พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 15

เย่เฟยหลีจ้องนางอย่างเงียบขรึม เหมือนจะมองออกอะไรจากใบหน้าของนาง แต่ล้มเหลว

"ตกลงเจ้าจะทำอะไร?"

"ข้าช่วยเจ้าถอนพิษออกมาหมด ส่วนเจ้าทำหนังสือหย่ากับข้า เป็นยังไงบ้าง?"

เย่เฟยหลีอึ้งไปเลย จากนั้นขมวดคิ้วด้วยจิตสำนึก"เจ้าคิดจะทำอะไรอีก?"

เสียงต่อสู้กันในข้างนอกยังมีอยู่ แต่ทั้งสองคนกลับไม่ใส่ใจใดๆ

ฉู่เนี่ยนซีเห็นลักษณะที่สงสัยของเขา ทันใดนั้นก็รู้สึกอยากขำ

นางใช้มือปิดปากเล็กน้อย และพูดว่า"ท่านอ๋องรู้สึกว่าสีหน้าของข้าไม่จริงจังพอหรือ?ถึงทำให้เจ้ารู้สึกว่าข้าวางแผนอะไรอยู่?"

ได้ยินเช่นนี้ สายตาของเย่เฟยหลีลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นสอบสวนนางอยู่ เหมือนอยากจะมองทะลุนางให้ได้

เขามองนานมาก เห็นว่าถึงแม้นางจะยิ้มมุมปาก แต่สายตาจริงจังมาก ทำให้นางเดาความคิดนางไม่ถูก

แต่ความคิดที่มีต่อนางอย่างฝังแน่นนั้น ทำให้เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้แค่อยากทำตัวเป็นจุดเด่นเท่านั้น

"กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับใช้ไม่ได้กับข้า"

ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกแต่ว่าเหมือนที่เขาบาดเจ็บนั้นไม่ใช่ไหล่ แต่เป็นสมอง ถึงแม้เป็นคนที่เก็บความรู้สึกได้ดีอย่างนางก็ไม่สามารถระงับความรู้สึกในใจได้

"เจ้ามั่นใจตัวเองมากเกินไป ฉู่เนี่ยนซีที่รักเจ้าในเมื่อก่อนนั้นตายแล้ว ตอนนี้ข้าแค่อยากมีชีวิตที่มั่นคง ยังไงเจ้าก็รังเกียจข้า ก็ให้โอกาสข้าเถอะ ก็ถือว่าเป็นการให้โอกาสตัวเจ้าเอง ข้ารักษาให้เจ้า ส่วนเจ้าหย่าร้างกับข้า"

ลูกกระเดือกของเย่เฟยหลีขยับเล็กน้อย ใบหน้าที่มีแผลของผู้หญิง ตอนนี้จริงจังและเย็นชา

ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด เขาเพียงรู้สึกว่า ช่วงหลายวันนี้นางแตกต่างกับเมื่อก่อนมาก สามารถกล่าวได้ว่ากลายเป็นคนสองคนที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลย

เย่เฟยหลีเงียบขรึมสักพักหนึ่ง นึกถึงฉากในสามเดือนก่อน ที่คนเหล่านี้ใช้ทุกวิธีทาง"ขู่"ให้ตัวเองแต่งงานกับฉู่เนี่ยนซี

มีไฟลุกลามขึ้นจากใจ และอยู่ๆไหล่ก็เจ็บปวดไปตาม

ฉู่เนี่ยนซีนึกว่าพิษของเขาเริ่มมีอาการอีก รีบเอียงหน้าไปดู แต่กลับถูกเขาห้ามไว้ พูดด้วยเสียงเย็นชา"หย่าหรือ?เจ้ายังไม่คู่ควร"