พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 25

เสียงของเจี่ยงเส้าหยุนไม่ดังและเบาเกินไป แต่สามารถให้เหล่าองค์ชายและญาติข้างๆได้ยินอย่างชัดเจน

สำหรับองค์ชายที่ไม่มีความสำคัญอย่างเย่เฟยหลี และพระชายาที่"เย่อหยิ่ง" "ไร้ยางอาย"อย่างฉู่เนี่ยนซี ทุกอื่นๆอย่างมากก็แค่ขำพวกเขา ไม่มีใครขึ้นไปช่วยพูดให้สองคน

ฉู่เนี่ยนซีก็ยกแก้วน้ำชาขึ้น"พูดได้ถูกต้อง เจ้าสวยมาก ไม่น่าทำไมเจ้าถึงโง่เช่นนี้ สมองเหมือนถูกประตูวังหนีบจนไม่ฉลาดเลย ให้ข้าได้เปิดโลกจริงๆ"

"เจ้าพูดอะไรนะ?"

รอยยิ้มที่ปรากฏของเจี่ยงเส้าหยุนหายไปทันที เบิกตากว้าง ต่างหูปะการังแดงบนหูก็เคลื่อนที่ไปมา

ต้องยอมรับว่า ในบรรดาสตรีตระกูลสูงศักดิ์ของเมืองหลวง มีไม่กี่คนเองที่กล้าพูดกับนางเจี่ยงเส้าหยุนเช่นนี้

แต่นางเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน อยู่ๆก็ปรากฏรอยยิ้มปลอมๆขึ้นมาอีก ใช้เสียงที่มีแต่พวกนางสองคนได้ยินพูดว่า"คำพูดนี้ของน้องสาวแรงเกินไปนะ ท้องของเจ้าก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวอะไรเลยนะ ถึงแม้เจ้าปากเก่งก็ทำยังไงได้ล่ะ?เจ้าก็ไม่สามารถทำให้สามีรักอยู่ดี หรือว่า......ท่านอ๋องหลียังไม่ได้จับต้องเจ้าเลย?"

มือที่จับแก้วของเย่เฟยหลีแน่นขึ้นกว่าเดิม

ถึงแม้คนอื่นไม่ได้ยิน แต่เขาฝึกฝนวิชาต่อสู้ในตั้งแต่เด็ก หูเลยว่องไวกว่าคนรอบข้าง เลยได้ยินคำพูดนี้ทั้งหมด

ฉู่เนี่ยนซีสังเกตถึงกระดูกสันหลังที่ค่อยๆแข็งทื่อขึ้นมาของเขา เลยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง"ยังไงที่นี่ก็คืองานฉลองพระราชสมภพของฝ่าบาท เจ้าอย่าทำให้ท่านอ๋องเหลียนหน้าแตกดีกว่านะ"

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร?กล่าวถึงท่านอ๋องเหลียนทำไม?"

"เจ้าสวยขนาดนี้ ท้องก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวใดๆเลย?ตามหลักแล้ว ท่านอ๋องเหลียนควรจะรักใคร่ต่อเจ้ามากนะ"

ความหมายตรงๆก็คือ อ๋องเหลียนมีเพศสัมพันธ์กับเจ้าทุกคืน แต่เจ้ายังไม่ท้องเลย นั่นหมายความว่าอ๋องเหลียนใช้ไม่ได้เลย

เจี่ยงเส้าหยุนตะลึง นางเป็นคนซ่อนอะไรไม่อยู่ และนางก็ไม่เคยได้รับความอัปยศเช่นนี้ ทันใดนั้นก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ยกมือและจะตบฉู่เนี่ยนซี

มือที่ไม่ได้จับแก้วเหล้าของฉู่เนี่ยนซีซ่อนอยู่ในแขนเสื้อที่กว้างใหญ่ ฉวยโอกาสที่เจี่ยงเส้าหยุนเดินขึ้นมาจะตบหน้า นางก็แทงเข็มเข้าไปบริเวณเอวข้างๆของนางอย่างเบาๆ

"อ๊ะ......"

เจี่ยงเส้าหยุนรู้สึกว่าร่างกายชาไปหมด วินาทีต่อไปก็เห็นฉู่เนี่ยนซีกรีดร้องขึ้นมาตามแรงของตัวเอง และเซล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

เข็มเมื่อกี้นี้เพียงแค่ชะลอแรงของฝั่งตรงข้าม ฝ่ามือที่ตบลงนั้นไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่

แต่ในมุมมองของคนอื่น ฉากนี้ก็คือพระชายาเหลียนตบพระชายาหลี แถมยังอยู่ในงานเลี้ยงพระราชวังที่ยิ่งใหญ่แบบนี้"

"พระชายาเหลียน เจ้าทำอะไรเนี่ย!พูดไม่ถูกกันก็ตบคนเลยหรือ?"

ฉู่เนี่ยนซีปิดหน้าเอาไว้ เลียนแบบลักษณะของซ่างกวนเย็นในสมอง ทำขอบตาของตัวเองแดงขึ้นหน่อย

แต่ดีที่ใบหน้าของนางมีรอยแผลอยู่ ถึงแม้โดนตบหน้าเต็มๆ ก็ไม่เหมือนใบหน้าที่ปกติจะเห็นรอยนิ้วมือ

คนที่ดูสนุกอยู่ล้วนมองมาทางนี้ เย่เฟยหลีรีบวางแก้วน้ำชาลงบนโต๊ะ และหันไปจับฉู่เนี่ยนซี"ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?"

เสียงที่ทุ้มต่ำส่งมาจากข้างหู เดิมทีฉู่เนี่ยนซียังแกล้งทำเป็นเจ็บมาก แต่พอเขาถามแบบนี้ กลับทำให้นางอึ้งเล็กน้อย

"ข้า......ไม่มีอะไรมาก"นางไม่ได้มองดวงตาของเขา ยืมแรงจากแขนของเขานั่งตรงขึ้นมา

"ยังไง?เป็นพระชายาด้วยกัน พี่สะใภ้สองรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นหรือ?"

เย่เฟยหลีเหล่ตา แรงกดดันที่แข็งแกร่งมุ่งไปที่เจี่ยงเส้าหยุนโดยตรง

ความหมายโดยนัยของคำพูดนี้ ถ้าถูกคนที่เจตนาเอาเรื่อง ก็คือครอบครัวอ๋องเหลียนไม่ไว้ใครในสายตา เหนือกว่าเย่เฟยหลีที่เป็นองค์ชายด้วยกัน นี่ก็คืออยากจะเป็นพระราชทายาท หรือไม่ก็เป็นฮ่องเต้แล้ว