พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 25

เสียงของเจี่ยงเส้าหยุนไม่ดังและเบาเกินไป แต่สามารถให้เหล่าองค์ชายและญาติข้างๆได้ยินอย่างชัดเจน

สำหรับองค์ชายที่ไม่มีความสำคัญอย่างเย่เฟยหลี และพระชายาที่"เย่อหยิ่ง" "ไร้ยางอาย"อย่างฉู่เนี่ยนซี ทุกอื่นๆอย่างมากก็แค่ขำพวกเขา ไม่มีใครขึ้นไปช่วยพูดให้สองคน

ฉู่เนี่ยนซีก็ยกแก้วน้ำชาขึ้น"พูดได้ถูกต้อง เจ้าสวยมาก ไม่น่าทำไมเจ้าถึงโง่เช่นนี้ สมองเหมือนถูกประตูวังหนีบจนไม่ฉลาดเลย ให้ข้าได้เปิดโลกจริงๆ"

"เจ้าพูดอะไรนะ?"

รอยยิ้มที่ปรากฏของเจี่ยงเส้าหยุนหายไปทันที เบิกตากว้าง ต่างหูปะการังแดงบนหูก็เคลื่อนที่ไปมา

ต้องยอมรับว่า ในบรรดาสตรีตระกูลสูงศักดิ์ของเมืองหลวง มีไม่กี่คนเองที่กล้าพูดกับนางเจี่ยงเส้าหยุนเช่นนี้

แต่นางเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน อยู่ๆก็ปรากฏรอยยิ้มปลอมๆขึ้นมาอีก ใช้เสียงที่มีแต่พวกนางสองคนได้ยินพูดว่า"คำพูดนี้ของน้องสาวแรงเกินไปนะ ท้องของเจ้าก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวอะไรเลยนะ ถึงแม้เจ้าปากเก่งก็ทำยังไงได้ล่ะ?เจ้าก็ไม่สามารถทำให้สามีรักอยู่ดี หรือว่า......ท่านอ๋องหลียังไม่ได้จับต้องเจ้าเลย?"

มือที่จับแก้วของเย่เฟยหลีแน่นขึ้นกว่าเดิม

ถึงแม้คนอื่นไม่ได้ยิน แต่เขาฝึกฝนวิชาต่อสู้ในตั้งแต่เด็ก หูเลยว่องไวกว่าคนรอบข้าง เลยได้ยินคำพูดนี้ทั้งหมด

ฉู่เนี่ยนซีสังเกตถึงกระดูกสันหลังที่ค่อยๆแข็งทื่อขึ้นมาของเขา เลยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง"ยังไงที่นี่ก็คืองานฉลองพระราชสมภพของฝ่าบาท เจ้าอย่าทำให้ท่านอ๋องเหลียนหน้าแตกดีกว่านะ"

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร?กล่าวถึงท่านอ๋องเหลียนทำไม?"

"เจ้าสวยขนาดนี้ ท้องก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวใดๆเลย?ตามหลักแล้ว ท่านอ๋องเหลียนควรจะรักใคร่ต่อเจ้ามากนะ"

ความหมายตรงๆก็คือ อ๋องเหลียนมีเพศสัมพันธ์กับเจ้าทุกคืน แต่เจ้ายังไม่ท้องเลย นั่นหมายความว่าอ๋องเหลียนใช้ไม่ได้เลย

เจี่ยงเส้าหยุนตะลึง นางเป็นคนซ่อนอะไรไม่อยู่ และนางก็ไม่เคยได้รับความอัปยศเช่นนี้ ทันใดนั้นก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ยกมือและจะตบฉู่เนี่ยนซี

มือที่ไม่ได้จับแก้วเหล้าของฉู่เนี่ยนซีซ่อนอยู่ในแขนเสื้อที่กว้างใหญ่ ฉวยโอกาสที่เจี่ยงเส้าหยุนเดินขึ้นมาจะตบหน้า นางก็แทงเข็มเข้าไปบริเวณเอวข้างๆของนางอย่างเบาๆ

"อ๊ะ......"

เจี่ยงเส้าหยุนรู้สึกว่าร่างกายชาไปหมด วินาทีต่อไปก็เห็นฉู่เนี่ยนซีกรีดร้องขึ้นมาตามแรงของตัวเอง และเซล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

เข็มเมื่อกี้นี้เพียงแค่ชะลอแรงของฝั่งตรงข้าม ฝ่ามือที่ตบลงนั้นไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่

แต่ในมุมมองของคนอื่น ฉากนี้ก็คือพระชายาเหลียนตบพระชายาหลี แถมยังอยู่ในงานเลี้ยงพระราชวังที่ยิ่งใหญ่แบบนี้"

"พระชายาเหลียน เจ้าทำอะไรเนี่ย!พูดไม่ถูกกันก็ตบคนเลยหรือ?"

ฉู่เนี่ยนซีปิดหน้าเอาไว้ เลียนแบบลักษณะของซ่างกวนเย็นในสมอง ทำขอบตาของตัวเองแดงขึ้นหน่อย

แต่ดีที่ใบหน้าของนางมีรอยแผลอยู่ ถึงแม้โดนตบหน้าเต็มๆ ก็ไม่เหมือนใบหน้าที่ปกติจะเห็นรอยนิ้วมือ

คนที่ดูสนุกอยู่ล้วนมองมาทางนี้ เย่เฟยหลีรีบวางแก้วน้ำชาลงบนโต๊ะ และหันไปจับฉู่เนี่ยนซี"ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?"

เสียงที่ทุ้มต่ำส่งมาจากข้างหู เดิมทีฉู่เนี่ยนซียังแกล้งทำเป็นเจ็บมาก แต่พอเขาถามแบบนี้ กลับทำให้นางอึ้งเล็กน้อย

"ข้า......ไม่มีอะไรมาก"นางไม่ได้มองดวงตาของเขา ยืมแรงจากแขนของเขานั่งตรงขึ้นมา

"ยังไง?เป็นพระชายาด้วยกัน พี่สะใภ้สองรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นหรือ?"

เย่เฟยหลีเหล่ตา แรงกดดันที่แข็งแกร่งมุ่งไปที่เจี่ยงเส้าหยุนโดยตรง

ความหมายโดยนัยของคำพูดนี้ ถ้าถูกคนที่เจตนาเอาเรื่อง ก็คือครอบครัวอ๋องเหลียนไม่ไว้ใครในสายตา เหนือกว่าเย่เฟยหลีที่เป็นองค์ชายด้วยกัน นี่ก็คืออยากจะเป็นพระราชทายาท หรือไม่ก็เป็นฮ่องเต้แล้ว

"เรื่องนี้เจ้าไม่รู้หรอก ได้ข่าวว่าแม่ของท่านอ๋องหลีเคยต้มน้ำซุปที่มีพิษให้เสด็จแม่ของท่านอ๋องเหลียน เสด็จแม่ของท่านอ๋องเหลียนเสียชีวิตไป ไม่นานแม่ของท่านอ๋องหลีก็เสียชีวิตไปด้วย อ๋องเหลียนน่าจะแค้นอ๋องหลีตั้งแต่นั้น ดังนั้น......"

"น่ากลัวหรือเกิน อย่าพูดเลย!"

......

คำซุบซิบของผู้หญิงเหล่านี้เกือบจะเข้าหูของเย่เฟยหลี ฉู่เนี่ยนซีก็ได้ยินคร่าวๆ

นางยืนอยู่ข้างหลังของเย่เฟยหลี เห็นแต่เส้นเลือดดำของเขาเหมือนค่อยๆโผล่ขึ้น

ความทรงจำที่เจ้าของร่างเดิมมีแต่แม่ของเย่เฟยหลีนั้นมีน้อยมาก เพียงได้ข่าวว่าเย่เฟยหลีเสียแม่ตั้งแต่เด็ก และตำแหน่งของแม่เขาก็ต่ำมาก ไม่เป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาท ดังนั้นรวมถึงเย่เฟยหลีก็ไม่เป็นที่โปรดปรานด้วย

พอเห็นวันนี้แล้ว คิดไม่ถึงว่าเบื้องหลังยังมีเรื่องอดีตในวังเกี่ยวข้องเข้ามาด้วย ยังเกี่ยวข้องกับอ๋องเปลี่ยน ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกย่อยได้ยากเลย

เย่เหลียนหยิบแก้วเหล้าในมือขึ้นมา เหลือบตามองกาน้ำชาที่อยู่บนโต๊ะของเย่เฟยหลี พูดว่า"ในเมื่อเจอหน้ากันแล้ว ก็อย่าพูดถึงเรื่องที่ไร้ประโยชน์เลย มา ชนแก้วกัน"

เย่เฟยหลีไม่ได้พูด องครักษ์ใกล้ตัวข้างหลังรีบทำความเคารพ พูดว่า"กราบทูลท่านอ๋องเหลียน ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องป่วย เพิ่งหายดีเองไม่เหมาะที่จะกินเหล้าพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องโปรด......"

"ข้าไม่ได้ถามเจ้าสักหน่อย"ดวงตาคู่ที่สวยงามของเย่เหลียนกวาดมองไปที่เขาอย่างเย็นชา"ยังไม่รีบเทเหล้าให้ท่านอ๋องของเจ้าอีก?"

"ท่านอ๋อง นี่......"

เย่เฟยหลีมองคนใช้ทีหนึ่ง สะกิดให้เขาอย่าพูด จากนั้นมองไปทางเย่เหลียนด้วยสายตาที่เย็นชา"วิธีการของพี่สองในตอนนี้ปัญญาอ่อนเรื่อยๆเลยนะ"

จากนั้นเขาเข้าใกล้ กระซิบว่า"ลูกธนูของพี่สองยังฆ่าข้าไม่ได้เลย คิดว่าเหล้าหลายแก้วจะฆ่าได้เลยหรือ?"