พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 17

"กัวเสี่ยว เจ้าไปตรวจสอบสิว่า หลายวันที่ฉู่เนี่ยนซีอยู่ในจวนอ๋องนั้น ตกลงเกิดอะไรขึ้น"

องครักษ์ที่ชื่อว่ากัวเสี่ยวอึ้งเล็กน้อย ไม่กล้าถามอะไรมาก หลังจากรับคำสั่งแล้วก็ค่อยๆถอยลงไป

ตั้งแต่ที่นางแต่งงาน ทุกคนล้วนเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของฉู่เนี่ยนซี และตอนนี้นางก็มีฝีมือทางการแพทย์แล้วด้วย คนไร้ประโยชน์แต่เดิมนั้น ตอนนี้กลับมีฝีมือทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม แม้กระทั่งบุคลิกยังไม่เหมือนเดิมแล้ว ทำให้คนรู้สึกสงสัยจริงๆ

หรือว่า......

นี่ถึงเป็นลักษณะแต่เดิมของฉู่เนี่ยนซี?

ซ่างกวนเย็นหักกิ่งไม้กิ่งหนึ่งลงมา และค่อยๆทำลายมัน อารมณ์บางอย่างที่ซ่อนอยู่ในดวงตากลายเป็นเปลวไฟ แทบอยากจะเผาเรือนของฉู่เนี่ยนซีที่อยู่ข้างๆไปหมด

ส่วนในอีกเรือนข้างๆ ฉู่เนี่ยนซีให้หยูซีเฝ้าเรือนเอาไว้ จากนั้นให้เหลียงหยวนเข้าไปในห้องหลัก ให้เสี่ยวเถาเสิร์ฟน้ำชา

นางนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก และใช้มือสะกิด

เหลียงหยวนอึ้งไปทีหนึ่ง ตอบปฏิเสธอย่างเย็นชาและห่างไกล"พระชายา นี่ไม่เป็นไปตามกฎเกณฑ์ ข้าน้อยยืนตอบดีกว่า"

ฉู่เนี่ยนซีแค่รับแก้วน้ำชามาจากมือของเสี่ยวเถา แล้วสะกิดให้นางวางน้ำชาอีกแก้วหนึ่งไว้บนโต๊ะของที่นั่งรอง

"พระชายาเป็นคนใจดี เจ้าอย่างเคร่งครัดเกินไปแล้วนะ"ตอนที่เสี่ยวเถาเดินผ่านข้างๆเขา ใช้แค่เสียงเบาๆที่มีเพียงสองคนได้ยินเท่านั้นโน้มน้าวใจเขา

เหลียงหยวนเปลี่ยนแปลงสีหน้า แล้วถึงนั่งลงไปบนที่นั่งที่รองลงมาจากฉู่เนี่ยนซีด้วยจิตใจพะว้าพะวง

"เมื่อเช้าก่อนจะเกิดเหตุ เจ้าได้สังเกตสิ่งผิดปกติอะไรไหม?"ฉู่เนี่ยนซีมุ่งไปที่หัวข้อหลักโดยตรง น้ำเสียงใจเย็นมาก

นางได้สังเกตพิษของเย่เฟยหลีแล้ว เป็นพิษที่หายาก ถ้าอยากจะรักษาหาย ต้องรู้ที่มาของพิษดีกว่า

เหลียงหยวนทำตัวใจเย็นลง ครุ่นคิดสักพักหนึ่งแล้วถึงค่อยๆพูดว่า"ไม่มีสิ่งผิดปกติใดๆ วินาทีที่ท่านอ๋องโดนลูกธนูปักร่าง ข้าไปตรวจเช็คทันที แต่ไม่มีความผิดปกติใดๆ ทำให้คนรู้สึกประหลาดมาก หลังเกิดเหตุข้าได้สั่งให้คนไปตรวจสอบ แต่ก็ตรวจสอบอะไรไม่ได้ทั้งสิ้น สิ่งเดียวที่ยืนยันได้คือ ลูกธนูที่มีพิษนั้น มาจากทหารต้องห้าม"

ท่าทางที่ชงชาของฉู่เนี่ยนซีหยุดลง นางสามารถสังเกตได้ว่า เหลียงหยวนเหมือนยังปิดบังอะไรอยู่

นางค่อยๆมองไปทางเหลียงหยวน กระซิบถามว่า"ทุกคำพูดที่เจ้าพูดนั้นล้วนมีความสัมพันธ์กับการถอนพิษให้ท่านอ๋อง ดังนั้น......เจ้ายังคิดจะปิดบังข้าหรือ?"

สายตาของเหลียงหยวนมีความผิดปกติพาดผ่าน เขาคิดไม่ถึงว่า นางสามารถมองออกว่าเขามีการปิดบังด้วย

เพียงว่า......

"โปรดยกโทษให้ข้าน้อยด้วยพ่ะย่ะค่ะ ในมุมมองของคนทั้งจวนอ๋อง ฝีมือทางการแพทย์ของท่านประหลาดราวกับเรื่องที่ท่านอ๋องโดนลอบสังหารพ่ะย่ะค่ะ"

พอได้ยินคำพูดนี้ ฉู่เนี่ยนซีกลับไม่ได้แสดงออกอะไร ค่อยๆพูดว่า"สาเหตุที่พวกเจ้าไม่รู้ว่าข้ามีฝีมือทางการแพทย์ เป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ท่านอ๋องก็ไม่ได้โดนลอบสังหาร หรือตอนที่ข้าแต่งเข้าไปยังต้องระบุว่า ข้าทำอะไรเป็น ทำอะไรไม่เป็น แล้วถึงสามารถเข้าประตูจวนของเย่เฟยหลีได้หรือ?"

เหลียงหยวนไอออกมาอย่างเก้อเขินเสียงหนึ่ง แล้วถึงพูดต่อว่า"ตอนนี้คนที่สามารถสั่งทหารต้องห้ามได้นั้นมีเพียงฝ่าบาท เรื่องนี้ไม่สามารถตรวจลึกได้ แต่พิษนั้นน่าจะมาจากซีจุ้น"

ฉู่เนี่ยนซีจมเข้าไปในความคิด

ถึงแม้เย่เฟยหลีไม่เป็นที่โปรดปราน แต่ฝ่าบาทคงไม่ถึงกับต้องหาคนมาลอบสังหารลูกชายของตัวเอง

ถ้าบอกว่าคนที่สั่งทหารต้องห้ามได้นั้นมีเพียงฝ่าบาท งั้นคนที่สามารถได้ลูกธนูนั้นน่าจะมีไม่น้อยเลย

ถึงแม้ลูกธนูของทหารล้วนมีการบันทึก แต่สงครามครั้งนี้ ทำหายไปหลายฉันก็เป็นเรื่องปกติ

ส่วนประเทศเล็กๆทางทิศตะวันตกนั้นมักจะมีชนเผ่าที่ลึกลับปรากฏ ปกติไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับแคว้นปู้เย่เลย ล้วนอยู่ในบริเวณชายแดน ที่ไหนมีผลประโยชน์ก็ไปพึ่งพาที่ไหน ซึ่งเป็นความทุกข์ใจของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันตลอด

หลายวันที่อยู่ในจวนอ๋อง ตอนที่ว่างๆนางก็จะหาหนังสือมาอ่าน เพื่อทำความเข้าใจกับสถานการณ์คร่าวๆของยุคสมัยนี้

ได้ข่าวว่าซีจุ้นมีคนถนัดใช้พิษมากมาย หากพิษที่เย่เฟยหลีโดนนั้นมาจากซีจุ้น งั้นก็อธิบายได้แล้ว ไม่น่าทำไมหมอหลวงในพระราชวังยังไม่มีวิธีอะไรเลย

คนที่ลอบสังหารไม่ให้โอกาสเขาแม้แต่นิดเลย หากไม่ใช่ว่านางมีฝีมือการฝังเข็มที่ดีเยี่ยม เกรงว่าเย่เฟยหลีคงไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้แล้ว

แสงอาทิตย์เอียงไปทางตะวันตกแล้ว เหลียงหยวนรายงานรายละเอียดอย่างอื่นคร่าวๆแล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็ให้เขากลับไปก่อน ไปเฝ้าท่านอ๋องอย่างใกล้ชิดอีกต่อไป

เหลียงหยวนเพิ่งจะจากไป ก็หันมาอีกครั้งหนึ่ง ทำความเคารพต่อฉู่เนี่ยนซี"ข้าน้อยขอสอบถามเพิ่มเติม พระชายา......สามารถรักษาอาการของเจ้านายได้จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

ถึงแม้เสียงของเขาเขาเล็กน้อย แต่ฉู่เนี่ยนซีก็ฟังออกว่าระหว่างที่เขาพูดนั้น มีการสั่นเล็กน้อย

คืนของวันที่สาม ฉู่เนี่ยนซีฝังเข็มๆสุดท้ายเข้าไปในจุด หน้าผากมีเหงื่อไหลออกมาแล้ว

เย่เฟยหลีนอนเอียงอยู่บนเตียง ดวงตาที่เรียวยาวคู่หนึ่งกำลังจ้องนางอยู่ ยางเพิ่งจะยกมือไปเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก พอเงยหน้าขึ้นก็เผชิญสายตากับเขาพอดี

เดิมทีนึกว่าตอนที่สบตากันเย่เฟยหลีจะย้ายสายตาออกไป แต่คิดไม่ถึงว่าเขามองนางอยู่เช่นนี้

ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ถามว่า"ใบหน้าของข้ามีดอกไม้หรือ?"

คำพูดนี้น่าขำจริงๆ ใบหน้าของนางมีแต่แผล จะมีดอกไม้ที่ไหนได้ล่ะ?

แต่เย่เฟยหลีไม่ได้ประชดนาง กลับเหล่ตา ค่อยๆพูดว่า"เจ้าคือฉู่เนี่ยนซีจริงหรือ?"

ท่าทางของฉู่เนี่ยนซีค้างอยู่อย่างนั้น อยู่ๆข้อมูลก็รู้สึกแน่นขึ้น ตอนที่ฟื้นสติกลับมาอีกครั้งหนึ่ง ก็ถูกเย่เฟยหลีดึงมาถึงข้างๆของเขา ทันใดนั้นจมูกของทั้งสองคนก็อยู่ใกล้กันมาก

ครั้งนี้เย่เฟยหลีได้ดมกลิ่นบนร่างกายของฉู่เนี่ยนซีอย่างแท้จริง ไม่ใช่เป็นกลิ่นหอมที่มีบ้างไม่มีบ้างในสามวันก่อน ที่นางถอนพิษให้เขาครั้งแรก แต่เป็นกลิ่นหอมของยาที่สบาย สดชื่น ไม่มีเครื่องสำอางใดๆผสมอยู่ในนั้นเลย

ดมกลิ่นหอมบนร่างกายของผู้หญิง สายตาของผู้ชายก็ลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ

พฤติกรรมกะทันหันของเย่เฟยหลี ทำให้ฉู่เนี่ยนซีอึ้งไปเลย

ปฏิกิริยาแรกของนางก็คือตรวจเช็คสถานการณ์ของเย่เฟยหลี กลัวการขยับของเขาจะมีผลกระทบต่อการฝังเข็มของนาง แต่พอดูอย่างชัดเจนแล้ว เย่เฟยหลีเกือบจะไม่ได้ขยับอะไรเลย เพียงมือที่จับข้อมือของนางแน่นขึ้นเรื่อยๆ

นางขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว มองไปทางเย่เฟยหลี แต่กลับได้สบตากับเขาพอดี

ทั้งสองสบตากัน

ถึงแม้ใกล้กันขนาดนี้ แต่ใบหน้าของผู้ชายก็ไร้ที่ติเช่นกัน

ทองใบหน้าของเขา ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกแต่ว่าตัวเองเหมือนโดนพิษกู่ ทันใดนั้นก็ลืมที่จะมีปฏิกิริยาใดๆ

ผู้ชายดึงระหว่างห่างของทั้งสองเข้าใกล้ไปอีก ครั้งนี้ ลมหายใจที่เร่าร้อนของผู้ชายพ่นอยู่บริเวณหูของนาง ริมฝีปากที่เอิบอิ่มเกือบจะปัดใบหน้าของนางไป......