้ว ไม่เพียงเท่านั้น การตกแต่งภายในก็สวยงามมากและมีลูกค้าจำนวนมาก

"เซินเอ๋อ ช่วงนี้เจ้าไปอยู่ที่ไหนมา?"

ทันทีที่เธอเดินเข้าไปในประตูโรงเตี๊ยม มู่ชิงชิงก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

"วันเปิดร้านยังอยากฉลองกับเจ้าอยู่เลย สุดท้ายไม่ได้เจอเจ้าติดต่อกันหลายวันแล้ว ข้าก็ไม่รู้ว่าบ้านเจ้าอยู่ที่ไหน ไม่งั้นข้าก็ไปหาที่บ้านแล้ว"

วันนี้มู่ชิงชิงกลับสวมผู้หญิง หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะรู้สึกตัว "ชิงชิง?"

"อิอิ ทําไมเจ้าถึงทําสีหน้าแบบนี้ด้วย? แตกต่างกันมากเหรอ?"

"ใช่แตกต่างมาก..."

หลิ่วเซิงเซิงยิ้ม "แต่ยังโชคดีที่หน้าตาก็ยังเหมือนเดิม แต่ไม่คิดว่าจะแต่งตัวเป็นผู้หญิงแล้วสวยขนาดนี้"

มู่ชิงชิงดึงเธอให้นั่งที่มุมห้อง "ฝีมือลุงอิงอร่อยมาก ในช่วงสองวันที่ผ่านมามีแขกมามากขึ้นเรื่อย ๆ และแทบไม่มีที่ว่างให้นั่งชั้นล่างเลย เรากำลังวางแผนที่จะทำให้ชั้นสองเป็นแบบหอชมดอกไม้ ให้ขุนนางบางคนใช้เป็นพิเศษ แต่หอชมดอกไม้ไม่มีที่พัก ดังนั้นเราจะสร้างสิ่งที่แตกต่างออกไป โดยมีห้องพักอยู่ฝั่งหนึ่งและมีที่นั่งส่วนตัวอยู่อีกฝั่ง เจ้าคิดว่าไง?"

"เรื่องแบบนี้เจ้าดูก็พอได้แล้ว"

มู่ชิงชิงเกาหัว "ได้ยังไงล่ะ? เนื่องจากเราเปิดร้านนี้ด้วยกัน ดังนั้นเราจึงยังคงต้องปฏิบัติตามความคิดเห็นของเจ้า"

"เจ้าโง่ ข้าไม่ได้บอกหรือว่าเจ้าสามารถตัดสินใจเองได้ทุกอย่าง? หากเจอสิ่งที่แก้ไขไม่ได้ค่อยมาหาข้า"

น้ำเสียงหลิ่วเซิงเซิงอ่อนโยนแล้วก็พูดว่า: "แต่ข้าก็คิดว่าเราสามารถทำธุรกิจให้กับขุนนางที่นี่ได้ แต่ก่อนอื่นเราต้องหาคนที่มีชื่อเสียงสักหน่อยใช่ไหม? พี่รองของเจ้าไม่ใช่คนที่มีความสามารถมากที่สุดในเมืองหลวงเหรอ? ชื่อเสียงของเขาดังมาก มีเวลาเจ้าสามารถเชิญเขามานั่งได้นะ"

มู่ชิงชิงกล่าวว่า: "ข้าคิดเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ช่วงนี้พี่รองมักจะปิดตัวเองอยู่ในห้องไม่ออกไปไหน ก็ไม่รู้ว่าป่วยหรือเปล่า อยากเจอเขาก็ไม่ได้เจอ"

"เจ้าบอกเขาเรื่องเจ้าเปิดโรงเตี๊ยมหรือยัง?"

มู่ชิงชิงยิ้ม "เรื่องแบบนี้ข้าอายที่จะเอากลับบ้านไปพูด แต่ข้าเชื่อพี่รองมาก เลยเคยนัดเขา เขาบอกว่าว่างเขาจะมาดื่มชากับข้า"

หลิ่วเซิงเซิงเหล่ตามีความหมายลึกซึ้ง ปิดตัวเองไม่ออกไปไหน น่าจะกําลังพักฟื้นอยู่

ดูเหมือนว่ากระสุนของตัวเองจะทำให้เขาบาดเจ็บ แต่น่าเสียดายที่เขายังมีชีวิตอยู่

หลิ่วเซิงเซิงชงชาให้ตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งขรึม มู่เหยียนซีรู้จักตัวตนของตัวเอง ถ้าเขารู้ว่าตัวเองและมู่ชิงชิงเปิดร้านนี้ เขาจะมาที่นี่แน่นอน

เพียงแต่เสียดายที่ตัวเองไม่มีศิลปะการต่อสู้ที่ดี ลำพังตัวเอง อยากกําจัดเขา ก็ยังยากอยู่บ้าง ถ้าหนานมู่เจ๋อรู้ตัวตนของเขาแล้ว ก็ไม่จําเป็นต้องลงมือเองแล้ว...

แต่จะทําอย่างไรให้หนานมู่เจ๋อค้นพบใบหน้าที่แท้จริงของมู่เหยียนซีโดยไม่เปิดเผยตัวเอง?

"เซินเอ๋อ เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่? ทำไมเจ้าถึงรู้สึกกังวลขนาดนี้?"

หลิ่วเซิงเซิงกลับมามีสติอีกครั้งและพูดว่า "คิดเรื่องของเจ้าอยู่ พอคิดว่าพี่สาวท่านนั้นยังครอบครองความดีความชอบของเจ้าก็รู้สึกขัดใจ เจ้าวางแผนที่จะบอกความจริงกับมู่เหยียนซีเมื่อไหร่?"

มู่ชิงชิงถอนหายใจ "ไม่ดีกว่า จนถึงตอนนี้พี่รองก็ยังไม่เห็นคําที่สลักอยู่บนฝักดาบ ในใจเขา ข้าเป็นแค่น้องสาวเสมอ สิ่งที่เขาชอบเสมอคือ..."

"เจ้าไม่ใช่เขา จะรู้ความคิดที่แท้จริงของเขาได้อย่างไร?"

หลังจากฟังคำพูดของหลิ่วเซิงเซิงแล้ว มู่ชิงชิงก็ก้มศีรษะลงด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ