“เรื่องอะไรล่ะ?” หลี่ชิงหงถามเสียงเบา
“เริ่มตั้งแต่ที่เธอข้ามมิติมาเลย”
หลี่ชิงหงจึงได้เริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่ต้น...
หลี่ชิงหงที่กำลังนั่งดูพวกเธอถ่ายละครในฉากสุดท้ายที่ผู้กำกับกวงกำหนดไว้ เป็นฉากที่ฉินเจียวเยี่ยนกำลังผลัดตกน้ำตามบท เพียงเธอกะพริบตา เธอก็ลืมตามาเห็นเรือนฉางเอ๋อของฉินเยี่ยนฟาง
ฉินเยี่ยนฟางที่กำลังนั่งปักผ้าอยู่บนเก้าอี้ในเรือนเอ่ยเรียกขึ้น ‘เสี่ยวหง’
เมื่อเห็นว่า เธอยังไม่ขยับ ฉินเยี่ยนฟางจึงเอ่ยเรียกอีกครั้ง ‘เสี่ยวหง...’
หลี่ชิงหงที่กำลังมึนงง กลับถูกเสี่ยวชิงตีไหล่เบา ๆ เป็นการเรียกสติ ‘คุณหนูเรียกแล้ว เหตุใดเจ้าจึงไม่เข้าไปเล่า?’
หลี่ชิงหงก้มหน้าเสื้อผ้าและผิวพรรณของตัวเอง จึงได้รับรู้ว่า ตัวตนตอนนี้ มันไม่ใช่ของเธอ ยิ่งเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในเรือน ได้เห็นเงาตัวเองบนคันฉ่องก็ยิ่งรู้ได้อย่างชัดเจนว่า เธอได้ข้ามมิติมาเป็นสาวใช้ของฉินเยี่ยนฟางเสียแล้ว
สาเหตุที่เธอไม่ได้รู้สึกตกใจอะไร ก็เป็นเพราะละครเรื่องนี้เองก็เป็นเรื่องของตัวเอกที่ข้ามมิติมาเช่นกัน นอกจากนี้ ในสื่อออนไลน์ บทละครที่ข้ามมิติก็มีให้เห็นเกลื่อนกลาด ดังนั้น ถ้าเธอจะข้ามมาได้บ้างจริง ๆ ก็ไม่เห็นจะแปลกใจอะไร
แต่สิ่งที่หลี่ชิงหงรับไม่ได้ คือ เธอไม่ได้เป็นนางเอก!!
ข้ามมิติมาทั้งที ได้เป็นแค่สาวใช้ของนางเอก
ทักษะติดตัวยอดฮิตอย่างการต่อสู้หรือความรู้ทางแพทย์ก็ไม่มี
มิติวิเศษ เก็บของสารพัดนึก ซุปเปอร์มาร์เก็ตในมิติ ห้องผ่าตัดส่วนตัวอะไรก็ไม่มี
ในขณะที่กำลังนึกน้อยใจในโชคชะตา หลี่ชิงหงก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างกระทบกันไปมาในแขนเสื้อ เมื่อเธอใช้มืออีกข้างล้วงเข้าไปแล้วหยิบออกมา จึงได้เห็นบรรดาเครื่องสำอางที่คุ้นเคยติดมือออกมาด้วย
หลี่ชิงหงจึงได้รู้ว่า อย่างน้อยที่สุด เธอก็สามารถเสกเครื่องสำอางออกมาได้ตามใจนึก
มิติวิเศษตามที่เธอปรารถนา!!
แต่มันมีประโยชน์อะไรเล่า?

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC