พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 30

แรงนั้นแข็งแกร่งมาก บีบจนกระดูกของเขาจะหักไปเลย

ในระหว่างที่เจ็บปวดอยู่นั้นเขามองไปทางคนที่มา กลับเห็นว่าชายเสื้อดำที่เมื่อกี้ใช้แค่ฝักดาบก็เอาชนะคนเหล่านั้นจนได้ กลับไม่รู้ว่ายืนมาข้างตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่!

หยูเป่ยเพิ่มแรงอย่างไร้สีหน้า ปล่อยให้เจ้าที่ร้องเจ็บอยู่นั่นแหละ หยิบไพ่หลายใบออกมาจากมือและแขนเสื้อของเขา และโยนไปบนโต๊ะ!

คนที่โกงคือเขา!

ทุกคนล้วนหายใจเข้าลึกๆ ต่างมองไปทางชายเสื้อขาวที่โดนต่อยอย่างไร้เหตุผลในเมื่อกี้นี้

ผู้ชายแค่ก้มหน้าไว้ มองขึ้นไปแล้วเป็นลักษณะที่น้อยใจมาก

ฉู่เนี่ยนซีจับโต๊ะยืนขึ้นมา ค่อยๆถามว่า"กฎของหอหุยหุ้นพูดไว้ว่า คนที่โกงควรจะจัดการยังไง?"

ท่ามกลางฝูงชนมีคนกลั้นมาตั้งนาน แล้วตะโกนพูดว่า"ตามที่ตกลงไว้ ตัดมือข้างหนึ่งของไอ้นี่!"

"ใช่!ผิดคำพูดไม่ได้!ไอ้นี่ก็พูดเอาเอง!"

"ดีที่มีน้องคนนี้ลงมือช่วย ให้พวกข้าได้เห็นหน้าตาที่แท้จริงของไอ้แก่นี้!"

......

ฝูงชนซุบซิบกันนานมาก แล้วฉู่เนี่ยนซีถึงฟังคร่าวๆได้

ที่แท้แล้วเจ้าที่คนนี้เป็นนักเลงที่มีชื่อเสียงในเมือง ปกติชอบรังแกผู้คน ทุกคนต่างสะสมความโกรธถึงวันนี้ กว่าจะมีคนจับผิดเขาได้ให้ทุกคนสามารถระบายอย่างเต็มที่

"เรื่องวันนี้เกิดขึ้นเพราะเจ้า ก็ควรจะให้เจ้าเป็นคนตัดสิน จะตัดมือข้างหนึ่งของเขาหรือเปล่า เจ้าตัดสินละกัน"

ฉู่เนี่ยนซีมองชายเสื้อขาวอย่างนิ่งๆ พูดจบ นางมองไปทางหยูเป่ย หยูเป่ยรีบชักดาบโพ่เฟิงออกมา และไว้บนมือของผู้ชาย

เขามองขึ้นไปเป็นชายหนึ่งที่อ่อนแอ ดาบโพ่เฟิงที่เหมือนไม่มีน้ำหนักในมือของหยูเป่ยนั้น พอถึงมือของเขาก็ราวกับว่าหนักพันโล ผู้ชายกัดฟันและรับดาบมา เกือบจะจับไม่อยู่ ทำให้คนรอบข้างล้วนขำออกมา

ฉู่เนี่ยนซีก็ไม่รีบ รอปฏิกิริยาของเขาอย่างเงียบๆ

เจ้าที่เกือบจะกลัวจนเหี่ยวออกมา รีบคุกเข่าอยู่ที่เดิม

"เทพการเดิมพันโปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ!ข้าน้อยก็เป็นเพราะว่าช่วงนี้เก็บค่าเช่าไม่ได้ ไม่มีเงินใช้ ถึงกับหน้ามืดตามัว ถึง......"

"ไอ้แก่ เจ้าเลือกที่นี่ไม่ดีวะ แต่กลับเลือกที่หอหุยหุ้น เจ้าว่าถ้าเรื่องวันนี้ถูกเจ้าของบ่อนทราบ เขาจะจัดการเจ้ายังไง?"

มีคนในฝูงชนกล่าวถึง"เจ้าของบ่อน" ฉู่เนี่ยนซีเหมือนถูกกระตุ้น รีบตั้งใจฟัง แต่ไม่มีใครพูดต่ออีก และไม่มีใครนินทาต่อไป

เจ้าที่นอนคว่ำอยู่บนพื้น ตัวสั่นอยู่ พร้อมกับลูกน้องหลายคนที่เมื่อกี้นี้ตวาดพร้อมกับเขาอยู่ ล้วนร้องไห้ขอร้องอยู่นั่นแหละ เสียงดังจนทำให้หนังศีรษะชา

ขายเสื้อขาวเหมือนลำบากใจมาก สับสนมาตั้งนาน ในที่สุดถึงพูดอย่างติดๆขาดๆ"วีรบุรุษขอรับ ข้า......เป็นเพียงแค่หมอในยุทธภพ เห็นการต่อสู้และฆ่ากันแบบนี้มิได้ ไม่งั้น......ไม่งั้นก็ให้พวกเขาไปเถอะ ทีหลังก็ห้ามเข้ามาในบ่อนพนันต่อก็แล้วกัน"

ฉู่เนี่ยนซีตะลึง มองไปทางผู้ชายด้วยความแปลกใจ

คิดไม่ถึงว่าบนโลกนี้ยังมีคนที่เมตตาเช่นนี้ แถมยังเป็นหมอคนหนึ่ง ไม่น่าทำไมถึงมีกลิ่นยาสมุนไพรที่เข้มข้นบนร่างกาย

ช่างเถอะช่างเถอะ ในเมื่อคนในเหตุการณ์ยังพูดแบบนี้เลย ก็ช่างเถอะ ฉู่เนี่ยนซีส่งสายตาสะกิดหยูเป่ย หยูเป่ยรีบเก็บดาบโพ่เฟิงกลับมา แล้วเตะใส่ก้นของเจ้าที่"รีบไสหัวออกไป!"