พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 116

แรงสั่นสะเทือนรอบตัวที่โคลงเคลงไปมา ทำให้ฉินเจียวเยี่ยนรู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย จนนางต้องขยับตัว เพื่อหาท่าทางที่สามารถนอนได้อย่างสบาย

'หืม... เหตุใดจึงรู้สึกโคลงเคลงเหมือนอยู่บนรถม้า?'

'แต่เราต้องนอนอยู่ในจวนสิ...'

แพขนตาหนากะพริบถี่ขึ้นด้วยความฉงน เพื่อพิสูจน์ความจริงว่า สิ่งที่ตนกำลังคิดนั้น มันถูกต้องหรือไม่ ภาพเพดานของรถม้าจวนเฟิงอ๋องที่เริ่มคุ้นตาปรากฏขึ้น แสงแดดยามซื่อส่องผ่านผ้าม่านผืนหนาที่หน้าต่างเข้ามา

ดวงตาจิ้งจอกกลอกกลิ้งไปมาอย่างงุนงง ศีรษะเล็กหันซ้ายหันขวา ก่อนจะเงยหน้าสบตาสวามีหมาด ๆ ที่มองตอบกลับมาอย่างหยอกเย้า “เสี่ยวเยี่ยนตื่นแล้วหรือ?”

“เพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนพยักหน้าตอบรับง่าย ๆ ราวกับสติยังไม่กลับคืนมาครบถ้วน

'เมื่อคืน ภาพสุดท้ายที่ข้าเห็นคือบนเตียงในเรือนอี้หงมิใช่หรือ?'

'แล้วเหตุใดข้าลืมตาอีกทีกลับเป็นในรถม้าไปได้เล่า?'

“กำลังสับสนสิ่งใดกัน?” เซียวชิงเฟิงอดใจไม่ไหว จนต้องยกปลายนิ้วขึ้นมาแตะจมูกโด่งนั้นเบา ๆ แม้จะรู้ดีว่า แม่นางน้อยบนตักกำลังมึนงงด้วยสาเหตุใด

“เรากำลังจะไปที่ใดกันเพคะ? ไม่สิ หม่อมฉันมาอยู่บนรถม้าได้อย่างไร?”

เซียวชิงเฟิงเลิกคิ้วหนาขึ้น “วันนี้ เจ้าต้องไปยกน้ำชาให้หนิงซูเฟยมิใช่หรือ?”

'ยกน้ำชา... อ๊ะ! จริงด้วย'

ดวงตาจิ้งจอกเบิกกว้าง เมื่อเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในทันที “อ๊ะ! ยามซื่อแล้วหรือเพคะ? เหตุใดท่านพี่จึงไม่ปลุกหม่อมฉันให้เร็วกว่านี้ หม่อมฉันสมควรเข้าวังแต่เช้าตรู่นะเพคะ”

“ข้าปลุกเจ้าแล้ว แต่เจ้าไม่ตื่นนี่” เซียวชิงเฟิงยักไหล่ พลางบอกอย่างระอา

ฉินเจียวเยี่ยนถลึงตาใส่อย่างขุ่นเคือง “ก็เป็นเพราะใครกันเล่าเพคะ หม่อมฉันบอกแล้วว่า แค่สองรอบพอ ท่านพี่ก็ไม่ฟัง เอาจนรุ่งสางเลย แล้วจะ...”

ก่อนที่ฉินเจียวเยี่ยนจะได้บ่นสิ่งใดต่อ เซียวชิงเฟิงก็รีบยกปลายนิ้วมากดลงบนริมฝีปากเรียวที่ช่างพูดไม่หยุด “ฮูหยิน เรากำลังอยู่บนถนน เจ้าอยากให้ชาวบ้านรับรู้เรื่องในห้องหอของเราเมื่อคืนนี้ด้วยรึ?”

“เหตุใดท่านพี่จึงหน้าแดงเล่าเพคะ? ไม่สบายหรือ?” เสียงเล็กของฉินเจียวเยี่ยนดังขัดขึ้น แม้ว่า นางจะเพิ่งหัดเรียกท่านพี่ในคืนเข้าหอ แต่ก็สามารถเรียกได้อย่างคล่องปาก เพราะถ้าหากนางไม่เรียก ท่านพี่บนตัวนางก็จะหาเรื่องลงโทษนางอยู่ร่ำไป

เซียวชิงเฟิงทำได้เพียงกระแอมให้โล่งลำคอ รู้สึกร่างกายเริ่มแข็งเกร็งขึ้นมาอีกหน

ให้ตายเถอะ ไม่เขาก็นางที่สลับกันหน้าแดงอยู่เช่นนี้

“อากาศน่าจะร้อน” เซียวชิงเฟิงแสร้งใช้มือสะบัดสาบเสื้อบริเวณคอ

'หื้ม?'

ฉินเจียวเยี่ยนที่ได้แต่ก้มมองชุดของตัวเองที่มีเสื้อคลุมขนจิ้งจอกสีขาวคลุมทับอีกชั้น จนเหลือเพียงใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มโผล่ออกมา “...”

*ยามซื่อ หมายถึง ช่วงเวลา 09.00-10.59 น.