พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 89

หลิวเล่าหอบและพูดว่า: "เมื่อวานข้ารอที่หอชมดอกไม้ทั้งวันแต่ไม่เห็นเจ้า เจ้าไม่ได้บอกว่าอยากเจอเจ้าก็ไปหาเจ้าที่นั่นไม่ใช่เหรอ? ถ้าวันนี้ข้าไม่ได้ส่งคนไปที่นั่นอีก ลูกน้องตามพวกเจ้ามาที่นี่ ข้าก็ไม่รู้ว่าเจ้าจะมาที่นี่อีกแล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างเขินอาย: "ขออภัย ร้านขายยาสามารถเปิดได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?"

มู่ชิงชิงกระซิบ: "เดิมทีหลิวเล่าก็เปิดร้านขายยาอยู่แล้ว ยาส่วนใหญ่ในเมืองหลวงเป็นสินค้าที่เขานำเข้ามา ที่นั่นเขามีสินค้าคงคลังเพียงพอ หมอของเขาก็เยอะ หาร้านได้ก็เปิด ไม่เหมือนโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ของเราที่ยังต้องทำนั่นทำนี่..."

หลิ่วเซิงเซิงเข้าใจแล้ว "แบบนี้นี่เอง?"

เธอยิ่งเขินอายเข้าไปอีก "หลิวเล่า ในอนาคตข้าอาจจะมาที่นี่บ่อย ๆ อยากเจอข้าก็แค่มาที่นี่ เดินทางมานานคงจะเหนื่อยแล้ว รีบนั่งดื่มชาสักแก้วก่อน"

"ไม่แล้ว ไม่แล้ว ข้ามาหาเจ้าไม่ใช่แค่เรื่องเปิดร้านขายยา สองวันนี้ร้านขายยาเปิด มีแขกที่จัดการยากมาคนหนึ่ง เขาได้ยินมาว่าร้านขายยานั้นเปิดโดยข้าอีกแล้ว พูดยังไงก็ไม่ยอมให้ข้าเปิด บอกว่าข้าแม้แต่อาการป่วยของเขาก็รักษาไม่หาย..."

ขณะพูด หลิวเล่าส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ "ชายคนนั้นมีฐานะอันสูงส่ง ถ้ารักษาเขาไม่หาย เขาอาจจะทุบโหย่งอันถางของข้าอีกก็ได้..."

พอมู่ชิงชิงฟังก็โกรธทันที "นี่ก็ไม่มีเหตุผลเลย มีที่ไหนป่วยรักษาไม่หายแล้วทุบร้านขายยา? เขาเป็นใคร? ให้ข้าไปเจอหน่อย!"

"อย่าเลยคุณชาย เขาไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะหาเรื่องได้…"

หลิวเล่าถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า และบรรยากาศก็เริ่มเคร่งขรึม

ดูเหมือนว่าคนที่สามารถทำให้หลิวเล่าทำอะไรไม่ถูกได้นั้นถือเป็นเรื่องใหญ่จริง ๆ

หลิ่วเซิงเซิงสั่งมู่ชิงชิงสองสามประโยคและขอให้เธออยู่ที่นี่เพื่อช่วยงาน จากนั้นจึงรีบไปกับหลิวเล่า

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงร้านขายยาที่เพิ่งเปิดใหม่ ร้านขายยาใหญ่มากและมีคนต่อคิวมากมาย คาดว่าทั้งหมดมาจากชื่อของหลิวเล่า

หลิ่วเซิงเซิงเดินตามหลิวเล่าไปที่ชั้นสองและมาถึงประตูห้องหนึ่ง

"แม่นาง ข้าเชื่อในความสามารถของเจ้า เลยกล้าเปิดร้านนี้กับเจ้า เจ้าก็เคยบอกว่าโรคที่รักษาไม่หายสามารถไปหาเจ้าได้ เรื่องนี้จึงมอบให้เจ้าจัดการ ถ้าเจ้าจัดการได้ ร้านนี้ยังสามารถดําเนินกิจการต่อไปได้ในอนาคต ถ้าไม่ได้..."

หลังจากพูดอย่างนั้น หลิวเล่าก็ถอนหายใจ "ข้าก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว..."

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้าอย่างสุภาพ "ข้าเข้าใจแล้ว"

เธอเข้าใจว่าหลิวเล่ากำลังให้โอกาสเธอ โอกาสที่จะสร้างชื่อให้ตัวเอง

หากคนข้างในเป็นคนใหญ่คนโตจริง ๆ งั้นตัวเองรักษาเขาหายได้ ก็จะมีชื่อเสียงอย่างแน่นอน ไม่เพียงแต่หลิวเล่าจะเชื่อใจตัวเองมากขึ้นเท่านั้น แต่ชื่อเสียงของร้านขายยานี้ก็จะเริ่มต้นอย่างเป็นทางการด้วย

แต่เธอไม่สามารถให้ใครจําได้ จึงคลุมหน้ามิดชิดขึ้น และคลุมผ้าคลุมตัวให้เรียบร้อย หลิ่วเซิงเซิงถึงผลักประตูเดินเข้าไป

"หลิวเล่า เจ้าที่หน้าใหญ่จริง ๆ โม่เล่าจากจวนอ๋องชางยังไม่ชักช้าเท่าเจ้า ไม่ใช่แค่ไปเชิญคนเหรอ? ต้องใช้เวลานานขนาดนี้เลยเหรอ?"

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็หลั่งเหงื่อเย็นหยดหนึ่งลงมาทันที เงยหน้าขึ้นมอง เป็นไปตามคาด หนานลั่วเฉิน

ที่แท้ก็คือหนานลั่วเฉิน!

องค์ชายสองที่หยิ่งยโสและหยิ่งผยองคนนั้น ไม่น่าแปลกใจเลยที่หลิวเล่าบอกว่าเขาเป็นคนใหญ่คนโต...

แต่เป็นถึงองค์ชายทำไมเขาถึงมารักษากับหลิวเล่า?

หลิวเล่าเดินเข้ามาด้วยความเคารพอย่างยิ่ง "คุณชาย อย่าโกรธเลย ผู้หญิงคนนี้เป็นเจ้าของร้านร้อยปีแห่งนี้ ข้าเป็นแค่คู่หูของเธอเท่านั้น..."

หนานลั่วเฉินก็ขยับสายตาไปที่หลิ่วเซิงเซิงที่อยู่ข้าง ๆ "เจ้าล้อข้าเล่นหรือเปล่า? สาวน้อยคนหนึ่ง ร่วมมือกับเจ้าเปิดร้านขายยาเหรอ? เจ้ายังให้เธอมารักษาคุณชายอย่างข้าอีก?"