พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 20

"ข้ารับรองว่า จะไม่ทำร้ายร่างกายของท่านอ๋องหลีจริงๆพ่ะย่ะค่ะ"

ซ่างกวนเย็นได้ยินคำพูดที่ยืนยันของเขา ก็พยักหน้าพูดว่า"พอแล้ว เจ้ากลับไปเถอะ"

หมอหลวงพยักหน้าและก้มคำนับตั้งนาน เห็นว่าซ่างกวนเย็นไม่ได้คิดจะเก็บทองคำกล่องนั้นที่ให้ตัวเองนั้นกลับไป ก็เลยพอใจแล้ว และถูกกัวเสี่ยวพาตัวไปพร้อมกับความลับ

ซ่างกวนเย็นโล่งใจลง หมอหลวงคนนี้ได้นำธูปหอมอย่างหนึ่งให้ตัวเอง กลิ่นหอมของมันสามารถทำปฏิกิริยากับพิษที่เย่เฟยหลีโดน ทำให้ชีพจรของคนเกิดความยุ่งเหยิง

กว่านางจะสามารถซ่อนกลิ่นหอมที่ล้ำค่านี้ไว้บนเสื้อผ้าได้ เพื่อที่จะในขณะที่ไม่ทำร้ายเย่เฟยหลีก็สามารถใส่ร้ายฉู่เนี่ยนซี แต่คิดไม่ถึงว่านางจะเก่งขนาดนี้!

ภายในห้อง

ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้พูดอะไรเลย จนกว่าทุกคนล้วนถอยตัวลงไป ถึงหยิบเข็มขึ้นมาใหม่ และถามว่า"ทำไมเชื่อข้าขนาดนี้?"

เย่เฟยหลีย้ายสายตาออกไป ยังคงเย็นชาอยู่เหมือนเดิม"เพราะถ้าข้าตายไป หนังสือหย่านั้นก็จะทำให้เจ้าโดนด่าว่าเป็นคนไม่มีสัจจะ ผิดศีลธรรมผู้หญิงไปตลอดชีวิต พอถึงเวลานั้นฉู่เฉิงเซี่ยงก็น่าจะยับยั้งคำนินทาแบบนี้ไม่อยู่"

ความว้าวุ่นใจที่ยังเหลืออยู่ในเมื่อกี้นี้ของฉู่เนี่ยนซี ล้วนหายไปหมดเลย

นางยังนึกว่า ความคิดเย่เฟยหลีมีต่อตัวเองเปลี่ยนแปลงไป สามารถเชื่อถือนางได้แล้ว ที่แท้แล้วเป็นเหตุนี้นี่เอง!

แต่เขาก็พูดถูกแล้ว หากเขาตายไป แล้วนางเอาหนังสือหย่าแล้วออกจากที่นี่ไป จะถูกนินทาแน่นอน

นางไม่ใส่ใจ แต่จวนเฉิงเซี่ยงมีคนที่นางจะปกป้อง นางไม่อยากเห็นว่าพวกเขาโดนด่าพร้อมกับนาง

ดังนั้นไม่เพียงแค่ตอนนี้ ภายในเวลาหนึ่งปี เย่เฟยหลีล้วนเกิดเหตุไม่ได้

กลางคืนอันสงบ แสงจันทร์ส่องสว่างจากที่สูง เห็นว่าฉู่เนี่ยนซีตั้งใจศึกษาจุดต่างๆบนร่างกาย เย่เฟยหลีก็หลับตา หัวใจก็สงบลงตาม

หลายวันนี้เหนื่อยเกินไป ถึงแม้ฉู่เนี่ยนซีเหนื่อยมาก แต่กลับไปนอนอยู่บนเตียง พลิกไปพลิกมาตั้งนานก็นอนไม่หลับ

ก็เลยลุกขึ้นจากเตียงตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง และไปต้มยาที่ห้องครัวเอง

ตกลงไข้หวัดที่ประหลาดของเย่เฟยหลีมาจากไหนกันแน่?

วันที่สองเย่เฟยหลีตื่นมา พอลืมตาก็ได้เห็นฉู่เนี่ยนซีถือชามใส่ยาไว้ในมือ และยังมีขอบตาดำของนางด้วย

นางไม่หลับไม่นอนมาทั้งคืนหรือ?

หลังจากถอนพิษให้ตามปกติแล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็นวดขมับ ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด

เย่เฟยหลีค่อยๆกินยาอย่างช้าๆ กระซิบว่า"ถ้าหากเหนื่อยล้า สามารถเด็ดใบไม้ของหญ้าเงาหยกที่อยู่บนหน้าต่างไปกิน เคี้ยวหน่อยสามารถบำรุงสายตาและรักษาร่างกาย แถมยังสามารถบรรเทาอาการปวดหัวได้"

ฉู่เนี่ยนซีมองไปที่กระถางต้นไม้ที่อยู่บนหน้าต่าง ใช้นิ้วมือแตะใบไม้ของมัน และถามว่า"ปกติเจ้ากินใบไม้นี้บ่อยไหม?"

ยาชามหนึ่งกินจนเกือบหมด ยิ่งกินไปถึงหลังๆ ยิ่งถึงก้นชามก็ยิ่งขม

เย่เฟยหลีกินยาลงไปคำสุดท้าย หยุดสักพักหนึ่งแล้วถึงตอบว่า"ปกติที่ข้าก้มหน้าทำงาน ก็มักจะเลี้ยงหลายกระถางไว้ที่ห้องหนังสือ"

ฉู่เนี่ยนซีพยักหน้า กำลังเตรียมจะให้เสี่ยวเถามาเก็บถ้วยชาม อยู่ๆก็มีความคิดหนึ่งเกิดขึ้น และทำให้นางรู้สึกไม่คาดคิดเลย

นิ้วมือที่เดิมแตะต้องใบไม้อย่างอ่อนโยนนั้นก็ค้างไว้ ฉู่เนี่ยนซีเบิกตากว้างมองต้นไม้กระถางนี้ แล้วไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆนานมาก

"กระถางต้นไม้ล่าสุด......ส่งมาเมื่อไหร่?"

ผ่านไปนานมาก เย่เฟยหลีได้ยินนางกระซิบถามแบบนี้ เสียงดูอึดอัดมาก ไม่รู้คิดอะไรขึ้นมาได้

"สองวันก่อน"เขาตอบอย่างราบเรียบ"เจ้าคิดอะไรขึ้นมาได้?"

ฉู่เนี่ยนซีนั่งตรงขึ้นมา ใช้แรงเด็ดใบไม้ลงมา แล้วเอาไปปากไปเคี้ยว

รสชาตินี้......

นางคิดสักครู่หนึ่ง แล้วยื่นมือไปลองอุณหภูมิของเย่เฟยหลี

อย่างที่คิด ไข้ต่ำๆของเขาในตอนนี้ไม่ใช่ปัญหาของตัวเอง แต่เป็นปัญหาของกระถางต้นไม้นี้!

เย่เฟยหลียกมือขึ้น เอามือที่นางวางไว้บนหน้าผากของตัวเองออกไประยะหนึ่ง แล้วขมวดคิ้วพูดว่า"คิดอะไรได้ก็พูดมาตรงๆ อย่าทำตัวน่าสงสัยเช่นนี้!"