พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 49

เมื่อไม่คิดอะไรมากแล้ว เขาลอยตัวขึ้น กระบี่แหลมคมโบกสะบัด เพื่อจะสกัดกั้นการโจมตีอย่างหนักให้ฉู่เนี่ยนซี

เชวียเล่อกับหยูซีอยู่ซ้ายขวา ปกป้องนางที่อยู่ตรงกลาง นางเลยว่างสงบลงทันที

มองเห็นคนสลับสับเปลี่ยนมาโจมตี นางอดขมวดคิ้วเป็นปมไม่ได้

เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ใช่ทางออกที่ดีแน่

“กินสิ่งนี้ลงไปซะ”กล่าวแล้ว ในมือของฉู่เนี่ยนซีมียาอยู่สองเม็ด แบ่งโยนให้สองคน

ทั้งสองคนเชื่อใจฉู่เนี่ยนซี จึงกลืนมันลงไปโดยไม่ลังเลใจ

ฉู่เนี่ยนซีหรี่ตามอง ทันใดนั้นในมือก็มีสิ่งของอีกหนึ่งถุง ตามด้วยสูดหายใจเข้าลึกๆ“หยูซี ข้าจะลอย”

หยูซีไม่เข้าใจ แต่ก็ยังทำตามที่บอก เขาดึงแขนของนาง เขย่งฝีเท้าขึ้น แล้วลอยตัวกลางอากาศทันที

ฉู่เนี่ยนซีถือโอกาสนี้เปิดถุงออก พยายามกลั้นหายใจ มืออีกข้างหนึ่งชูมือโบกสะบัดไปมา สิ่งของที่อยู่ในถุงเลยกระจายออกมาตามแรงโบกของนาง

ทุกคนมองทั้งสองคนด้วยความตื่นตะลึง จากนั้นรู้สึกว่าร่างกายอ่อนยวบปวกเปียก แม้แต่จะพูดหนึ่งคำยังไม่มีโอกาสเลย ล้มพับไปกับพื้น

เวลานี้ ฉู่เนี่ยนซีกับหยูซีก็ทยอยร่อนลงมา

หยูซีกับเชวียหลี่กินยาขจัดยาชามาก่อน เพราะฉะนั้นเลยไม่เป็นไร แต่ตอนนั้นกลั่นยาอายุวัฒนะมีเพียงสองอัน เพราะฉะนั้นฉู่เนี่ยนซีเลยไม่ได้กิน ถึงแม้จะพยายามกลั้นหายใจก่อน แต่ฤทธิ์ยารุนแรง จะมากน้อยแค่ไหนก็ยังสามารถรับผลกระทบได้

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!”

เวลานี้ฉู่เนี่ยนซีอ่อนแรงทั้งตัว ทำได้เพียงอาศัยแขนของหยูซีพยุงตัว นางถึงยืนได้มั่นคง นางได้ยินเสียง และนางพยายามลืมตาแต่ก็ไร้หนทางที่จะมองคนที่มาอย่างชัดเจน

หลังจากได้กลิ่นหอมสมุนไพรที่คุ้นเคย สุดท้ายนางไม่สามารถต้านทานได้ สลบเหมือดไป

เนื่องจากร่างกายของฉู่เนี่ยนซีมีความพิเศษ บวกกับหายใจเข้าน้อย เพราะฉะนั้นหลังจากหนึ่งชั่วยามถึงฟื้นขึ้น

“นายท่าน ท่านฟื้นแล้ว?”

หยูซีเห็นนางฟื้นขึ้นมา เลยรีบยกน้ำเดินมา

ฉู่เนี่ยนซีรับจอกน้ำชามา มองพินิจพิจารณาห้องสักพักหนึ่ง จึงกล่าวว่า“ที่นี่ที่ไหนหรือ?”

“ในหุบเขา….”

“ผู้มีพระคุณ….ท่านฟื้นแล้ว!”หยูซียังพูดไม่ทันจบ เสียงสดใสของผู้ชายก็ดังมาจากประตู

ฉู่เนี่ยนซีเห็นผู้ชายชุดขาว สาวเท้ามาหานาง ผิวพรรณของเขาขาวนวล เค้าหน้าเรียวโค้งเว้าชัดเจน ดวงตาสดใส ในดวงตาขาวดำคู่นี้มีความ บริสุทธิ์ไร้เดียงสา ราวกับว่าไม่เคยมีฝุ่นไรมาสัมผัสเลย

เวลาผู้ชายที่ทีแววตาไร้เดียงสาที่พบไม่บ่อย เลยมีความรู้สึกดีขึ้นมาอย่างประหลาด

“ผู้มีพระคุณ ท่านหิวหรือยัง นี่เป็นโจ๊กชิงกั๋วที่ข้าต้ม ท่านลิ้มรสเร็วเข้า“คนที่มายิ้มอย่างสดใส เหมือนกับเดินครึ่งก้าวก็มาถึงนางแล้ว เวลาที่ยิ้มดวงตาสดใสงดงามเหลือเกิน

ชิงกั๋วหรือ？นั่นเป็นสมุนไพรล้ำค่าเลยนะ ราคามันแพงและคุณค่าอาหารสูงกว่าโสมเหรินเซินเสียอีก

ของแบบนี้เอามาทำเป็นโจ๊ก ช่างแปลกประหลาดเหลือเกิน

แต่…..คำว่าท่านอาจารย์ผู้มีพระคุณนี้…ทำให้ฉู่เนี่ยนซีเกิดความสงสัย กำลังจะถามขึ้น กลิ่นหอมของสมุนไพรก็ลอยมา

กลิ่นนี้?

“เจ้าคือ….คนนั้นในหอหุยหุ้น……”

“เชวียหนานคง”

“อ้อๆ ใช่ๆ ชื่อนี้แหละ”ฉู่เนี่ยนซีคิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอเขาที่นี่ ด้วยเหตุนี้เลยถามว่า”เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เจ้าไม่ใช่ว่าเป็นหมอไปทั่วแห่งหนหรือ?”อารมณ์แปลกประหลาดแฉลบผ่านสายตาเชวียหนานคง ตามด้วยหัวเราะเหอะๆกล่าวว่า“ข้าโตที่นี่ วันปกติไม่ได้ออกไปหาคนไข้ โดยปกติก็จะกลับมา”