พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 24

"พี่สามฉลาดเลิศจริงๆ!"เย่ฉงเซิ่งมีชีวิตชีวาทันที สังเกตไปรอบๆเห็นแต่ว่ามีเพียงเหลียงหยวนคนเดียวที่คอยรับใช้อยู่ ก็ลดระดับเสียงถามว่า"ในจวนของเจ้า มีผู้หญิงที่สวยงามราวกับนางฟ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

เย่เฟยหลีตอบอย่างราบเรียบ"เจ้าพูดถึงซ่างกวนเย็นหรือ?เจ้าก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นนาง เหตุใดถึง......"

"ไม่ใช่ซ่างกวนเย็น!"เย่ฉงเซิ่งขัดจังหวะพูดด้วยรอยยิ้ม และใช้มือวัด พร้อมอธิบายต่อ"สูงประมาณนี้ ค่อนข้างผอม ใส่ชุดกระโปรงสีขาว"

เย่เฟยหลีเลิกคิ้ว มองไปทางเหลียงหยวน เหลียงหยวนครุ่นคิดมาตั้งนาน แล้วส่ายหน้าอย่างเด็ดขาด

เย่ฉงเซิ่งตะลึง จากนั้นตบขาทันที"งั้นต้องเป็นสาวใช้แน่เลย!แต่สาวใช้ในจวนของเจ้า......ก็มีจำนวนจำกัดสิ?ข้างๆของเจ้าไม่มีสาวใช้ งั้นก็เป็นของฝั่งพระชายาและแม่นางซ่างกวนแล้ว?เอ๊ะ แต่ก็ไม่ใช่นะ หากมีสาวใช้ที่หน้าตาสวยงามขนาดนี้ พวกเจ้าจะสังเกตไม่ได้อย่างไรได้ล่ะ?"

เย่ฉงเซิ่งพูดไปเรื่อยๆ และทำให้ตัวเองอ้อมเข้าไป ในสมองเหลือแต่หน้าตาที่งดงามของฉู่เนี่ยนซีอย่างเดียว ไม่สามารถหายไปได้ ราวกับเหล้าที่อร่อยแต่กินไม่ได้ เกาจนเขาหลงรักเข้าไป

เหลียงหยวนแอบมองท่านอ๋องของตัวเองทีหนึ่ง และรู้สึกจนปัญญาแทนเย่เฟยหลี

ถึงแม้องค์ชายเจ็ดคนนี้เป็นคนที่ไม่เป็นเรื่องที่สุดในองค์ชายทั้งหลาย ถึงแม้มีวิชาความรู้มาก แต่ปกติชอบออกไปเดินเที่ยวมากที่สุด เห็นแม่นางที่หน้าตาสวยงามก็จะท่องบทกลอนให้ฟัง ทำให้ฮ่องเต้ยังไม่สามารถทำอะไรเขาได้

มีแต่ต้องรอตอนที่ทนไม่ไหวแล้ว ใช้เหตุผลที่ไร้สาระ ให้เย่ฉงเซิ่งออกไปจากเมืองหลวงสักช่วงหนึ่ง เป็นการลงโทษ

ส่วนเย่เฟยหลีและเย่ฉงเซิ่งองค์ชายที่ไม่ได้เรื่องคนนี้ คนหนึ่งนิสัยเย็นชา อีกคนหนึ่งนิสัยร่าเริง ความชอบก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่กลับเป็นสองคนที่มีความสัมพันธ์ดีที่สุดในบรรดาองค์ชายทั้งหลาย

เห็นลักษณะที่ไม่ได้เรื่องของน้องชาย เย่เฟยหลีพลิกหนังสือหน้าหนึ่งอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก และพูดว่า"ข้าว่าเจ้าน่าจะกินเหล้าจนเมาแล้ว ผู้หญิงในจวนของข้าล้วนมีการบันทึกเอาไว้ หากมีสาวใช้ที่ราวกับนางฟ้าในปากของเจ้าจริงๆ คนในจวนจะไม่รู้อย่างไรได้?"

ก่อนที่เย่ฉงเซิ่งมาที่นี่ได้กินเหล้าสองแก้วจริงๆ ตอนนี้แก้มแดงไปหมดแล้ว เขาหัวเราะคึกคักออกมา ยังคงพึมพำว่า"หรือว่าข้ามองผิดจริงๆ?"

"ใช่แล้ว เจ้ามองผิด"เย่เฟยหลีวางปากกาลง มองน้องชายที่ความคิดบินออกไปหานางฟ้าแล้ว พูดกับเหลียงหยวนว่า"คืนนี้เขาน่าจะไม่ยอมไปแล้ว หาห้องรับแขกให้เขาพักผ่อน อย่าให้เขากินเหล้าอีกแล้ว"

เหลียงหยวนตอบรับ แล้วหลอกองค์ชายคนนี้ไปห้องนอนสำหนับแขกอย่างคุ้นเคย

เรือนที่วุ่นวายนั้นก็กว่าจะสงบลง เย่เฟยหลีวางหนังสือในมือลง แล้วเป่าจนเปลวไฟที่ส่องแสงสว่างอยู่ดับ

ไม่ได้ใส่ใจคำพูดเมื่อกี้นี้ของเย่ฉงเซิ่ง นึกแค่ว่าเขาเมาเหล้าไป หลังจากกินลงที่ฉู่เนี่ยนซีผสมให้แล้วก็นอนหลับลงอย่างเงียบๆ

วันที่สอง คนพวกเย่เฟยหลีก็ขึ้นรถม้าที่ไปร่วมงานเลี้ยงในพระราชวัง

ฤดูร้อนของปีนี้มาถึงอย่างทันท่วงที ก่อนหน้านี้ยังฝนตกติดต่อกันเลย แต่วันนี้พอตื่นขึ้นมาท้องฟ้าก็แจ่มใสมาก จนถึงตอนเที่ยงวันก็ยังสดใสเหมือนเดิม ไม่เห็นเมฆสักก้อนเลย

ฉู่เยี่ยนซีเปิดผ้าม่านรถอย่างเงียบๆ เงยหน้ามองท้องฟ้าที่ดีนี้

ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด อารมณ์ของนางไม่สามารถดีขึ้นมาได้เหมือนกับอากาศเลย มีของบางอย่างกดทับไว้ตลอด

ได้รับหนังสือหย่าแล้ว แต่ยังต้องรออีกเกือบปีถึงสามารถจากไปได้

ฉู่เนี่ยนซีแอบถอนหายใจออกมา เพิ่งจะวางผ้าม่านรถลง แต่กลับเผชิญกับดวงตาที่เรียวยาวคู่นั้นของเย่เฟยหลี

เย่เฟยหลีขี่ม้าไป อยู่แถวเดียวกับรถม้าของฉู่เนี่ยนซี ตอนนี้กำลังจ้องนางอยู่ เหมือนคิดอะไรอยู่

ตอนนี้พิษในร่างกายของเขาถอนออกหมดแล้ว สีหน้าก็กลับมาเป็นปกติ

ตอนนี้ไปร่วมงานเลี้ยงของพระราชวัง ใส่ชุดหรูหรา มัดผมด้วยมงกุฎหยก ถึงแม้หล่อเหลาไม่มีใครเทียบเท่าได้ แต่บุคลิกของเขาเหมือนเต็มไปด้วยคำว่า"คนนอกห้ามเข้าใกล้"

แต่ฉู่เนี่ยนซีไม่หด้กลัวบุคลิกที่เย็นชาแบบนี้เลย เผชิญสายตาของเขาตรงๆ"เรื่องอะไร?"