พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 28

หลังจากมอบหมายภารกิจเสร็จ ฉู่เนี่ยนซีก็ปิดหน้าต่าง เหลือแต่หยูเป่ยอึ้งอยู่กับที่คนเดียว นานมากถึงฟื้นสติกลับมาได้ รีบไปหาหยูตงรายงานข่าว

หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป ฉู่เนี่ยนซีใส่ชุดผู้ชาย ใส่หมวกไม้ไผ่สาน ผ้าขาวปิดคลุมไปถึงบริเวณลำคอ บริเวณเอวยังมีดาบยาวเล่มหนึ่ง ตอนที่ไม่พูดเหมือนกับนักดาบที่ลึกลับในตำนานมาก

"เจ้านาย เราถึงแล้ว"

หยูเป่ยพาฉู่เนี่ยนซีจอดอยู่ข้างหน้าของหอร้องรำแห่งหนึ่ง นางเงยหน้าเห็นฉากที่เต้นระบำในข้างใน ยังไม่ทันได้เข้าไปก็ได้ดมกลิ่นเครื่องสำอางค์ที่เข้มข้นมาก พูดหยอกล้อว่า"หยูเป่ย ปกติที่เจ้าพูดว่าไปบ่อนการพนันนั้น ที่แท้แล้วคือซ่องโสเภณีนี่เอง"

หยูเป่ยมึนงงมาก รีบอธิบายว่า"ไม่ใช่เช่นนี้ ทางเข้าของบ่อนพนันใต้ดินพวกนี้มักจะเลือกซ่องโสเภณีแบบนี้ จะได้ไม่เด่นเท่าไหร่ มาตามข้าเถอะ"

ฉู่เนี่ยนซีเม้มปาก ช่วงนี้อารมณ์ของนางค่อนข้างจะสงบสบาย บางทีก็อดไม่ได้ที่จะหยอกล้อองครักษ์หลายคนนี้ด้วย

โดยทั่วไปแล้วนอกจากหยูซีที่เย็นชาเทียบเท่ากับเย่เฟยหลีได้แล้ว สามคนที่เหลือล้วนรับมุกของนางได้

โดยเฉพาะหยูหนาน ไอ้เจ้าฉลาดนั้น ตอนนี้กล้าพูดต่อหน้าต่อตาคนอื่นว่าพระชายาช่วงนี้กินจนอ้วนเลยหรือ และคำพูดที่ยั่วให้คนโมโหประมาณนี้

อยู่ๆก็มีลมพัดผ้าปิดหน้าของฉู่เนี่ยนซีขึ้น นางอึ้งสักพักหนึ่ง จากนั้นรีบใช้มือปิดไว้

สิ่งที่สองคนไม่เห็นคือ ในบรรดาคนที่กอดสาวใช้อยู่บนชั้นสองนั้น มีผู้ชายคนหนึ่งได้เห็นวินาทีที่ผ้าปิดหน้าของนางถูกพัดขึ้นมา ทันใดนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าทันที แล้วยิ้มมุมปาก ผลักสาวสวยออกไปและเดินไปอีกทิศทางหนึ่ง

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในหอร้องรำ เดินอ้อมไปสักครู่หนึ่งถึงเดินลงไปจากทางลับ

กลิ่นที่ชื้นของใต้ดินส่งมา ฉู่เนี่ยนซีอดไม่ได้ที่จะหายใจเข้า รู้สึกว่าที่นี่นอกจากกลิ่นความชื้น กลิ่นเงินทองแดง และกลิ่นเหล้าแล้ว เหมือนยังมีกลิ่นอื่นซ่อนอยู่?

"หยูเป่ย ที่นี่นอกจากขายเหล้าและของล้ำค่าแล้ว ยังทำธุรกิจยาด้วยใช่ไหม?"

มือที่ผลักประตูของหยูเป่ยค้างเอาไว้ แล้วส่ายหน้าด้วยความมึนงง พูดว่า"สิ่งนี้ข้าไม่รู้ ที่นี่เคยแต่ประมูลขายตัวหนังสือ ภาพวาดและของล้ำค่าเท่านั้น ข้าไม่เคยได้ยินว่ามียาด้วย"

ฉู่เนี่ยนซีก็พยักหน้าอย่างเงียบขรึม เดินเข้าไปในบ่อนพนันพร้อมกับเขา

ในใจยังนึกถึงกลิ่นที่เพิ่งเดินลงในเมื่อกี้นี้ ถึงแม้บางมาก แต่นางดมไม่ผิดแน่นอน นั่นเป็นกลิ่นที่มาจากยาหลายอย่างผสมกัน

ยาเหล่านี้ไม่ผ่านร้านขายยาที่เป็นทางการ แต่กลับขายที่นี่ น่าจะเป็นยาที่หายาก และน่าจะขายให้ผู้ป่วยที่มีโรครักษายากแน่ๆ

ถ้าเป็นเช่นนี้จริงๆ เพื่อที่จะขยายพื้นที่ในช่องว่าง นางสามารถลองตรวจสอบที่ไปของยาเหล่านี้ จากนั้นช่วยคนได้อย่างเฉพาะเจาะจง

แบบนี้ก็ถือว่าง่ายขึ้นเลยสิ?

หยูเป่ยพานางหยุดลงในทางเข้าแห่งหนึ่ง รับหน้ากากที่คนใช้นอกประตูยื่นมาให้"ก่อนเข้าประตูต้องใส่หน้ากากที่นี่ เพื่อรับประกันว่าถึงจะเป็นศัตรูกับใครในนั้น พอออกมาแล้วก็ไม่มีใครจำได้"

ระหว่างที่พูดหยูเป่ยก็ลดระดับเสียง"การพนันที่นี่เริ่มต้นหนึ่งพันตำลึงต่อครั้ง เจ้านายระวังด้วย ที่นี่มักจะมีคนไม่ระวังจนเสียชีวิตเข้าไปด้วย"

ฉู่เนี่ยนซีพยักหน้า รับหน้ากากมาใส่ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม"มีเจ้าอยู่ข้างๆของข้า ข้ายังกลัวใครอีกล่ะ?ถึงแม้หนึ่งหมื่นตำลึงต่อครั้ง ข้าก็......"

อยู่ๆนางก็หยุดลง

หยูเป่ยตะลึง มองไปตามสายตาของนาง เห็นแต่ผู้ชายใส่เสื้อคลุมสีขาวที่ผอมมากคนหนึ่ง ถือพัดอยู่ในมือ และยืนอยู่ที่ไม่ไกลด้วยรอยยิ้มที่ประหลาด

ภายใต้หน้ากากมองไม่เห็นสีหน้าของเขา เพียงแต่รับรู้ได้ว่าเขาเหมือนกำลังดูการพนันโต๊ะข้างๆอยู่ เงินพนันที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นสูงราวกับภูเขาแล้ว

"เจ้านาย คนนั้นเป็นไรหรือ?มีที่ไหนไม่ถูกหรือ?"หยูเป่ยลดระดับเสียงแล้วถาม

หลังจากผ่านไปสักครู่หนึ่ง ฉู่เนี่ยนซีส่ายหน้า"ไม่มีอะไร น่าจะเป็นเพราะว่าช่วงนี้ข้าค่อนข้างจะเหนื่อย เลยคิดมากไปหน่อย"

ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด ก่อนจะนั่งขึ้นไป ฉู่เนี่ยนซีสังเกตรอบข้างโดยเฉพาะ แต่พบว่าร่างสีขาวนั้นหายไปแล้ว

"แทงใหญ่"

รอบโต๊ะพนันมีคนหลากหลายมาก มีคนใส่ชุดมีราคา ป้ายหยกบนเองก็ล้ำค่าเลย มีคนใส่ชุดเละเทะ เหมือนเป็นคนที่เพิ่งออกมาจากฝูงขอทาน

แต่ทุกคนล้วนไม่สนใจการแต่งกายของคนอื่นๆ เพราะล้วนรู้อยู่แก่ใจว่า นี้ล้วนเป็นแค่การปลอมตัว

ฉู่เนี่ยนซีก็ไม่ยกเว้น

นางยิ้มต่อโต๊ะพนันทีหนึ่ง จากนั้นค่อยๆเปิดลูกเต๋าออก......หกแต้มสี่อัน

ทุกคนตกใจมาก

"คุณชายท่านนี้เหมือนเป็นคนใหม่"คนที่แทงใหญ่คนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเข้าใกล้มาถาม

ฉู่เนี่ยนซีเพียงยิ้มใส่เขาทีหนึ่ง ไม่ได้สนใจเลย

ในบ่อนพนันมีคนมากมายที่อยากจะหาเทพแห่งการพนันเป็นเบื้องหลัง แต่ตอนนี้นางไม่มีอารมณ์หาลูกน้อย

"รอบต่อไป!รอบต่อไป!หนึ่งพันตำลึงต่อครั้ง ทุกท่านแทงเสร็จเอามือออกด้วยขอรับ!"

หยูเป่ยแบกดาบยืนอยู่หลังนาง เห็นนางเปิดหกแต้มสี่อันซ้ำแล้วซ้ำเล่า และเปิดหนึ่งแต้มสี่รอบมานับไม่ถ้วน เขาก็อึ้งไปเลย ทุกครั้งล้วนสามารถปัดเงินมาหน้าตัวเองได้อย่างแม่นยำ

ดังนั้น กฎนี้ของหอหุยหุ้นก็ถือว่าเป็นการห้ามคนที่ไม่มีเงินเล่นหรือคนที่โกงเข้ามา

ได้ยินเช่นนี้ มืออันธพาลของบ่อนก็เตะไปที่หน้าอกของชายเสื้อขาวคนนั้น ผู้ชายร้องเจ็บออกมาเสียงหนึ่ง เหมือนมีเลือดค้างไว้ในลำคอ

พอมีการเตะขาแรกแล้ว ลูกน้องของเจ้าที่ก็ล้วนใช้หมัดต่อยบ้างใช้ขาเตะไป ผู้ชายเสื้อขาวคนนั้นมองขึ้นไปแล้วไม่มีความต้านทานใดๆ และไม่มีฝีมือการต่อสู้ด้วย

สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวก็คือหดตัว และปกป้องหัวเอาไว้ในท่ามกลางการต่อยตีอย่างรุนแรง

ฉู่เนี่ยนซีย้ายสายตาออกไป หันหน้าเดินจากไป หยูเป่ยรีบเดินขึ้นไปตามนาง แต่เดินไม่ถึงกี่ก้าว ฉู่เนี่ยนซีก็หยุดฝีเท้าลงอย่างรวดเร็ว

ผู้ชายเสื้อขาวที่ไม่เอ่ยเสียงใดๆนั้น คล้ายกับนางตอนที่เพิ่งเข้าไปในห้อวแล็บของกองทัพ แล้วถูกนักวิจัยและหมอทหารทั้งหมดรังแก

หยูเป่ยเหมือนมองออกความคิดของนาง กระซิบว่า"เจ้านาย ที่นี่ไม่ใช่จวนเฉิงเซี่ยง และไม่ใช่จวนอ๋องหลีด้วย เราไม่มีสิทธิ์มาพูดอะไรเลย"

"เป็นเช่นนี้จริงๆ"ฉู่เนี่ยนซีพยักหน้า"แต่ครั้งแรกที่ข้าเล่นพนัน เกือบจะถูกคนตัดมือซ้ายทิ้ง เคยมีคนหนึ่งช่วยชีวิตข้าไว้"

พูดจบ หยูเป่ยยังไม่ทันได้ห้าม ฉู่เนี่ยนซีก็ยืนอยู่ข้างๆของชายเสื้อขาวคนนั้นแล้ว จับไม้กระบองของมืออันธพาลที่ชู้ขึ้นแล้ว

คนที่ดูสนุกเพิ่มมากขึ้นทันที ลูกค้าหลายคนในชั้นสองล้วนทิ้งลูกเต๋าในมือ และต่างพิงราวบันไดแล้วมองมาทางนี้

เจ้าที่ที่อ้วนนั้นเดิมได้ยัดร่างกายของตัวเองเข้าไปในเก้าอี้สำเร็จ กำลังเตรียมจะรับชมสภาพที่ถูกตีจนขาหักของชายเสื้อขาว แต่กลับมีคุณชายน้อยที่ร่างกายผอมเพรียวมายุ่งเรื่องคนอื่น อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเสียงเย็นชาออกมาเสียงหนึ่ง"เจ้ามาจากไหน กล้ามายุ่งเรื่องของข้า?"

ฉู่เนี่ยนซีไม่มองเจ้าที่แม้แต่ตาเดียว ก้มหน้าถามชายเสื้อขาวบนพื้นว่า"บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?"

ผู้ชายคนนั้นเหมือนตกใจมาก โผล่หัวออกมาจากแขนทั้งสองข้างอย่างระมัดระวัง แต่กลับไม่กล้าพูด

"เจ้าโกงหรือเปล่า?"

ผู้ชายอึ้งไปสักพักหนึ่ง แล้วส่ายหน้า

ฉู่เนี่ยนซีหายใจเข้าลึกๆ เดาความเป็นมาของเรื่องได้คร่าวๆแล้ว จับข้อพับของผู้ชายและประคองเขาขึ้นมา เห็นเขาแค่สะดุ้งสองที น่าจะไม่โดนจุดสำคัญ ก็เลยวางใจลง

กลิ่นยามุ่งเข้าไปในประสาทสัมผัสของฉู่เนี่ยนซีตามท่าทางของผู้ชาย

นางดีใจมาก เพิ่งจะสอบถามผู้ชาย

เห็นแต่เจ้าที่โกรธจนกระโดดขึ้นมาจากบนเก้าอี้ ร่างกายที่อ้วนนั้นสั่นไปกับเก้าอี้ ด่าว่า"ช่างบังอาจจริงๆ!ต่อยไปพร้อมกันสิ!"