พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 12

ฉู่เฉิงเซี่ยงเห็นนางเดินตามเข้ามา สีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรมาก เพราะเป็นคนที่ผ่านอะไรมามากพอแล้ว เพียงมองนางอย่างเงียบขรึม อารมณ์ที่ปรากฏอยู่ในสายตาดูซับซ้อนมาก

"ท่านพ่อ เรื่องนี้เกี่ยวกับลูกสาวรึเจ้าคะ?"

ฉู่เนี่ยนซีถามต่ออย่างระมัดระวัง นางไม่อยากบังคับให้ท่านพ่อต้องรับแรงกดดันทั้งหมดเพื่อนาง แต่ในขณะดดียวกันก็กังวลว่า เรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่อจวนเฉิงเซี่ยงหรือเปล่า

เพราะนี่คือพ่อแม่และพี่ชายของนาง นี่คือบ้านของนาง

หลังจากฉู่เฉิงเซี่ยงลังเลมานานแล้ว ถึงยื่นกระดาษที่องครักษ์ยื่นมาให้เมื่อกี้ให้ฉู่เนี่ยนซี

ฉู่เนี่ยนซีรับมาอ่าน ข้างบนมีเพียงตัวหนังสือบรรทัดเดียว

ท่านอ๋องโดนธนูยิงปักร่าง พิษแพร่ไปทั่วร่างกาย อันตรายถึงชีวิต

ฉู่เนี่ยนซีอึ้งอยู่กับที่ทันที

"จวนอ๋องหลีถูกปิดเอาไว้ ถึงแม้อ๋องหลีไม่เป็นที่โปรดปราน แต่ก็ไม่ใช่องค์ชายที่ปล่อยให้คนรังแกได้ง่ายๆ ถึงแม้ครั้งนี้จะอันตราย แต่พ่อรู้สึกว่า เขาไม่เป็นอะไรมากหรอก"

คำพูดนี้ถือว่าอ้อมค้อมพอสมควร

ตอนนี้แคว้นปู้เย่ดูเหมือนสงบมาก แต่พรรคไท่จื่อและขุนนางสำคัญบางท่านเริ่มก่อความวุ่นวายแล้ว

อ๋องหลีในฐานะที่เป็นองค์ชาย ถึงแม้ไม่เป็นที่โปรดปราน แต่ยังไงก็เป็นเชื้อพระองค์ หากในอนาคตสถานการณ์ในการแย่งชิงครองราชย์นั้นวุ่นวายมาก งั้นฉู่เนี่ยนซีในฐานะที่เป็นพระชายา......

ฉู่เฉิงเซี่ยงขมวดคิ้วอย่างแน่น

ฉู่เนี่ยนซีเงียบขรึมสักครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างแน่วแน่"ข้าเข้าใจ แต่ด้วยฐานะของข้าในตอนนี้ ข้ายังต้องกลับไปดูแลสถานการณ์ในตอนนี้"

ปีนั้นนางไม่สนว่าที่บ้านจะปฏิเสธ ใช้ทุกวิธีทางเพื่อแต่งงานกับอ๋องหลีที่ไม่รักนาง

วันที่นางแต่งงาน ท่านพ่อยืนอยู่หน้าประตูจวนเฉิงเซี่ยง สายตาที่เศร้าโศกของท่านพ่อนางไม่มีวันลืม ถึงแม้เป็นเพียงความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ตาม

ฉู่เนี่ยนซีหายใจเข้าลึกๆ พูดซ้ำว่า"ข้าเป็นพระชายาหลี และเป็นลูกสาวของจวนเฉิงเซี่ยง ข้ารับปากกับท่านว่า จะไม่ทำเรื่องที่ตัวเองไม่มั่นใจ และจะไม่เสี่ยงอันตรายเจ้าค่ะ"

ฉู่เฉิงเซี่ยงถูมือของนาง คำพูดเต็มปากไปหมดแต่กลับพูดไม่ออกแล้ว

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าพาสี่พี่น้องตระกูลหยูไปด้วย จะได้มีผู้ช่วย ต่อจากนี้ไป เจ้าก็คือเจ้านายใหม่ของพวกเขา"

"เจ้าค่ะ"

เวลาเร่งด่วนมาก ฉู่เนี่ยนซีพยักหน้าอย่างหนักแน่น แล้วก็ออกจากจวนเฉิงเซี่ยงอย่างเงียบๆ

มองร่างที่จากไปของฉู่เนี่ยนซี ร่างกายของตึงเครียดของฉู่เฉิงเซี่ยงก็กว่าจะผ่อนคลายลง

เขายกมือนวดขมับของตัวเอง เหมือนกับนวดจนความเครียดหายไปหมด