พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 14

ฉู่เนี่ยนซีก้าวเข้าไปในเรือนของเย่เฟยหลี เพิ่งจะเข้าไปในห้อง ก็เห็นผู้หญิงที่ใส่ชุดกระโปรงสีเหลืองคนหนึ่ง ม้วนผมอย่างสวยงาม แล้วเดินออกมาด้วยท่าทางที่สง่างาม คนนี้ก็คือซ่างกวนเย็นนั่นเอง

ส่วนเหลียงหยวนที่เมื่อกี้ได้ห้ามตัวเองนั้น ตอนนี้ก็ยืนอยู่ในห้อง กำลังมองนางด้วยสายตาที่เย็นชา มือกำลังวางอยู่บนด้ามดาบ เหมือนกับว่าถ้านางจะลงมืออะไร ดาบเล่มนั้นก็จะชักออกมาทันที

ฉู่เนี่ยนซีแอบถอนหายใจออกมา ดูเหมือนว่าต่อมายังต้องใช้เวลาหน่อย

ซ่างกวนเย็นเห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยของสี่พี่น้องตระกูลหยูที่อยู่ข้างหลัง มีความสงสัยพาดผ่านในสายตา แต่ไม่นานก็จางหายไป ค่อยๆพูดว่า"ห้าวันนี้ พี่สาวไม่เคยที่จะกลับจวน น้องยังนึกว่าพี่สาวทิ้งท่านอ๋องแล้วเลย"

"เจ้าใช้ฐานะที่เป็นพระชายารอง ในการครอบครองทหารทั้งหมดในจวนอ๋องหลี แถมยังใช้วิธีไม่ให้ข้าในฐานะที่เป็นพระชายาเข้าจวน เจ้าในฐานะแค่เมียน้อย แต่กลับครอบครองทหารขององค์ชายในมือ ตกลงคิดจะทำอะไร?"

ซ่างกวนเย็นเหล่ตา"พี่สาวต้องพิจารณาให้ดีก่อนค่อยพูดนะ"

"ข้าไม่มีน้องสาวอย่างเจ้า"ฉู่เนี่ยนซีจัดระเบียบปิ่นปักผมที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยเพราะการเร่งเดินในเมื่อกี้นี้ ท่าทีดูสง่างาม

คำพูดยังพูดไม่จบ นางก็เดินข้ามซ่างกวนเย็นโดยตรง และเดินเข้าไปในห้องโดยไม่พูดอะไร

องครักษ์หลายคนที่เดิมอยู่ในห้องจะห้าม แต่ล้วนถูกหยูตงและหยูซีตีจนถอย พวกเขาเลยต้องถอยไปข้างหลังของซ่างกวนเย็น ทันใดนั้นบรรยากาศก็ตึงเครียดมาก เหลียงหยวนเห็นเช่นนี้ ขมวดคิ้วทันที มีความกังวลพาดผ่านในสายตา ทันใดนั้นก็บังอยู่ข้างหน้าของฉู่เนี่ยนซี"พระชายา ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆเจ้าจะมาก่อเหตุได้นะ"

หยูเป่ยและหยูหนานมองหน้าเข้าหากัน เหมือนรอฉู่เนี่ยนซีสั่งอยู่

"หลบไป!"สายตาของฉู่เนี่ยนซีเย็นชามาก ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความรำคาญ

เหลียงหยวนชักดาบทันที ใบหน้าไม่สงบเหมือนเดิม ตวาดว่า"เจ้านี่ช่างบังอาจนะ!"

"ทำตัวก้าวร้าวต่อคนที่ตำแหน่งสูงกว่า ตกลงใครบังอาจกันแน่!"ฉู่เนี่ยนซีกวาดมองไปที่หยูเป่ยและหยูหนานทีหนึ่ง"ห้ามเขาเอาไว้!ไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามใครก้าวเข้ามาในห้องนี้แม้แต่ก้าวเดียว!"

หยูเป่ยและหยูหนานได้รับคำสั่ง ก็รีบไปห้ามเหลียงหยวน และดันเขาออกจากห้องได้สำเร็จ

"ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องท่านอ๋องแม้แต่นิด ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าแน่ๆ!"เหลียงหยวนต่อสู้กับสองคนนั้นไปด้วย และตวาดใส่ฉู่เนี่ยนซีไปด้วย

ฉู่เนี่ยนซียิ้มมุมปากอย่างเหยียดหยาม เสี่ยวเถารีบปิดประตูทันที

ซ่างกวนเย็นตามอยู่ข้างหลังคิดจะเข้ามา แต่กลับถูกหยูซีถือฝักดาบห้าทเอาไว้ ค่อยๆพูดว่า"พระชายารองซ่างกวนอย่าเสียมารยาทนะ"

สี่พี่น้องตระกูลหยูไม่ใช่ฝาแฝดที่หน้าตาเหมือนกันหมด แต่เนื่องจากหยูซีมีแผลเป็นอยู่หน้าผากข้างขวา จึงมีจุดเด่นมากที่สุด

เมื่อก่อนที่เป็นองครักษ์มืดส่วนใหญ่ปิดหน้าไว้ ตอนนี้กลายเป็นองครักษ์ใกล้ชิด ไม่ได้ใส่ผ้าปิดหน้า แผลเป็นเลยดูมีความอาฆาต ซ่างกวนเย็นตกใจจนถอยลงไปก้าวหนึ่ง

ดวงตาที่สวยงามปรากฏความรังเกียจและความโกรธขึ้น น้ำเสียงที่อ่อนโยนก็มีความแค้นเพิ่มขึ้น"อย่านึกว่าเจ้าเป็นคนของพระชายาก็จะห้ามข้าได้!"

หยูซียังคงเป็นสีหน้าที่ใจเย็น"นอกจากท่านอ๋องแล้ว พระชายาก็คือเจ้านายของจวนอ๋องนี้ ข้าขอเตือนพระชายารองซ่าวกวนว่าให้ชะโงกดูฐานะตัวเองด้วย เพราะยังไงคำเรียกของท่านยังมีคำว่ารองอยู่เลย"

"เจ้า......"

ซ่างกวนเย็นโมโหมาก แต่เนื่องจากฝีมือของหยูซี นางก็มีแต่ต้องโมโหอย่างเดียว

ฉู่เนี่ยนซีหยิบเข็มเงินขึ้นมา หัวเราะเย็นชาต่อนาง"เจ้าไม่ต้องห่วง จะไม่เกิดอะไรขึ้นแน่นอน"

ซ่างกวนเย็นกัดฟันและส่งสายตาสะกิดข้างๆ องครักษ์หลายคนเมื่อกี้นี้ก็รีบลงมือ ต่อสู้กับพี่น้องตระกูลหยู

ฉู่เนี่ยนซีไม่สนใจเสียงต่อสู้ที่อยู่ข้างนอก ใจเย็นลง แล้วแกะผ้าพันในแขนซ้ายของเย่เฟยหลีลงอย่างเงียบๆ หลังจากทำความสะอาดห้อเลือดอย่างง่ายๆแล้ว ก็เริ่มใช้เข็มถอนพิษรอบแรก

ตอนที่นางกำลังคิดจะใช้มืออีกข้างหนึ่งแอบไปตีจุดชาของเย่เฟยหลีเพื่อช่วยตัวเอง แต่อยู่ๆผู้ชายก็เพิ่มแรงและดึงนางเข้ามาใกล้ตัวเอง

อยู่ๆก็ใกล้เข้ามา ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกไม่สบายเลยหงายตัวไปข้างหลัง เพื่อหลบหลีกลมหายใจที่ร้อนแรงของเขา

แต่นางไม่ทราบว่าท่าทางที่หลบหลีกนี้ กลับเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่งดงามของตัวเองออกมา

เย่เฟยหลีกวาดมองไปที่พื้นที่นั้น ใจสั่นเล็กน้อยและปล่อยนางด้วยสัญชาตญาณ

"ใครจะไปรู้ว่าเจ้าถอนพิษให้ข้า หรือจะใช้โอกาสนี้ฆ่าข้า?"

เย่เฟยหลีขมวดคิ้วอย่างแน่น เมื่อกี้นี้หัวใจเต้นแรงไปทีหนึ่ง ทำให้เขารู้สึกไม่สบายมาก ทำให้เสียงที่มีความเป็นแม่เหล็กแต่เดิมนั้นมีความแหบแห้งเข้ามาด้วย

ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้สังเกตถึงความแหบแห้งที่ผิดปกติของเขา นางเก็บเข็มเงินพร้อมถามช้าๆว่า"ท่านอ๋อง เจ้ารักข้าไหม?"

เย่เฟยหลีอึ้งไปเลย สายตามีความรังเกียจพาดผ่าน หัวเราะเยาะและพูดว่า"เจ้ารู้สึกว่าข้าจะรักผู้หญิงอย่างเจ้าที่ใช้ทุกสิธีทางเพื่อขึ้นบนเตียงของข้าให้ได้หรือ?"

ตั้งแต่สองคนแต่งงานมา ฉู่เนี่ยนซีรู้ว่าเจ้าของร่างเดิมเคยถามเย่เฟยหลีแบบนี้หลายครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งล้วนถูกเขาใช้สายตาที่เย็นชาและรังเกียจแบบนี้ปฏิเสธ

สาเหตุที่ครั้งนี้ถามอีกครั้งหนึ่ง เป็นเพราะว่านางอยากรู้ว่า ผู้ชายต่อหน้าคนนี้มองความสัมพันธ์นี้ยังไง

ฉู่เนี่ยนซีถอนหายใจออกมาเบาๆ ถึงแม้เป็นการถอนหายใจ แต่ไม่มีความรู้สึกเสียดายใดๆเลย เย่เฟยหลีกลับรู้สึกว่า เสียงถอนหายใจของเขาเหมือนดิ้นรนออกจากความยากลำบากจนได้

"ในเมื่อท่านอ๋องไม่เคยรักข้า และไม่มีแผนที่จะรักข้าในอนาคตด้วย ไม่งั้นเราทิ้งทุกอย่างในอดีต มาทำการแลกเปลี่ยนอย่างยุติธรรมไหม?"