ปลายยามอู่ รถม้าสีทึมปราศจากตราประทับของจวนใดมาจอดเทียบท่าหน้าประตูจวนใต้เท้าซวี่ ภายในรถม้า ฉินเจียวเยี่ยนในชุดหมอนวดผ้าฝ้ายสีเรียบ กำลังยื่นใบหน้าให้หลี่ชิงหงลงรอยกระลงบนใบหน้า เปลี่ยนโฉมจากสาวงามให้กลายเป็นสาวใช้หน้าตาธรรมดาในพริบตา
“เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อย” หลี่ชิงหงพับตลับแป้งพัฟในมือ แล้วนำเข้าไปเก็บในแขนเสื้อ
มุมปากของฉินเจียวเยี่ยนกระตุก “เจ้าไม่คิดจะให้ข้าชื่นชมผลงานของเจ้าก่อนหรือ?”
หากเจ้าแต่งหน้าให้ข้าจนขี้เหร่จะทำอย่างไรเล่า?
หลี่ชิงหงถอนหายใจ กลอกตามองบนอย่างเหนื่อยใจ “เจ้ามองหน้าของข้านะ แต่งอัปลักษณ์เยี่ยงไร เจ้าก็อัปลักษณ์เยี่ยงนั้นแล”
ฉินเจียวเยี่ยนพิศมองผิวหน้าสีขาวเหลืองของหลี่ชิงหงที่เต็มไปด้วยรอยกระและจุดด่างดำ คิ้วไม่เป็นทรงและหนาราวกับปลิง บริเวณใต้ตามีรอยคล้ำราวกับคนตรากตรำทำงานมิได้นอนมาสามคืน
นี่ใช้รองพื้นผิดเบอร์ เอาดินสอเขียนคิ้วมาปัดส่ง ๆ ไปมิใช่รึ?
“อี๋ ขี้เหร่” ฉินเจียวเยี่ยนอุทานเสียงไม่เบานัก จนหลี่ชิงหงต้องถลึงตามอง
“หากไม่พอใจ ก็เอาไปแต่งเอง” หลี่ชิงหงบ่น “แล้วเจ้ามาที่นี่ในฐานะสาวชาวบ้านจะสวยราวกับคุณหนูในจวนโหวได้อย่างไร”
ฉินเจียวเยี่ยนเม้มริมฝีปาก ไม่โต้เถียงสิ่งใดต่อ ได้แต่ทำริมฝีปากขมุบขมิบล้อเลียนอีกฝ่าย
“พวกเราลงจากรถม้ากันได้หรือยังเจ้าคะ? นายหญิง” เสียงของจู๋ฮวา หัวหน้าหมอนวดของโรงนวดฮุ่ยชุนที่ฉินเจียวเยี่ยนคัดเลือกให้มาทำหน้าที่ดูแลและฝึกฝนฝีมือการนวดของชาวบ้านที่สมัครใจจะมาทำงานนี้ดังขึ้นเบา ๆ อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
ฉินเจียวเยี่ยนจึงละความสนใจจากหลี่ชิงหงกลับมามอง แล้วพยักหน้าอนุญาต “จำที่ข้าบอกได้แล้วใช่หรือไม่?”
หมอนวดหญิงอีกสี่ห้าคนบนรถม้าต่างพยักหน้ารับ

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC