พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 89

หลิวเล่าหอบและพูดว่า: "เมื่อวานข้ารอที่หอชมดอกไม้ทั้งวันแต่ไม่เห็นเจ้า เจ้าไม่ได้บอกว่าอยากเจอเจ้าก็ไปหาเจ้าที่นั่นไม่ใช่เหรอ? ถ้าวันนี้ข้าไม่ได้ส่งคนไปที่นั่นอีก ลูกน้องตามพวกเจ้ามาที่นี่ ข้าก็ไม่รู้ว่าเจ้าจะมาที่นี่อีกแล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างเขินอาย: "ขออภัย ร้านขายยาสามารถเปิดได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?"

มู่ชิงชิงกระซิบ: "เดิมทีหลิวเล่าก็เปิดร้านขายยาอยู่แล้ว ยาส่วนใหญ่ในเมืองหลวงเป็นสินค้าที่เขานำเข้ามา ที่นั่นเขามีสินค้าคงคลังเพียงพอ หมอของเขาก็เยอะ หาร้านได้ก็เปิด ไม่เหมือนโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ของเราที่ยังต้องทำนั่นทำนี่..."

หลิ่วเซิงเซิงเข้าใจแล้ว "แบบนี้นี่เอง?"

เธอยิ่งเขินอายเข้าไปอีก "หลิวเล่า ในอนาคตข้าอาจจะมาที่นี่บ่อย ๆ อยากเจอข้าก็แค่มาที่นี่ เดินทางมานานคงจะเหนื่อยแล้ว รีบนั่งดื่มชาสักแก้วก่อน"

"ไม่แล้ว ไม่แล้ว ข้ามาหาเจ้าไม่ใช่แค่เรื่องเปิดร้านขายยา สองวันนี้ร้านขายยาเปิด มีแขกที่จัดการยากมาคนหนึ่ง เขาได้ยินมาว่าร้านขายยานั้นเปิดโดยข้าอีกแล้ว พูดยังไงก็ไม่ยอมให้ข้าเปิด บอกว่าข้าแม้แต่อาการป่วยของเขาก็รักษาไม่หาย..."

ขณะพูด หลิวเล่าส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ "ชายคนนั้นมีฐานะอันสูงส่ง ถ้ารักษาเขาไม่หาย เขาอาจจะทุบโหย่งอันถางของข้าอีกก็ได้..."

พอมู่ชิงชิงฟังก็โกรธทันที "นี่ก็ไม่มีเหตุผลเลย มีที่ไหนป่วยรักษาไม่หายแล้วทุบร้านขายยา? เขาเป็นใคร? ให้ข้าไปเจอหน่อย!"

"อย่าเลยคุณชาย เขาไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะหาเรื่องได้…"

หลิวเล่าถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า และบรรยากาศก็เริ่มเคร่งขรึม

ดูเหมือนว่าคนที่สามารถทำให้หลิวเล่าทำอะไรไม่ถูกได้นั้นถือเป็นเรื่องใหญ่จริง ๆ

หลิ่วเซิงเซิงสั่งมู่ชิงชิงสองสามประโยคและขอให้เธออยู่ที่นี่เพื่อช่วยงาน จากนั้นจึงรีบไปกับหลิวเล่า

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงร้านขายยาที่เพิ่งเปิดใหม่ ร้านขายยาใหญ่มากและมีคนต่อคิวมากมาย คาดว่าทั้งหมดมาจากชื่อของหลิวเล่า