พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 23

ในขณะเดียวกัน เหลียงหยวนก้าวเข้าไปในเรือนของเย่เฟยหลี หลังจากให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องถอยลงไปหมดแล้ว ถึงเดินมาถึงหน้าเย่เฟยหลี

"ตรวจสอบอะไรได้?"

"ลูกธนูที่ปักร่างเจ้านายนั้น ข้าได้ให้ทหารต้องห้ามไปตรวจสอบแล้ว ทหารใหม่ๆของห้าปีนี้ล้วนไม่รู้เรื่อง แต่ในที่สุดรู้จากปากของทหารแก่ที่เกษียณอายุกลับบ้านแล้วว่า ฝีมือการยิงธนูแบบนี้ เขาเคยเห็นทหารม้าของทิศตะวันตกใช้ในตอนที่ฮ่องเต้องค์ก่อนสู้รบปราบปรามซีจุ้น"

เย่เฟยหลีเงยหน้าขึ้นมา"แล้วยังไง?"

เหลียงหยวนกลืนน้ำลายลงไปอย่างลำบาก แล้วถึงพูดต่อว่า"เจ้านาย ทหารแก่คนนั้นบอกว่าวิธีการยิงธนูที่ไม่มีร่องรอยแบบนี้ไม่ได้เห็นในสนามรบหลายปีแล้ว แม้กระทั่งในยุทธภพก็มีเพียงแค่ข่าวลือเท่านั้น ดังนั้นพอมาถึงที่นี่เบาะแสก็ขาด ส่วนคนเหล่านี้ พระชายารองซ่างกวนคงสัมผัสไม่ได้ คิดว่าวันนั้นที่ห้ามท่านไว้ น่าจะเป็นเพียงความบังเอิญพ่ะย่ะค่ะ"

"น่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่คนที่สามารถนำวิธีที่ยิงธนูที่หายไปนานของซีจุ้นมาที่ภาคกลางได้ น่าจะมีตัวตนที่ยิ่งใหญ่"เย่เฟยหลีใจเย็นมาก"ให้คนสังเกตต่อ โดยเฉพาะช่วงนี้มีคนเก่งคนไหนที่ถูกรับเข้าไปในทหารต้องห้ามหรือองครักษ์เสื้อแพรหรือเปล่า"

เหลียงหยวนพยักหน้า พูดต่อว่า"ส่วนเรื่องของหญ้าเงาหยกนั้น......สิ่งที่เจ้าของร้านหญ้าเงาหยกสั่งนั้นล้วนสอดคล้องได้ และฝั่งของ......พระชายาซ่างกวนข้าก็ให้คนไปตรวจสอบ นางไม่มีโอกาสสัมผัสเจ้าของร้านหญ้าเงาหยก ส่วนจะมีคนไปแทนหรือเปล่า ก็ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ"

เย่เฟยหลีเงียบขรึมลง นึกถึงสภาพที่ตายของคนที่วางยาพิษ นานมากถึงพยักหน้าและพูดว่า"ข้ารู้แล้ว เจ้าลงไปเถอะ"

เรื่องนี้ถึงแม้จะตรวจสอบอะไรอีก ก็ต้องหยุดเพียงเท่านี้

สิบวันผ่านไป พิษของเย่เฟยหลีเกือบจะล้างได้สะอาดแล้ว สามารถการใช้ชีวิตในปกติได้ แต่สีหน้ายังคงไม่ดี ยังคงต้องพักผ่อนสักพักหนึ่ง

ในช่วงเวลานี้ ฉู่เนี่ยนซียังคงเปลี่ยนยาให้เย่เฟยหลีตามปกติ

หลังจากผ่านการเข้ากันของช่วงนี้ ทั้งสองคนไม่ทะเลาะกันเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ตอนที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันส่วนตัว ยังให้ความรู้สึกกลมกลืนบางอย่าง

ส่วนในขณะที่รักษาบาดแผลให้เย่เฟยหลี ทุกคืนนางล้วนจะรักษารอยแผลของตัวเอง เวลาเพียงสิบวัน ก็รักษารอยแผลส่วนใหญ่ได้ประมาณนี้แล้ว แต่ที่ๆเล็กๆน้อยๆยังมีร่องรอยอยู่

ถ้าอยากจะรักษาหายอย่างสิ้นเชิง ยังต้องรักษาแีกครึ่งเดือน

มองผู้หญิงในกระจก แม้กระทั่งเสี่ยวเถาที่ถือกล่องเครื่องประดับในข้างหลังยังตกใจมาก

"พระชายาสวยมากเลย!"

ฉู่เนี่ยนซีมองเสี่ยวเถาทีหนึ่งจากกระจก เห็นลักษณะที่ตกใจของนาง อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

รอยยิ้มนี้ งดงามมาก เหนือกว่าสตรีผู้มีชื่อเสียงของตระกูลสูงศักดิ์ต่างๆ ถึงแม้เป็นซ่างกวนเย็นที่ขึ้นชื่ิว่าเป็นสาวสวยอันดับหนึ่งนั้น ยืนอยู่ข้างๆก็สู้ไม่ได้

ฉู่เนี่ยนซีตะลึงเล็กน้อย ใบหน้านี้แตกต่างกับใบหน้าแต่เดิมก่อนที่นางจะมาถึงยุคนี้

นางไม่คิดเลยว่า เจ้าของร่างเดิม จะมีหน้าตาที่มีเสน่ห์เช่นนี้

มองกากยาที่เหลืออยู่ในมือ ฉู่เนี่ยนซีเดินออกไปนอกห้อง และเทกากยาลงไปในบ่อน้ำหมด

และในเวลานี้ มีเสียงเดินที่เร่งรีบส่งมาจากข้างๆ ฉู่เนี่ยนซีได้ยินเสียงของผู้ชาย"พวกเจ้ารีบช่วยหาให้ข้าหน่อยสิ แมวตัวนั้นของข้าเป็นสายพันธุ์ที่ที่หายากเลยนะ!"

นางหลบไปหลังต้นไม้โดยจิตสำนึก มองไปทางต้นกำเนิดเสียงอย่างสงสัย

ใบหน้าของผู้หญิงขาวราวกับหิมะ จมูกและริมฝีปากล้วนประณีตมาก ถึงแม้เห็นเพียงชั่วตาเดียว แต่เย่ฉงเซิ่งรู้สึกว่าใจของตัวเองถูกใบหน้าใบนั้นแย่งไปแล้ว

แต่ฉู่เนี่บนซีไม่รู้อะไรทั้งสิ้น เดินหอบกลับไปถึงห้องนอน หลังจากยืนยันว่าเขาไม่ได้วิ่งตามขึ้นมา ก็รีบเตือนเสี่ยงเถาว่า"เรื่องที่ข้ารักษารอยแผลได้นั้น มีเพียงเจ้ากับสี่พี่น้องที่รู้ ส่วนฝั่งของจวนเฉิงเซี่ยง......ทีหลังมีโอกาสข้าจะไปพูดเอง"

เสี่ยวเถาอึ้งเล็กน้อย ถึงแม้ไม่รู้ว่าทำไมถึงจะทำเช่นนี้ แต่ก็ตอบรับอย่างเชื่อฟัง

เพิ่งพูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็หยิบกล่องเครื่องมือออกมา ผสมสีหน่อยนึง แล้ววาดรอยแผลเดิมกลับไปใหม่

ในขณะเดียวกัน ณ เรือนหลักของจวนอ๋องหลี

"พี่สาม พี่สาม!น้องรอพี่มานานเลยนะ!"

เสียงที่สดใสทำลายความเงียบขรึมของกลางคืน เย่เฟยหลีเงยหน้าขึ้น เห็นแต่เย่ฉงเซิ่งอุ้มแมวที่ขาวสะอาดทั้งตัวและวิ่งมาทางเขาอย่างตื่นเต้น คนใช้หน้าประตูยังห้ามไม่อยู่เลย

วาวพู่กันลง เย่เฟยหลีขยับลำคที่แข็งทื่อหน่อยนึง แล้วยกค้างขึ้นสะกิดคนใช้

คนใช้คนนั้นมองเย่ฉงเซิ่งทีหนึ่ง แล้วถอยลงไปอย่างเคารพ แถมยังปิดประตูด้วย

เย่ฉงเซิ่งใช้มือบีบแมวในอ้อมอก"หรูฮัวบ้านข้าเกือบจะวิ่งหายไป จวนอ๋องหลีของเจ้าใหญ่เกิน ทำให้ข้าหายากมาก!"

เย่เฟยหลียังคงเป็นสีหน้าที่ใจเย็น แต่สายตาที่เย็นชากลับมีความอ่อนโยนเข้ามาด้วย"เจ้ามาหาข้าอย่างรีบร้อนขนาดนี้ คนใช้ยังห้ามเจ้าไม่อยู่ น่าจะไม่ใช่เพราะเรื่องนี้นะ?"