พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 16

นิ้วมือของนางสัมผัสแล้วให้ความรู้สึกเย็นๆ พอแตะไปที่คางของตัวเอง เย่เฟยหลีก็รู้สึกว่ามีความชาอย่างหนึ่งค่อยๆระเบิดออกไปในบริเวณที่สัมผัส แล้วแพร่หลายไปทั่วร่างกาย

ระยะห่างที่ใกล้ขนาดนี้ ทำให้กลิ่นหอมสมุนไพรบนร่างกายของฉู่เนี่ยนซีชัดเจนมากขึ้น ลมหายใจของผู้หญิงผสมกับกลิ่นหอมบนร่างกาย และพ่นไปบนใบหน้าของเขา

เขายับยั้งความไม่สบายลง เงยหน้าขึ้นอย่างแรง แต่กลับมองเข้าไปในดวงตาของนาง

อยู่ๆเขาก็สังเกตว่า แต่งงานมาสามเดือน นี่ยังเป็นครั้งแรกที่เขามองนางดีๆแบบนี้

ใบหน้าของผู้หญิงยังมีแผลเป็นชิ้นใหญ่อยู่ แต่ถึงแม้เป็นเช่นนี้ ก็ไม่สามารถละเลยกับแสงสว่างในดวงตาของนาง

แสงสว่างในตาของนางเหมือนมีเวทย์มนต์พิเศษอย่างหนึ่ง เหมือนดูเพียงตาเดียวก็จะหลงใหลเข้าไป

สังเกตเห็นว่าตัวเองใจลอย เย่เฟยหลีรู้สึกโมโหตัวเองเล็กน้อย และไปออกมาโดยไม่รู้ตัว"ข้าจะเชื่อได้ยังไงว่าเจ้าสามารถรักษาอาการของข้าได้?"

"ตอนเช้านี้ มีผู้เฒ่าหลายท่านที่มาจากสำนักหมอหลวงล้วนสามารถให้เจ้าตื่นมาจากสภาพหมดสติได้"ฉู่เนี่ยนซีเก็บนิ้วมือ และยืนตรงอย่างใจเย็น"แต่ข้าฝังเข็มไปหลายเข็มเจ้าก็ฟื้นสติกลับมา แถมยังมีแรงพูดคุยกับข้าอีก เจ้าว่าเชื่อข้าได้ไหมล่ะ?ท่านอ๋อง เราต่างได้สิ่งที่ตัวเองต้องการไม่ดีหรือ?"

เย่เฟยหลีเหล่ตา หลังจากครุ่นคิดถึงผลดีผมเสียแล้วเพิ่งจะอ้าปาก แต่อยู่ๆก็มีความเจ็บปวดส่งมาจากบาดแผลบนไหล่!

เขารู้สึกแค่ว่าลำคอมีความหวานอย่างหนึ่งเกิดขึ้น แล้วเลือดสีดำก็พ่นออกมาพร้อมกับการไอ!

ฉู่เนี่ยนซีหยิบยาต้มที่ผสมเสร็จมา และยัดเข้าไปในมือของเขา

เย่เฟยหลีไม่มีแรงไปคุยถึงเรื่องอื่นกับนาง เพียงมองนางด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วหงายหัวกินยาต้มลงไปหมด

ของเหลวที่ขมฝาดไหลเข้าไปในลำคอ และระงับกลิ่นเลือดของเมื่อกี้ไว้

ฉู่เนี่ยนซีหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ชุ่มน้ำ เย่เฟยหลีก้มหน้าทองทีหนึ่ง อึ้งสักพักหนึ่ง ในที่สุดก็ไม่ได้รับมา

คืนที่แต่งงาน เขาทำพิธีแลกแก้วสุรากับนาง และดื่มสุราลงด้วยความไม่ยินยอม เนื่องจากความรังเกียจ เขายังโยนแก้วสุราทิ้งลงโต๊ะโดยตรง

ฉู่เนี่ยนซีตกใจมาก รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งที่นางปักเองออกมาจากชุดแต่งงานที่แดงสดๆ แล้วยื่นให้เขา เขาไม่ได้รับ นางก็หยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดรอยเปื้อนบนชุดแต่งงานของเขาออก

ความระมัดระวังในตอนนั้นของนาง เหมือนกับว่าสิ่งที่นางเช็คนั้นไม่ใช่ชุดแต่งงานของสามีนาง แต่เป็นของล้ำค่าที่นางรักษาไว้อย่างดีเป็นเวลาสิบกว่าปี

แต่ตอนนั้นเขารังเกียจมาก จึงผลักมือของนางออกไปอย่างรังเกียจ และเตือนนางว่าทีหลังก็อย่าเข้าใกล้เขาง่ายๆ

ชั่วพริบตาเอง ก็ผ่านงานแต่งมาสามเดือนแล้ว

เย่เฟยหลีเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงต่อหน้าคนนี้ มีความคิดหลายๆอย่างพาดผ่านในสมอง

ฉู่เนี่ยนซีเห็นว่าเขาไม่รับ ก็แค่มองว่าเขาไม่รู้จักชั่วดี จึงโยนผ้าทิ้งกลับไปบนโต๊ะ

ผ้าตกลงไปบนโต๊ะ เศษผ้าที่เล็กๆไม่ได้ส่งเสียงอะไรมาก แต่เขามักจะรู้สึกว่า มีของอะไรตกลงมาอย่างหนัก และทุบจนเขามึนไปเลย

เวลาเพียงคืนเดียวเอง ตกลงนางเกิดอะไรขึ้น?เหตุใดถึงเหมือนกลายเป็นอีกคนหนึ่งล่ะ?

"ได้ ข้าหย่ากับเจ้าได้ แต่อย่างน้อยก็ต้องรออีกเดือนหนึ่ง"เย่เฟยหลียกมือขึ้น เช็ดคราบเลือดรินฝีปากออก สีเลือดควบคู่ไปกับสีหน้าที่ซีดขาว กลับทำให้ใบหน้านี้ของเขาดูมีเสน่ห์ขึ้นมาหน่อย"ยังไงก็เป็นงานแต่งที่เสด็จพ่อของข้าพระราชทาน สามเดือนก็หย่ากัน อาจจะถูกศัตรูวางแผนร้ายใส่"

เช่นนี้ก็ถือว่าให้คำอธิบายแก่นางด้วย

เย่เฟยหลีแอบคิดอยู่

ฉู่เนี่ยนซีครุ่นคิดสักครู่หนึ่ง รู้สึกว่าที่เขาพูดนั้นมีเหตุผลจริง เลยพยักหน้าตอบรับ"แต่เจ้าต้องเขียนหนังสือหย่าล่วงหน้า สองฉบับ เราถือคนละฉบับ ลงนามและประทับ แล้วเก็บไว้ในกระบอกไม้ไผ่ ถ้าไม่มีอุบัติเหตุใดๆ อีกหนึ่งปีเราก็นำหนังสือหย่ากันให้ฝ่าบาททอดพระเนตร ทุกสิ่งก็ล้วนสามารถจบสิ้นลงได้แล้ว"

เย่เฟยหลีไอออกมาอีกสองเสียง หลังจากฟื้นคืนสักพักหนึ่งแล้วถึงค่อยๆพูดว่า"เอาพู่กันและกระดาษให้ข้าที"

ฉู่เนี่ยนซีเห็นร่างกายที่อ่อนแอในตอนนี้ของเขา อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก"ดูสภาพของเจ้าในตอนนี้สิ คงถือพู่กันไม่ได้ด้วยซ้ำไป อีกสามวันค่อยเขียนละกัน"

พูดจบ นางก็เก็บกล่องยาแล้ววางไว้ที่เดิม ขยับลำคอเล็กน้อย"ในช่วงที่ถอนพิษให้เจ้า รบกวนท่านอ๋องดูแลคนใช้ของเจ้าให้ดี อย่าให้ข้าต้องเสียเวลาจัดการคนเหล่านี้อีก"

แต่คำพูดข้างหลังนี้ แน่นอนว่านางไม่ได้พูดออกมาหรอก

เหลียงหยวนที่อยู่ข้างๆ ไม่มีความไม่พอใจใดๆเลย เพิ่งจะพยักหน้าตอบรับ แต่ได้ยินเสียงที่อ่อนแอแต่กลับแน่วแน่ของเย่เฟยหลีส่งมาจากห้อง"เหลียงหยวน สั่งลงไป ในช่วงที่ข้าถอนพิษรักษาอาการ ให้ทุกคนในจวนล้วนฟังคำสั่งของพระชายา"

ซ่างกวนเย็นกำลังหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดให้เขาอยู่ พอได้ยินคำพูดนี้ มือที่จับผ้าเช็ดหน้าอยู่นั้นก็ค้างอยู่ในอากาศเป็นเวลานาน

"ท่านอ๋องรักใคร่พี่สาวจริงๆเลยนะ ยอมฝากชีวิตไว้ในมือของพี่สาวด้วย"

ซ่างกวนเย็นพูดด้วยรอยยิ้ม ดีที่เย่เฟยหลีไม่ได้มองนาง ไม่งั้นจะสังเกตได้ว่านางกำลังฝืนยิ้มอยู่

"ไข้หวัดของเจ้ายังไม่หาเลย หลายวันนี้ก็อย่ามาเลย รักษาในเรือนของเจ้าเอาเลย"น้ำเสียงของเย่เฟยหลีใจเย็นมาก แต่ฉู่เนี่ยนซีกลับรู้สึกว่าเป็นความอ่อนโยนที่หายาก

ซ่างกวนเย็นตะลึง ทันใดนั้นก็ปรากฏความน้อยใจบนใบหน้า"แต่พี่หลียังป่วยอยู่ เย็นเอ๋อร์จะต้องอยู่กับเจ้าตลอด......"

"เรื่องลอยสังหารยังตรวจสอบไม่เสร็จ กลัวจะเกิดอะไรขึ้นแล้วเจ้าจะยุ่งเกี่ยวเข้าไปด้วย"เสียงของเย่เฟยหลีแหบแห้งเล็กน้อย แต่ยังคงโน้มน้าวใจด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน"เชื่อฟังเถอะนะ เจ้าอยู่ที่นี่จิตใจของข้าจะฟุ้งซ่าน ไม่สามารถพักผ่อนได้ เจ้ากลับไปเถอะ"

ซ่างกวนเย็นพยักหน้าอย่างเงียบๆ ในใจก็ผ่อนคลายลงมาหน่อย

เดิมทีนางนึกว่าท่านอ๋องรังเกียจตัวเอง พอเห็นว่าเขายังคงใส่ใจตัวเอง ก็สบายขึ้นเยอะ สีหน้าก็กลับไปเป็นรอยยิ้มที่อ่อนหวานแต่เดิม ลุกขึ้นมาทำความเคารพ และพูดว่า"งั้นเย็นเอ๋อร์กลับไปก่อนนะ เดี๋ยวค่อยมารับใช้ท่านอ๋อง"

เย่เฟยหลีหลับตาลง ไม่ได้ให้คำตอบรับอีก

ตอนที่เขาโดนลอบสังหาร ซ่างกวนเย็นใช้ทุกวิธีเพื่อถ่วงเวลาเขาออกจากบ้าน ตอนนี้คิดดูแล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือเปล่า

ซ่างกวนเย็นไม่รู้ความคิดของเย่เฟยหลีอยู่แล้ว นางเพิ่งก้าวออกไปจากประตู รอยยิ้มที่อ่อนหวานนั้น ก็จางหายไปส่วนมาก

นางยืนอยู่ข้างๆบ่อน้ำของเรือนที่อยู่ข้างๆ ก้มหน้ามองปลาที่สนุกสนานอยู่ในบ่อ นานมากไม่ได้พูดอะไร

กิ่งไม้ข้างหลังขยับ ผู้ชายคนหนึ่งที่ใส่ชุดองครักษ์เดินขึ้นมา พูดต่อซ่างกวนเย็นอย่างเคารพ"เจ้านายมีคำสั่งอะไรขอรับ?"