พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 21

"ข้าวกินมั่วซั่วได้ แต่จะมาพูดมั่วซั่วแบบนี้ไม่ได้"ดวงตาของฉู่เนี่ยนซีเหล่เล็กน้อย ถึงแม้คำพูดใจเย็นมาก แต่ให้แรงกดดันที่น่ากลัวมาก

ซ่างกวนเย็นเห็นสายตาของนาง อยู่ๆก็เกิดความกังวลที่ไม่อาจบรรยายได้ แต่ก็มีเพียงวินาทีเดียว นางก็ระงับอารมณ์ในใจลง ยืดเอวขึ้นมา"พี่สาวคิดจะขู่ข้าหรือ?"

พอได้ยินคำพูดนี้ เย่เฟยหลีก็มองไปที่ยาต้มที่ดำสนิท สายตาลึกซึ้งทันที

ซ่างกวนเย็นยังไม่ทันรอให้ฉู่เนี่ยนซีตอบกลับ ก็หันไปตะโกนใส่ข้างนอกเสียงหนึ่ง

จากนั้นก็มีองครักษ์สองคนพาคนๆหนึ่งเข้ามา คุกเข่าอยู่ข้างหน้าของเย่เฟยหลี

"พี่หลี เมื่อเช้านี้สาวใช้ของข้าบังเอิญว่าได้ยินคนนี้พูดกับอีกคนหนึ่งว่า ได้วางยาใส่ชามของท่านอ๋อง คนที่มาด้วยกับเขาหนีไปแล้ว เย็นเอ๋อร์แค่ให้คนจับเขาเอาไว้"

คนนั้นเหมือนตกใจมาก ตัวสั่นมาตั้งนานก็พูดอะไรไม่ออกเลย

น้ำเสียงของซ่างกวนเย็นลงมาหน่อย"เจ้าพูดความจริงออกมาก็พอ ท่านอ๋องจะเป็นคนตัดสินเอง!"

คนที่คุกเข่าอยู่ตัวสั่น และกราบลงพื้นอย่างแรง ร้องออกมาว่า"ท่านอ๋องโปรดประทานโทษให้ข้าน้อยเถอะ พระชายาเป็นคนสั่งให้ข้าน้อยทำเรื่องทั้งหมดพ่ะย่ะค่ะ!"

ขมับของฉู่เนี่ยนซีเต้น หันไปกระซิบถามเสี่ยวเถา"คนที่ให้เจ้าไปหา และเรื่องที่ให้ไปตรวจสอบ ทำเสร็จหรือยัง?"

เสี่ยวเถาเหลือบตามองไปที่นอกประตูด้วยจิตสำนึก"คนที่ท่านหานั้นเข้าเมืองแล้ว ฟังตามคำสั่งอยู่ตลอดเวลาเพคะ"

ดีที่ตระกูลหยูคอยช่วยอยู่เบื้องหลัง ถึงแม้พวกเขาไม่ใช่ตระกูลสูงศักดิ์อะไร แต่หลายปีนี้ไม่ระบุตัวตน ทำธุรกิจในยุทธภพอย่างเดียว รวมไปถึงสี่พี่น้องอยู่ในข้างๆของฉู่เฉิงเซี่ยงมานานหลายปีนี้ ความเชื่อถือแบบนี้คนธรรมดาคาดการณ์ไม่ได้หรอก

สายตาที่เย็นชาของเย่เฟยหลีมองไปที่นาง เห็นว่านางพิงอยู่ข้างๆอย่างขี้เกียจ แถมยังยิ้มอยู่ ทันใดนั้นก็รู้สึกใจลอยเล็กน้อย

ลักษณะนี้ของนาง ทำให้เขานึกถึงกลางคืนของหลายวันก่อน นางเสนอว่าใช้หนังสือหย่าเป็นเงื่อนไขในการถอนพิษให้เขา แต่ตอนที่เขาปฏิเสธ นางก็ยื่นมือไปจับคางของตัวเอง

วินาทีนั้นฉู่เนี่ยนซีก็เป็นรอยยิ้มที่ขี้เกียจแบบนี้ กลิ่นหอมของยาบนร่างกายทำให้คนรู้สึกสดชื่นมาก

เย่เฟยหลีวิงเวียนเล็กน้อย อดทนไว้แล้วถามต่อ"เจ้ายืนยันว่าพระชายาเป็นคนสั่งให้เจ้าทำหรือ?"

ฉู่เนี่ยนซีถอนหายใจออกมา ตอนแรกนึกว่าช่วงเวลาที่ถอนพิษให้เย่เฟยหลี ซ่างกวนเย็นจะสามารถเข้าใจสถานการณ์หน่อย หยุดวุ่นวายสักหน่อย ในที่สุดนางก็อยู่ไม่นิ่งจริงๆเลย

"พระชายาสั่งให้ข้าน้อยโปรยผงยานี้ลงในยาต้ม ครอบครัวของข้าน้อยล้วนอยู่ในมือของพระชายา ข้อน้อยมีแต่ต้องทำตาม!"

คำพูดนี้ตะโกนออกมาพร้อมกับน้ำตา เหมือนได้รับความน้อยใจอะไรจริงๆ

ซ่างกวนเย็นที่อยู่ข้างๆมองไปทางฉู่เนี่ยนซีอย่างตกใจ สีหน้าควบคุมได้ดีมาก"พระชายาเพคะ เหตุใดเจ้าถึงทำเช่นนี้เพคะ?หรือว่าเจ้าโกรธท่านอ๋องที่รับข้าเข้าจวน เลยแค้นต่อท่านอ๋องอย่างนั้นหรือ?"

ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้พูด เดินขึ้นไปดมยาต้มที่ได้ข่าวว่าถูกใส่ผงยาพิษ

"ตกลงพระชายาขู่เจ้ายังไง?เจ้าพูดทั้งกระบวนการออกมาสิ!"ซ่าวกวนเย็นถามด้วยเสียงจริงจัง

คนนั้นเพิ่งจะพูด แต่ก็เห็นฉู่เนี่ยนซียกชามยาขึ้นมา และหงายหน้ากินยาลงไปหมด!

เย่เฟยหลีตกใจ รีบยื่นมือไปห้าม แต่ไม่ทันแล้ว

ฉู่เนี่ยนซียิ้มเบาๆต่อเขา และมองไปที่ซ่างกวนเย็นที่ใีสีหน้าตกใจ พร้อมเขย่ายาที่เหลือในชามให้เข้ากัน แล้วหงายหน้ากินยาลงไปหมด

"เจ้าทำอะไรเนี่ย?"น้ำเสียงของเย่เฟยหลีทุ้มต่ำ สายตามองไปที่ฉู่เนี่ยนซี

"ท่านอ๋องไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าเป็นห่วงซีเอ๋อร์ขนาดนี้ ข้าจะไม่เอาชีวิตของตัวเองมาล้อเล่นหรอกเพคะ"

ฉู่เนี่ยนซีวางชามยาลง ยิ้มอ่อนหวานต่อเย่เฟยหลี น้ำเสียงมีความอ่อนโยนและอ่อนหวาน

เย่เฟยหลีสะท้านทันที มองนางอย่างอึ้ง ไม่รู้ว่านางเป็นอะไรอีก

คนที่วางยาใส่หันมาอย่างตกใจ ไม่มีสีเลือดบนใบหน้าเลย ปากสะท้านและพูดว่า"เจ้าก็โดนจับหรือ?"

การสนทนานี้มีความหมายที่ลึกซึ้งเกินไป เย่เฟยหลีมองไปทางซ่างกวนหลี และมองไปที่ฉู่เนี่ยนซีอีก สายตามืดลงเรื่อยๆ

"เจ้ายังจำได้ไหมว่าญด ครั้งก่อนที่กินหญ้าเงาหยกคือเมื่อไหร่?"ฉู่เนี่ยนซีถาม

"สามวันก่อน ข้ารู้สึกว่าดวงตาแห้งกร้าน เลยให้เหลียงหยวนเด็ดออกมากิ่งหนึ่ง"เย่เฟยหลีพูดอย่างจริงจัง

ฉู่เนี่ยนซีพยักหน้า ก้มหน้ามองผู้ชายที่ถูกหยูตงจับมา

"คนนี้ก็คือเจ้าของร้านขายหญ้าเงาหยกที่ปกติจวนอ๋องจะไปซื้อที่ร้านเขา วันก่อนหลังจากข้ากลับไปก็สั่งให้คนไปร้ายของเขา ลูกน้องของข้าบังเอิญเห็นว่าคนที่วางยาพิษคนนี้ได้ขึ้นรถม้าในหน้าประตูร้านของเจ้าของร้านคนนี้ ตอนนี้รู้สึกว่าน่าจะไม่ใช่ความบังเอิญแล้วล่ะ"

ระหว่างที่พูด นางหันไปมองซ่างกวนเย็น พูดทีละคำ"เมื่อคืนข้าอ่านหนังสือโบราณทั้งคืน บังเอิญได้เห็นหนังสือเล่มหนึ่งได้บันทึกไว้ว่า ถ้าหญ้าเงาหยกนำมารับประทานร่วมกับของเหลวในชุมเห็ดเทศ จะทำให้มีผลตรงข้ามไปกับเดิมที่ว่าบำรุงสายตาและแก้ร้อนใน คนที่รับประทานจะตัวร้อนและเพลีย ตอนนี้หญ้าเงาหยกที่อยู่บนหน้าต่างถูกเปลี่ยนตั้งนานแล้วแน่ๆ แต่พอดีว่าเมื่อวานนี้ข้าได้เด็ดมากิ่งหนึ่ง ไม่งั้นเชิญหมอหลวงไปสักเที่ยวหนึ่ง ตรวจสอบว่าคำพูดนี้ของข้าเป็นจริงหรือเท็จ?"

เย่เฟยหลีต้องนางไว้อย่างแน่น รู้อยู่ในใจแล้ว

ฉู่เนี่ยนซีหันมองไปที่ซ่างกวนเย็น และพูดด้วยรอยยิ้ม"เดิมทีก็มีบันทึกของหญ้าเงาหยกและชุมเห็ดเทศไม่มาก แม่นางซ่างกวนคงเปิดอ่านหนังสือมามากมาย ถึงหาเจอช่องโหว่นี้ใช่ไหม?เพราะเจ้าอยากจะใส่ร้ายข้า แต่ก็ไม่สามารถทำร้ายท่านอ๋องได้อย่างแท้จริง เจ้าก็เป็นคนละเอียดจริงๆนะ"

คำพูดนี้มีความหมายลึกซึ้งมากจด เย่เฟยหลีรีบขมวดคิ้ว กระซิบว่า"เรื่องที่ไม่มีหลักฐาน อย่าพูดมั่ว"

ฉู่เนี่ยนซียักไหล่ รู้ว่าซ่างกวนเย็นมีฐานะยังไงในใจของเขา ยังต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ เลยไม่ดีที่จะพูดอะไรอีก

หากไม่ใช่แขนเสื้อที่กว้างใหญ่ปิดบังมือของซ่างกวนเย็น ฝ่ามือของนางเกือบจะถูกเล็บที่แหลมคมขุดจนแตก

นางครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายรอบ ตกลงเกิดความผิดพลาดตรงไหนเนี่ย?

เจ้าของร้านหญ้าเงาหยกถูกนางส่งออกจากเมืองไปตั้งแต่เมื่อคืน เหตุใดฉู่เนี่ยนซีถึงสามารถจับเขามสได้ภายในเวลาที่สั้นชนาดนี้?