พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 13

หยูซีกระโดดลงจากรถม้า ห้ามอยู่ข้างหลังของฉู่เนี่ยนซี หยูตง หยูหนานและหยูเป่ยล้วนโชว์ดาบวงพระจันทร์ออกมา และปกป้องอยู่ข้างหน้านาง

เดิมทีฉู่เนี่ยนซีก็ไม่ค่อยมีความอดทนเท่าไหร่ กวาดมององครักษ์รอบข้างทีหนึ่ง ระหว่างคิ้วปรากฏความเย็นชากว่าปกติ ถึงแม้น้ำเสียงไม่ดังแต่แน่วแน่มาก"ออกไปสิ!"

หยูหนานก็เลิกคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองไปที่เจ้านายคนใหม่ของตัวเอง

ล้วนพูดว่าพระชายาหลีเป็นคนคลั่งรักลำดับต้นๆในเมืองหลวง ตั้งแต่เด็กจนโตมาถูกเลี้ยงมาแบบตามใจ เลยเป็นนิสัยแบบคุณหนู

ขอแต่เจ้านายคนนี้พอมีความคิดหน่อยนึง ก็ไม่ถึงขั้นแม้แต่องครักษ์ของอ๋องหลียังกล้าเฉยเมยต่อนาง และก็คงไม่ให้ซ่างกวนเย็นเข้าจวนอ๋องได้ง่ายๆแบบนี้ด้วย

แต่จากที่ดูในวันนี้แล้ว......สิ่งที่ได้ยินมานั้นเป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น

พอคำพูดนี้เปล่งออกมา ทหารล้วนมองหน้ากัน ต่างมองไปทางองครักษ์ที่นำหน้า

องครักษ์ปรากฏความรังเกียจในสายตา ยังคงที่จะทำตามกฎเกณฑ์"ช่วงพิเศษของจวนอ๋อง ใครๆล้วนเข้าไปไม่ได้"

ฉู่เนี่ยนซีหัวเราะเยาะขึ้นมา เดินหน้าไปหนึ่งก้าว"ใครๆ?ข้ายังกลับบ้านตัวเองไม่ได้แล้วหรือ?"

"พระชายาเชิญกลับเถอะ ข้าน้อยก็ทำตามคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ"

"ทำตามคำสั่งเลยหรือ แต่ตอนนี้ท่านอ๋องลงคำสั่งมิได้ ข้ายังรู้จริงๆเลยว่านอกจากคำสั่งจากท่านอ๋องและพระชายาแล้ว พวกเจ้ายังฟังคำสั่งของใครอีก?"

"พระชายาจากไปตั้งแต่วันที่ท่านอ๋องแต่งงาน เลยไม่รู้ว่าตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ในจวน พระชายารองซ่างกวนล้วนเป็นคนจัดการ ข้าน้อยก็ต้องฟังคำสั่งอยู่แล้ว"องครักษ์ไม่ได้สบตาฉู่เนี่ยนซีด้วยซ้ำ ทำเป็นว่าไม่มีความเกรงกลัวใดๆ

"อ้อ ใช่หรือ?"ฉู่เนี่ยนซีเลิกคิ้วเล็กน้อย และยิ้มมุมปาก ดวงตาที่สวยงามมองไปที่หยูตงข้างๆ

องครักษ์รู้สึกอึ้งเพราะสีหน้าของนาง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างกายของหยูตงก็ราวกับผีสิง อยู่ๆก็ชักดาบออกมา ใช้ข้างหลังของดาบที่แข็งแรงทุบตีไปที่ขาของเขาอย่างแรง!

องครักษ์กรีดร้องออกมา และล้มลงไปกับพื้น

ฉู่เนี่ยนซีสะบัดแขนเสื้อเบาๆ และมองเขาอย่างอยู่เหนือกว่า ค่อยๆพูดว่า"แต่งงาน?อ๋องหลีเคยแต่งงานกับข้าเพียงผู้เดียว!ได้แต่งงานอีกที่ไหนได้?และถึงแม้ซ่างกวนซื่อเข้าจวนด้วยฐานะพระชายารอง ก็เป็นเพียงแค่เมียน้อย พวกเจ้าไม่สนคำสั่งของข้า แต่กลับจะฟังตามคำสั่งของนาง พวกเจ้าคือไม่ไว้ข้าอยู่ในสายตา หรือว่า......ไม่ไว้พระราชโองการของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันอยู่ในสายตาแล้ว?"

องครักษ์รอบข้างมีสีหน้าที่กังวลขึ้นมาทันที

ซ่างกวนเย็นเป็นที่โปรดปราน พวกเขาก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของนางอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ฉู่เนี่ยนซีพูดนั้นก็มีเหตุมีผลนัก ถึงแม้นางไม่เป็นที่โปรดปรานขนาดไหน ก็เป็นเจ้านายที่แท้จริงของพวกเขา

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด พลังอำนาจที่เปล่งออกมาจากร่างกายของนาง ทำให้เหลียงหยวนเหมือนได้เจอกับเย่เฟยหลี

เหลียงหยวนตกใจเพราะความคิดของเขา เขาจะเอาผู้หญิงขี้เหร่คนนี้เปรียบเทียบกับท่านอ๋องของตัวเองได้อย่างไร?

เขาตั้งสติลง และเดินเข้าไปในจวน

ทหารรวมตัวกันทันที และประคององครักษ์บนพื้นขึ้นมาอย่างรีบร้อน แล้วเดินเข้าไปในจวนด้วยกัน

ประตูปิดใหม่อีกครั้งหนึ่ง เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ยังไม่ทันรอให้ฉู่เนี่ยนซีห้ามเข้าไปในตำหนักหนักของเย่เฟยหลี เสี่ยวเถาก็วิ่งมาอย่างสะเปะสะปะ"พระชายาเพคะ กว่าเจ้าจะกลับมา!ครั้งต่อไปต้องพาเสี่ยวเถาไปด้วยนะเพคะ!"

ฉู่เนี่ยนซีเห็นหน้านางน้อยใจมาก ก็ตบมือของนางเบาๆ เป็นการปลอบใจ"ได้ ครั้งต่อไปพาเจ้าไปด้วย พูดเรื่องท่านอ๋องให้ข้าก่อนสิ"

เสี่ยวเถาก็รู้ความสำคัญของเรื่อง ทันใดนั้นสีหน้าก็จริงจังขึ้นมา เดินไปด้วยกระซิบไปด้วย"เดิมทีเมื่อเช้านี้ท่านอ๋องจะไปราชสำนัก แต่ได้ข่าวว่าเพิ่งขึ้นไปบนหลังม้า ก็มีลูกธนูมีพิษที่ไม่รู้มาจากทิศทางไหนปักโดนท่านอ๋อง!บนลูกธนูมีพิษ แถมยังเป็นพิษพิเศษอย่างหนึ่ง เมื่อเช้านี้มีหมอหลวงสามคนมาจากสำนักหมอหลวง ล้วนพยายามควบคุมความเร็วในการแพร่กระจายของพิษได้เท่านั้น แต่ไม่สามารถถอนได้"

พิษพิเศษ?