พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC นิยาย บท 205

เซียวชิงเฟิงในชุดบุรุษสีดำสนิทปกปิดใบหน้าจนเหลือเพียงดวงตาดอกท้อคู่สวยที่ฉายแววความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกล ควบม้าตัวงามมาหยุดที่หน้าจวนเฟิงอ๋องอย่างเงียบเชียบ

เขากระโดดลงจากหลังม้าอย่างคล่องแคล่ว สายตาคมกริบกวาดมองไปทั่วบริเวณอย่างคุ้นเคย

“พระชายาเล่า?” คำถามแรกที่เซียวชิงเฟิงเอ่ยขึ้น ไม่ใช่คำถามเกี่ยวกับสถานการณ์บ้านเมือง ไม่ใช่คำถามเกี่ยวกับเรื่องในจวน แต่เป็นคำถามเกี่ยวกับพระชายาอันเป็นที่รักที่เขาจากมาหลายวัน

องครักษ์หน้าจวนที่จำเสียงของเฟิงอ๋องได้ จึงรีบตอบ “ทูลท่านอ๋อง พระชายาเสด็จไปหอไป่ฮวาพ่ะย่ะค่ะ”

หอไป่ฮวา?

“ไปตั้งแต่ยามใด?”

“ตั้งแต่ต้นยามเว่ยพ่ะย่ะค่ะ”

นี่ก็จะล่วงเข้ายามโหย่วแล้ว เช่นนั้น อีกไม่นานก็คงจะกลับมา เซียวชิงเฟิงจึงไม่คิดมากนัก

“เมื่อพระชายากลับมาแล้ว ไม่ต้องบอกนางว่า ข้ากลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”

เซียวชิงเฟิงส่งม้าให้คนนำไปดูแล ส่วนตนเองก็เดินกลับไปที่เรือนอี้หง เพื่อจัดการสรงน้ำชำระร่างกายที่เปื้อนฝุ่นจากการเดินทาง ก่อนจะแต่งกายในชุดลำลองเนื้อนุ่มที่ให้กลิ่นหอมกรุ่น เขาจัดเตรียมตัวเองอย่างเงียบ ๆ เพื่อรอสร้างความประหลาดใจให้ใครบางคน

แต่รอแล้วรอเล่า คนที่คิดถึงก็ยังไม่กลับจวน จนเกือบจะถึงยามซวี เขาก็ทนไม่ไหว

“เตรียมรถม้า!” เซียวชิงเฟิงรอต่อไปไม่ไหว ตัดสินใจเปลี่ยนชุดและสั่งรถม้าให้ไปส่งที่หอไป่ฮวาในทันที

เหตุที่เขาไม่ควบม้า เป็นเพราะไม่อยากเป็นที่สะดุดตา เนื่องจากตามกำหนดการเดิมแล้ว เขาจะต้องมาถึงเมืองหลวงในวันรุ่งขึ้น นอกจากนี้ เมื่อมาถึง เขาจะต้องเข้าวังหลวง เพื่อไปรายงานตัวกับเสด็จพ่อเสียก่อน แล้วจึงจะกลับจวนได้

รถม้ายังไม่ทันหยุดสนิทดี ร่างสูงกำยำของเซียวชิงเฟิงก็กระโดดพรวดเดียวลงมาจากรถม้า ก่อนจะก้าวเดินดุ่มๆ เข้าข้างในหอไป่ฮวาด้วยความร้อนใจ เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างเร่งรีบ

“คุณชายเล่า?” เซียวชิงเฟิงถามเสี่ยวหานด้วยความใจร้อน

“ท่านอ๋อง!” เสี่ยวหานอุทานด้วยความตกใจ ใบหน้างุนงงเพราะไม่คิดว่าท่านอ๋องจะกลับมา

จิ่นเยว่หรู นางโลมอันดับหนึ่งของหอไป่ฮวากำลังนั่งคุกเข่าอ้าขาแนบลงกับพื้น ริมฝีปากเล็ก ๆ กำลังอ้าออก ปลายลิ้นตวัดเลียด้ามไม้นั้นอยู่

นอกจากจิ่นเยว่หรูแล้ว นางโลมเกือบทุกนางในห้องต่างอยู่ในสภาพที่แต่งกายไม่เรียบร้อย เสื้อคลุมร่วงหล่นจนเห็นไหล่เนียน ผ้าคาดบริเวณหน้าอกหย่อนคล้อยจนแทบจะร่วงหล่นลงมา

“อ๊ะ ท่านอ๋อง!” นางโลมนางหนึ่งอุทานขึ้นด้วยความตกใจเสียงหลง จึงเรียกสติทุกคนให้รีบแต่งตัวให้เรียบร้อย

“…ไรกัน?” เซียวชิงเฟิงเพิ่งจะออกเสียงได้ครบจบประโยคด้วยความตกใจ ภาพที่เห็นทำให้สมองของเขาขาวโพลนไปหมดสิ้น

“อ้าว ท่านพี่ กลับมาแล้วหรือเพคะ?” เสียงหวานของพระชายาเอ่ยขึ้นอย่างใสซื่อไร้เดียงสา ท่าทางราวกับว่าไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

*ยามเว่ย หมายถึง ช่วงเวลา 13.00-14.59 น.

*ยามโหย่ว หมายถึง ช่วงเวลา 17.00-18.59 น.

*ยามซวี หมายถึง ช่วงเวลา 19.00-20.59 น.