พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 49

เมื่อไม่คิดอะไรมากแล้ว เขาลอยตัวขึ้น กระบี่แหลมคมโบกสะบัด เพื่อจะสกัดกั้นการโจมตีอย่างหนักให้ฉู่เนี่ยนซี

เชวียเล่อกับหยูซีอยู่ซ้ายขวา ปกป้องนางที่อยู่ตรงกลาง นางเลยว่างสงบลงทันที

มองเห็นคนสลับสับเปลี่ยนมาโจมตี นางอดขมวดคิ้วเป็นปมไม่ได้

เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ใช่ทางออกที่ดีแน่

“กินสิ่งนี้ลงไปซะ”กล่าวแล้ว ในมือของฉู่เนี่ยนซีมียาอยู่สองเม็ด แบ่งโยนให้สองคน

ทั้งสองคนเชื่อใจฉู่เนี่ยนซี จึงกลืนมันลงไปโดยไม่ลังเลใจ

ฉู่เนี่ยนซีหรี่ตามอง ทันใดนั้นในมือก็มีสิ่งของอีกหนึ่งถุง ตามด้วยสูดหายใจเข้าลึกๆ“หยูซี ข้าจะลอย”

หยูซีไม่เข้าใจ แต่ก็ยังทำตามที่บอก เขาดึงแขนของนาง เขย่งฝีเท้าขึ้น แล้วลอยตัวกลางอากาศทันที

ฉู่เนี่ยนซีถือโอกาสนี้เปิดถุงออก พยายามกลั้นหายใจ มืออีกข้างหนึ่งชูมือโบกสะบัดไปมา สิ่งของที่อยู่ในถุงเลยกระจายออกมาตามแรงโบกของนาง

ทุกคนมองทั้งสองคนด้วยความตื่นตะลึง จากนั้นรู้สึกว่าร่างกายอ่อนยวบปวกเปียก แม้แต่จะพูดหนึ่งคำยังไม่มีโอกาสเลย ล้มพับไปกับพื้น

เวลานี้ ฉู่เนี่ยนซีกับหยูซีก็ทยอยร่อนลงมา

หยูซีกับเชวียหลี่กินยาขจัดยาชามาก่อน เพราะฉะนั้นเลยไม่เป็นไร แต่ตอนนั้นกลั่นยาอายุวัฒนะมีเพียงสองอัน เพราะฉะนั้นฉู่เนี่ยนซีเลยไม่ได้กิน ถึงแม้จะพยายามกลั้นหายใจก่อน แต่ฤทธิ์ยารุนแรง จะมากน้อยแค่ไหนก็ยังสามารถรับผลกระทบได้

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!”

เวลานี้ฉู่เนี่ยนซีอ่อนแรงทั้งตัว ทำได้เพียงอาศัยแขนของหยูซีพยุงตัว นางถึงยืนได้มั่นคง นางได้ยินเสียง และนางพยายามลืมตาแต่ก็ไร้หนทางที่จะมองคนที่มาอย่างชัดเจน

หลังจากได้กลิ่นหอมสมุนไพรที่คุ้นเคย สุดท้ายนางไม่สามารถต้านทานได้ สลบเหมือดไป

เนื่องจากร่างกายของฉู่เนี่ยนซีมีความพิเศษ บวกกับหายใจเข้าน้อย เพราะฉะนั้นหลังจากหนึ่งชั่วยามถึงฟื้นขึ้น

“นายท่าน ท่านฟื้นแล้ว?”

หยูซีเห็นนางฟื้นขึ้นมา เลยรีบยกน้ำเดินมา

ฉู่เนี่ยนซีรับจอกน้ำชามา มองพินิจพิจารณาห้องสักพักหนึ่ง จึงกล่าวว่า“ที่นี่ที่ไหนหรือ?”

“ในหุบเขา….”

“ผู้มีพระคุณ….ท่านฟื้นแล้ว!”หยูซียังพูดไม่ทันจบ เสียงสดใสของผู้ชายก็ดังมาจากประตู

ฉู่เนี่ยนซีเห็นผู้ชายชุดขาว สาวเท้ามาหานาง ผิวพรรณของเขาขาวนวล เค้าหน้าเรียวโค้งเว้าชัดเจน ดวงตาสดใส ในดวงตาขาวดำคู่นี้มีความ บริสุทธิ์ไร้เดียงสา ราวกับว่าไม่เคยมีฝุ่นไรมาสัมผัสเลย

เวลาผู้ชายที่ทีแววตาไร้เดียงสาที่พบไม่บ่อย เลยมีความรู้สึกดีขึ้นมาอย่างประหลาด

“ผู้มีพระคุณ ท่านหิวหรือยัง นี่เป็นโจ๊กชิงกั๋วที่ข้าต้ม ท่านลิ้มรสเร็วเข้า“คนที่มายิ้มอย่างสดใส เหมือนกับเดินครึ่งก้าวก็มาถึงนางแล้ว เวลาที่ยิ้มดวงตาสดใสงดงามเหลือเกิน

ชิงกั๋วหรือ？นั่นเป็นสมุนไพรล้ำค่าเลยนะ ราคามันแพงและคุณค่าอาหารสูงกว่าโสมเหรินเซินเสียอีก

ของแบบนี้เอามาทำเป็นโจ๊ก ช่างแปลกประหลาดเหลือเกิน

แต่…..คำว่าท่านอาจารย์ผู้มีพระคุณนี้…ทำให้ฉู่เนี่ยนซีเกิดความสงสัย กำลังจะถามขึ้น กลิ่นหอมของสมุนไพรก็ลอยมา

กลิ่นนี้?

“เจ้าคือ….คนนั้นในหอหุยหุ้น……”

“เชวียหนานคง”

“อ้อๆ ใช่ๆ ชื่อนี้แหละ”ฉู่เนี่ยนซีคิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอเขาที่นี่ ด้วยเหตุนี้เลยถามว่า”เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เจ้าไม่ใช่ว่าเป็นหมอไปทั่วแห่งหนหรือ?”อารมณ์แปลกประหลาดแฉลบผ่านสายตาเชวียหนานคง ตามด้วยหัวเราะเหอะๆกล่าวว่า“ข้าโตที่นี่ วันปกติไม่ได้ออกไปหาคนไข้ โดยปกติก็จะกลับมา”

“โตที่นี่ เช่นนั้นไม่ใช่ว่าเจ้ามีตำแหน่งสูงหรือ?”

“ไม่ใช่ หุบเขายาเหมือนเป็นเมืองเล็กๆเมืองหนึ่ง ที่นี่มีหลายคนที่อยู่ที่แห่งนี้มาตั้งแต่เด็ก ประกอบไปด้วยเหล่าเด็กกำพร้า คนของที่นี่ก็จะเลี้ยงจนโต เพราะฉะนั้นคนที่โตมาที่หุบเขายาแบบข้ามีมากมาย

ฉู่เนี่ยนซีได้ยินเขาอธิบาย ก็เข้าใจแจ่มแจ้ง แต่ทันใดนั้นก็คิดอะไรขึ้นมาได้ สายตาเลยเหลือบมองเขาอีกครั้ง

“เจ้าดูออกได้อย่างไรว่าเป็นข้า”

“กลิ่น! ”เชวียหนานคงพูดแล้วยิ้มขึ้น

ฉู่เนี่ยนซีแสยะยิ้ม นางอาศัยกลิ่นเพื่อแยกแยะเขา และเขาก็ใช้ความรู้สึกนั้นเหมือนกัน

จะพูดอย่างไร พวกเขาก็มีสัญชาตญาณความเป็นสัตว์ชนิดหนึ่งเหมือนกัน…..

แน่นอนว่าเชวียหนานคงไม่รู้ถึงความคิดของนาง เลยกล่าวพูดอย่างต่อเนื่องว่า“บนตัวของผู้มีพระคุณมีกลิ่นหอมของยาสมุนไพรแบบเฉพาะ ปกติคนที่มีกลิ่นหอมสมุนไพรอยู่บนตัว ข้าเคยเห็นเพียงคนที่คลุกคลีอยู่กับสมุนไพรการปลูกยาสมุนไพรตลอดทั้งปีถึงจะมีกลิ่นหอมจางๆ แต่บนร่างกายของผู้มีพระคุณก็มี อีกทั้งเป็นกลิ่นเฉพาะตัวโดดเด่นกว่าคนอื่น ยิ่งแยกแยะได้ง่าย”

“อืม ใช่แล้ว สามารถช่วยข้าแนะนำท่านเจ้าหุบเขาของพวกเจ้าได้หรือไม่”

พอพูดถึงเจ้าหุบเขา เชวียหนานคงใจสั่นระริกไม่หยุด สีหน้าท่าทางก็เคร่งขรึมขึ้น“ผู้มีพระคุณมีธุระอะไรกับท่านเจ้าหุบเขาหรือขอรับ?”

“เจ้าไม่ต้องเรียกข้าว่าผู้มีพระคุณหรอก ข้าแซ่ซี เจ้าเรียกข้าว่าซานเชิงเถอะ!”ซานเชิงเป็นชื่อที่นางคิดขึ้นมาแบบกะทันหัน ซานเชิง หนึ่งชีวิตในชาติที่แล้ว หนึ่งชีวิตคือความทรงจำในสมองของเจ้าของร่างเดิม ส่วนอีกหนึ่งชีวิตคือนางนะตอนนี้

ฉู่เนี่ยนซีพูดอีกว่า”ข้าต้องการสร้างสำนักการแพทย์ ต้องการยาสมุนไพร เพราะฉะนั้นเลยมาที่นี่”

“ยาสมุนไพรหรือ? ที่หุบเขายามียาสมุนไพรเยอะมาก ไม่จำเป็นต้องไปหาเจ้าหุบเขาหรอก ท่านต้องการสิ่งไหนเขียนมาได้เลยเดี๋ยวข้าให้พวกพ้องไปช่วยเก็บให้”เชวียหนานคงพูด ท่าทางรีบร้อน หมุนตัวไปหยิบพู่กันและกระดาษมา

หลังจากนั้นนั่งลงหน้าโต๊ะ ทำท่าเขียนเรียบร้อยแล้ว แววตาสดใสไร้เดียงสามองมาที่นาง สีหน้าเต็มไปด้วยการรอคอย

ฉู่เนี่ยนซีมึนงงกับการกระทำของเขา เหตุใดถึงทำเหมือนจะปิดกิจการ เหมือนกับรีบส่งยาสมุนไพรของหุบเขายาออกไปอย่างไรอย่างนั้น

“จะต้องทำสิ่งใดบ้าง ข้าจะช่วยท่านจด รับรองว่าสดแม้กระทั่งรากในดิน ถ้าต้องการแบบผึ่งแดดฤทธิ์ของยาไม่มีทางเสียหายแน่นอนขอรับ”

เชวียหนานคงสีหน้าร้อนใจ ไม่ง่ายที่จะได้ช่วยเหลือผู้มีพระคุณ แน่นว่าจะต้องกระตือรือร้นสักหน่อย แล้วการทดสอบที่ผ่านมาเมื่อครู่นี้ เขาได้ยินหมดแล้ว นี่คือแบบอย่างของเขาจริงๆ

ฉู่เนี่ยนซีเห็นท่าทางของเขา สีหน้าราบเรียบอดไม่ได้ที่จะยิ้มแย้มออกมา หยูซีที่อยู่ด้านข้างเหลือบมองนางโดยไม่รู้ตัว ก็ทอดถอนหายใจออกมาจากใจจริง และเขาคิดว่าก็มีแค่เชวียหนานคงนี่แหละที่ทำให้ฉู่เนี่ยนซีผู้นิ่งสงบสุขุมเป็นเช่นนี้ได้

“ข้า….ขอเจอเจ้าหุบเขาของพวกเจ้าเถอะ ทำแบบนี้เหมือนว่าไม่ค่อยดี”ฉู่เนี่ยนซีลังเลใจสักพักหนึ่งจึงพูดออกมา

“ได้! ดีมากเลย ยาสมุนไพรของหุบเขายามีมากมาย จะต้องเป็นหญ้าป่าทุกปี ท่านถือว่าได้ช่วยพวกเรากำจัดวัชพืชแล้ว”

ครั้งนี้ฉู่เนี่ยนซียิ่งควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

เด็กคนนี้ขายกิจการขนาดนี้ ยังดีที่ไม่ใช่คนในเรือนของหุบเขายา ไม่อย่างนั้นไม่ช้าก็เร็วหุบเขายานี้จะต้องกลายเป็นของคนอื่นแน่นอน

สิ่งที่ฉู่เนี่ยนซีไม่รู้คือ คำพูดวันนี้ของนางเหมือนกับลางสังหรณ์ไม่ดี แต่นั่นเป็นเรื่องอนาคต

สุดท้ายภายใต้นัยน์ตาเฝ้ารอคอยของเชวียหนานคง ฉู่เนี่ยนซีเลยบอกยาสมุนไพรที่ตัวเองต้องการ

หลังจากนั้นชั่วประเดี๋ยวเดียว ยาสมุนไพรก็เอาลงหีบเรียบร้อยแล้ว จากนั้นส่งออกไปนอกป่าพิษ

เนื่องจากเสียเวลามามาก ท้องฟ้าก็ค่อยๆมืดลง

เดิมฉู่เนี่ยนซีอยากเอาตั๋วเงินแลกเปลี่ยนแล้วรีบกลับไป

แต่ถูกเชวียหนานคงปฏิเสธ สุดท้ายภายใต้การร้องขอของเขา ฉู่เนี่ยนซีเลยให้ยาแฝดสองห่อเพื่อเป็นแต้มต่อแลกเปลี่ยนยาสมุนไพร

และน้ำใจความรู้สึกดีของเขา นางทำได้เพียงเอาไว้ในใจ ต่อไปเมื่อมีโอกาสจะต้องตอบแทนอย่างแน่นอน

ด้วยเหตุนี้หมอเทวดาเฮ่อหลันที่รอฉู่เนี่ยนซีกับหยูซี ก็กลับไปด้วยรถม้าคันเดียวกัน

แต่ฉู่เนี่ยนซีไม่รู้ เวลานี้เย่เฟยหลีได้ส่งคนออกมานานแล้ว กำลังตามหาร่องลอยของนางทั่วทั้งเมือง